Χρόνια πολλά Νίκο

Να ζεις να μας θυμίζεις πως...

Να ζεις να μας θυμίζεις πως η ανθρώπινη ουσία δεν είναι τα πλαδαρά καπούλια του καναπέ,

η κακοφορμισένη σύνεση των  νοικοκυραίων, η τζάμπα μαγκιά της καφενόβιας δυσαρέσκειας, η ευπειθής απάθεια της λοβοτομημένης τηλεθέασης, η μοιρολατρική συνοδοιπορία του κακομοίρη κλαψομούνη,  η μεταφυσική προσδοκία του ραγιά ψηφοφόρου..

 

Έχει δυο μάτια να βλέπει μπουλούκια στο δρόμο για τις νέες ξενιτιές, ορδές πεινασμένων στα συσσίτια, χιλιάδες αυτοκτονημένους, εκατοντάδες αβοήθητους από την καρατομημένη δημόσια υγεία, αμέτρητα  σπίτια στο σκοτάδι, καραβιές απελπισμένων προσφύγων.   

Καθήλωσε όμως το ένα στη σαπουνόπερα και αλληθώρισε το άλλο στο προσωπικό του reality γιατί και τις ζωές μας, πια, τις ζούμε σαν αυτόπτες μάρτυρες.

Να ζεις να μας θυμίζεις πως το ανθρώπινο πρόσωπο έχει και  δυο αυτιά, ν’ ακούει αυτούς που ξεπουλάνε, διαπλεκόμενοι και αντί να έχουν χωθεί σαν αρουραίοι στους υπόνομους, κρατάνε πρώτη θέση-πίστα στα τηλεπαράθυρα, για να καθυβρίζουν και  να απειλούν το λαό των λωτοφάγων. Δυο αυτιά ν’ ακούει  τα achtung και τα heil να βρυκολακιάζουν από τα βάθη της Ιστορίας, διψώντας πάλι για αίμα κι όμως να χρησιμοποιεί το ένα αυτί για να εισπράττει, με μαζοχιστική λαγνεία, τον εξευτελισμό του και το άλλο για να αφούγκράζεται με ευκρίνεια, τις ‘φρόνιμες’  παραινέσεις ακινησίας.

Να ζεις να μας θυμίζεις πως η θεσμική δικαιοσύνη συμπάσχει με τους μιζαδόρους, είναι ανεκτική σ’ εγκληματίες, πλην όμως κλακαδόρους και οπωσδήποτε γενναιόδωρη μ’ εκείνους τους εμπόρους  που πουλούν το θάνατο σε δόσεις, άτεγκτη όμως στους Αγιάννηδες και τα ‘θρασίμια’.

Να ζεις, Νίκο, να μας θυμίζεις πως, από λαός της Εθνικής Αντίστασης, των όρθιων ανθρώπων και των ορθάνοιχτων ματιών στα σκοπευτήρια, γίναμε στην πλειοψηφία μας, καθ’ υπόδειξη αυτοενοχοποιημένα ανθρωπάκια και παίζουμε την τυφλόμυγα στο διευρυμένο πόνο.

Να ζεις να  διεγείρεις την ομορφιά του δάσκαλου, που δε σέρνεται κάτω από το φόβο της πειθαναγκαστικής αξιολόγησης, δε βγαίνει στη ζητιανιά για χορηγούς αλλά τολμά να ορθώνει λόγο πύρινο, πυροδοτώντας την υστερία της κυβερνώσας ακροδεξιάς.

Να ζήσεις, Νίκο, να συμπάσχεις με  όσες συνειδήσεις δεν έπεσαν σε λήθαργο και απεργούν ακόμα κι επιστρατρευμένες, συναθροίζονται και διαδηλώνουν, ακόμη κι απαγορευμένες.

Να ζήσεις, Νίκο και να γεράσεις σ’ ένα κόσμο όπου ‘τα περήφανα νιάτα’  δε θα αλέθονται στη μηχανή του εργασιακού κιμά, δε θα μαραζώνουν στην ανεργία αλλά θα ζουν και θα ονειρεύονται.

Ένα κόσμο, όπου ‘τα τιμημένα γηρατιά’ δε θα αναγκάζονται να επιλέγουν το ψωμί ή το φάρμακο, θα μπορούν να κάνουν απολογισμούς αξιοπρέπειας και θα θάβονται από τα παιδιά τους, που δεν ξενιτεύτηκαν, δεν  αυτοκτόνησαν και δεν πέθαναν από το μονοξείδιο του κάρβουνου.   

Ως τότε, Νίκο,  κράτα γερά.