”Δεν το χωράει το μυαλό μου πως ήμουν εκεί και δίπλα πέθαιναν άνθρωποι” - Η Σταυρούλα Καψάλη ήταν στο Intercity62 (video)

Η Σταυρούλα Καψάλη επέβαινε στην αμαξοστοιχία ΙC62, με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη.

Το τρένο δεν έφτασε ποτέ.

57 άνθρωποι πέθαναν πάνω στις ράγες. Άλλοι κάηκαν. Άλλοι εξαϋλώθηκαν.

Οι υπόλοιποι, 180 επιβάτες ζουν με τα τραύματά τους.

Η Σταυρούλα είναι μία εξ αυτών. Ήταν στο έκτο βαγόνι. Σήμερα, έναν χρόνο και κάτι από εκείνο το βράδυ, το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, μιλά στο The Press Project.

συνέντευξη στη Γεωργία Κριεμπάρδη

”Είμαι από το Μουζάκι Καρδίτσας. Πηγαινοέρχομαι χρόνια με το τρένο. Έκλεισα εισιτήριο το Σάββατο. Τελευταίο βαγόνι. Πάντα τελευταίο βαγόνι έκλεινα θέση. Σκεφτόμουν πάντα ότι αν συμβεί κάτι, θα συμβεί μπροστά. 15 χρόνια που κάνω αυτήν τη διαδρομή, μία δύο φορές έκλεισα μπροστά.

Ήμουν στην ένωση του πέμπτου και έκτου βαγονιού.

Στις 23.10 περίπου φύγαμε από τη Λάρισα. Δε θα φτάναμε στις 23.30. Θέλαμε 1 ώρα και. Είπα να γείρω λίγο το κεφάλι μου πίσω. Δεν είχα κοιμηθεί. Θυμάμαι, πριν γείρω το κεφάλι μου, είχε περάσει μια κυρία από το κυλικείο που καθάριζε.

Όταν έγινε η σύγκρουση, έκανε το βαγόνι πίσω μπρος, έβαλα το χέρι στο μπροστινό κάθισμα να συγκρατήσω το σώμα μου. Από το παράθυρο του τρένου έβλεπα σπίθες. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι υπάρχει βλάβη μηχανική. Για κανέναν λόγο σύγκρουση. Δεν μου πήγε καν στο μυαλό.  Θυμάμαι ότι ήρθε αυτή η γυναίκα στη θέση μου με αίματα στο κεφάλι και της δίναμε μαντηλάκια να σκουπιστεί.

Ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον τι έγινε.

Κάποιοι πήγαν προς την πόρτα. Την άνοιξε μια γυναίκα, ήταν γυναίκα πυροσβέστη και ήξερε από τέτοια. Υπήρχαν άνθρωποι που κλωτσούσαν με τα πόδια τα τζάμια για να σπάσουν. 

Εγώ γενικά έχω φοβία με τα ΜΜΜ. Είχα πάθει στα 20 μου ένα ατύχημα, είχα πέσει από μηχανή, γι’ αυτό κλείνω τα πίσω βαγόνια. Ταξίδευα με τρένο γιατί το θεωρούσα το πιο ασφαλές μέσο. 

Όταν άνοιξε η πόρτα και βγήκαμε, φαινόταν από μακριά φωτιά. 

Το 2ο και το 3ο βαγόνι είχαν πέσει σε πλαγιά. Βλέπαμε μόνο φωτιά.

Τον μεγάλο πανικό τον έπαθα όταν άνοιξαν το πέμπτο βαγόνι, την ένωση του 5ου με το 6ο, δεν υπήρχαν φώτα και ερχόταν ένας καπνός, σκεφτόμουν τι θα κάνουμε εμείς εδώ μέσα. 

Υπήρχαν φωνές. Τηλεφωνήματα. Άνθρωποι με αίματα στο πρόσωπο. 

Μίλησα με τις αδερφές μου.  Ότι εκτροχιάστηκε το τρένο είπα. Εκτροχιασμός ήταν η πρώτη μου σκέψη. Όχι η σύγκρουση. Δεν είχα καταλάβει τίποτα. 

Ήρθαν ασθενοφόρα. Θυμάμαι ότι κάποιος φώναξε σε ασθενοφόρο ”μη σταματάς εδώ, μπροστά πήγαινε”. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι μάλλον δεν είναι εκτροχιασμός. 

Ήρθε κάποια στιγμή κάποιος, όχι ένστολος, και μας είπε ότι έχουν έρθει λεωφορεία να μας πάρουν. Εκεί μας κατέγραψε η αστυνομία.

Εκεί μας ρώτησε κάποιος αν έχουμε πάνω μας μπουφάν ή σεντόνι γιατί υπήρχαν τραυματίες, για να τους σκεπάσουν.

Μέσα στο λεωφορείο έψαχνα για ”πρόσκρουση τρένου”. Κάποια στιγμή είδα ότι έχει γίνει σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών. Όταν το διάβασα, ήταν 5 οι νεκροί. 

Μέχρι να φτάσω στη Θεσσαλονίκη, είχαν φτάσει τους 17 οι νεκροί. 

Φτάσαμε στον ΟΣΕ. Δεν υπήρχε κάποιος του ΟΣΕ εκεί. ΕΚΑΒ υπήρχε. 

Έβλεπα τις εικόνες μετά και σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί να ήμουν εκεί, δεν μπορεί να έχει συμβεί αυτό το πράγμα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν εκεί μέσα. Ακόμα και σήμερα δεν το χωράει το μυαλό μου πως εγώ ήμουν εκεί πέρα και εκείνη τη στιγμή πεθαίναν άνθρωποι. Εκείνη την ώρα που ήμουν εκεί, άνθρωποι πέθαιναν, εξαϋλώθηκαν.

Υπέφερα από τύψεις το πρώτο διάστημα. Απίστευτες τύψεις. Γιατί έζησα. Γιατί διάλεξα μια τέτοια θέση που κάποιος άλλος να μην τη σκέφτηκε, κι εμένα αυτό με έσωσε. Γιατί δεν πήγα να βοηθήσω. Γιατί είχα ένα χαρτί στην τσάντα μου κι ενώ περιμέναμε, έγραφα τα τηλέφωνα των δικών μου γιατί θα έμενα από μπαταρία και θα με έψαχναν. Και σκεφτόμουν τις επόμενες μέρες ότι εγώ έγραφα τα τηλέφωνα και πιο δίπλα πέθαιναν άνθρωποι. Καίγονταν.

Είναι πολύ μεγάλο το βάρος του επιζώντα.

Παίρνω αγωγή για τον ύπνο. Το πρώτο διάστημα ξυπνούσα το βράδυ. Βλέπω πολλά όνειρα με δύσκολες καταστάσεις. Ανά διαστήματα έχω διάφορες φοβίες.  Ξυπνάω το βράδυ και τσεκάρω μην έχει έρθει ‘το κακό, ο χάρος να με πάρει’. Κι έχουν εμφανιστεί και τα ψυχοσωματικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που ήταν σε θέσεις, ήταν υπεύθυνοι για τις ζωές άλλων ανθρώπων και οι κινήσεις και οι χειρισμοί τους κόστισαν ζωές. Φυσικά θεωρώ υπεύθυνο τον υπουργό μεταφορών. Και τον προηγούμενο και τον προηγούμενο… Αυτή την καραμέλα με τον σταθμάρχη δεν μπορώ πια να την ακούω.

Οι χειρισμοί ανθρώπων που είχαν νευραλγικές θέσεις κόστισαν ζωές.

Με έχει πιάσει αηδία. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Έχω τεράστιο θυμό. Έχουν εκστομίσει τέρατα, βρόμικα στόματα με βρόμικες ψυχές.

Είμαι τόσο απογοητευμένη. 

Δικαίωση θα είναι να πάνε φυλακή όλοι. Όλοι. 

Ο Άδωνις λέει να μην παίζουμε με τις λέξεις κι ότι ήταν δυστύχημα. Όχι. Είναι έγκλημα. Είναι δολοφονία.

Έπρεπε να διαχειριστείτε κάποια λεφτά για να είναι ασφαλείς οι μετακινήσεις των ανθρώπων μέσα στα τρένα και δεν το κάνατε. Είναι τόσο απλό”.