«Παιχνίδια» υψηλού ρίσκου
Φοιτητής ήμουνα την άνοιξη του 1981, όταν ο Μπόμπι Σαντς με τους συντρόφους του άρχιζαν ένα τιτάνιο αγώνα κατά της σκληρής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Μάργκαρετ Θάτσερ, με το μόνο όπλο που τους είχε απομείνει, την απεργία πείνας,
με αίτημα να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι.
Ο Μπόμπι Σαντς πέθανε μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας, στην πορεία του αγώνα των κρατουμένων του IRA πέθαναν άλλοι εννιά σύντροφοί του. Ως νεαρός φοιτητής έζησα μέρα τη μέρα την αργή πορεία προς το θάνατο των Ιρλανδών αγωνιστών, έκλαψα τον θάνατό τους, ένοιωσα δέος για την απόφασή τους να φτάσουν ως το τέλος, αρνούμενοι να υποταχθούν στις επιταγές μιας αυταρχικής και αδίστακτης εξουσίας.
Πέρασαν πάνω από 33 χρόνια από τότε. Η μνήμη μου ‘’φύρανε’’, πολλές αναμνήσεις πέρασαν στην περιοχή της λήθης, πάμπολλα ονόματα- ακόμη και γνωστών και αγαπητών προσώπων- τα λησμόνησα. Όμως, ποτέ δεν δυσκολεύτηκα ούτε μία στιγμή να φέρω στη μνήμη μου το όνομα Μπόμπι Σαντς. Ήταν μόλις 27 χρονών όταν θυσίασε τη ζωή του, ήμουνα 24 και ένοιωθα τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος, τόσο ερωτευμένος με τη ζωή…
Σήμερα, μια ολάκερη ζωή μετά, νοιώθω για άλλη μια φορά το ίδιο ασήμαντος, σχεδόν φιλοτομαριστής, παρακολουθώντας ένα παιδί μόλις 21 χρονών να μας δίνει μαθήματα ζωής, παίζοντας στο ντορβά της νεοφιλελεύθερης αναλγησίας, την ίδια την ύπαρξή του, την αναπνοή του, το φως των ματιών του. Ζητά το αυτονόητο από μία κοινωνία που του χρωστά τα πάντα, από μια εξουσία που του έκλεψε τη νιότη του με τον πιο σκληρό τρόπο, από όλους εμάς που υπογράφουμε τα κείμενα συμπαράστασης, αλλά συνεχίζουμε να ζεσταίνουμε τον καναπέ με τους πισινούς μας.
Δεν μου αρέσει να παραλληλίζω διαφορετικά γεγονότα, όπως είναι αυτά της απεργίας πείνας των μαχητών του IRA και του Νίκου Ρωμανού. Όμως, έναν παραλληλισμό δεν μπορώ, θα τον κάνω. Τότε δήμιος ήταν η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Θάτσερ. Σήμερα τον Ρωμανό τον εκτελεί η σκληρή ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά, ολίγον γαρνιρισμένη με ότι έμεινε από την ιδιότυπη ελληνική σοσιαλδημοκρατία.
Κύλισε, βλέπετε, πολύ νερό στο αυλάκι της ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, μέχρι να βρεθούν στο ίδιο μετερίζι Βενιζέλος και Σαμαράς, Γεωργιάδης και Ψαριανός. Ή μήπως πάντα ήταν, χωρίς εμείς να το έχουμε αντιληφθεί;
Το ‘’βαρέλι της κρατικής βίας’’ δεν έχει πάτο, όπως πάτο δεν έχει και το ‘’βαρέλι’’ του ενδοτισμού και της υποτέλειας. Και τα δυο άπατα βαρέλια στοχεύουν όχι μόνο ληστεία των λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων, αλλά στην υποταγή της ίδιας της συνείδησής μας, στην πλήρη ηθική κατάπτωση, εξαθλίωση και εξαχρείωση ενός ολόκληρου λαού, ώστε να παραδοθούμε ‘’δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα’’ στους επικυρίαρχους- ‘’επενδυτές’’ τους έχουν βαφτίσει- χωρίς ούτε καν ‘’να προσμένουμε κάποιο θαύμα’’.
Τα ‘’θρασίμια’’ πρέπει να αφανιστούν εδώ και τώρα. Με την ιαχή ‘’γαμάτε τους’’, τα όργανα της κρατικής καταστολής σπεύδουν με περισσό ζήλο να εκτελέσουν την εντολή. Πάνοπλοι αυτοί, δέρνουν αλύπητα μια δράκα αγοριών και κοριτσιών στη Στουρνάρη, κυνηγούν τους φοιτητές έξω από τη Νομική, αναποδογυρίζουν τα αναπηρικά καρότσια των ΑΜΕΑ μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών, διενεργούν προληπτικές συλλήψεις, λιανίζουν δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ που αρνούνται να ξεχάσουν ποια είναι η δουλειά τους, ληστεύουν- ως υπεράνω του νόμου- το περίπτερο της πλατείας.
Σε αγαστή συνεργασία τα ‘’κανάλια’’ και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, ‘’καίνε’’ την Αθήνα κάθε λίγο και λιγάκι, με στόχο να τρομοκρατήσουν τους ‘’νοικοκυραίους’’, τη σιωπηλή πλειοψηφία, που λέγανε παλιότερα.
Όμως, να που ένα ‘’θρασίμι’’, έγκλειστο μάλιστα στις φυλακές και φορτωμένο με όλες τις κατηγορίες του ‘’αντιτρομοκρατικού νόμου’’, πάει να τους ‘’κόψει τη σούπα’’, δείχνοντας ότι δεν διστάζει να τραβήξει ως την ύστατη στιγμή την απεργία πείνας, με μόνο αίτημα να μην του στερήσουν το δικαίωμα στη μόρφωση.
Μπορεί οι σκληροί της Δεξιάς να είδαν την υπόθεση ως μια ακόμη ευκαιρία να τρομοκρατήσουν τους ‘’νοικοκυραίους’’, μιας και η θυσία του θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο ‘’κάψιμο’’ της Αθήνας (παλιά μας τέχνη κόσκινο η μετατροπή μιας διαδήλωσης σε φλεγόμενη κόλαση).
Όμως, σύντομα διαπίστωσαν ότι η απεργία του Ρωμανού μπορεί τελικά να τους γυρίσει μπούμερανγκ, καθώς στάθηκε η αφορμή για να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των πιο υγιών και ζωντανών τμημάτων του λαού μας, να βγάλει στο δρόμο πολύ περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που ονοματίζουμε ως ‘’περιθωριακούς’’. Μαθητές και φοιτητές, δημοσιογράφοι και εκπαιδευτικοί, άνθρωποι του μόχθου. Συγκεντρώσεις όχι μόνο στο σύνηθες ‘’κέντρο των μαχών’’ τα Εξάρχεια, όπου ακροβολίζονται τέτοιες μέρες οι κάμερες των καναλιών, αλλά και στις γειτονιές, σε άλλες πόλεις.
Όχι, δεν υπερβάλλω. Ξέρω ότι οι δρόμοι δεν πλημμύρισαν από διαδηλωτές, τα θεμέλια της ακροδεξιάς κυβέρνησης δεν τρίζουν από τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Γνωρίζω ότι πάμπολλοι είναι αυτοί που όχι μόνο δεν συγκινούνται, όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα για την απεργία πείνας του Ρωμανού, αλλά εύχονται το θάνατό του.
Όμως, η φωτογραφία του Ρωμανού πίσω από τα κάγκελα του δωματίου-φυλακής του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται, σαν να έδωσε μια γερή τσιμπιά στον ζεσταμένο από τον καναπέ πισινό πολλών καταπτοημένων και απογοητευμένων πολιτών, που παρά την κατάσταση αδράνειας στην οποία έχουν περιπέσει δεν έχουν αποποιηθεί εντελώς τον τίτλο του πολίτη.
Τα μεγάλα μέσα παρευθύς επιστρατεύτηκαν. Οι κρωγμοί του ακροδεξιού Γεωργιάδη συναντήθηκαν με τις ‘’μαγκιές’’ του ‘’αριστερού’’ Ψαριανού, συμπληρώθηκαν από τους φόβους του ‘’απρόβλεπτου’’ Μπουτάρη. ‘’Κακομαθημένο παιδί των Βορείων προαστίων’’ κατά τον πρώτο ο Ρωμανός, τον εξισώνει με τον Κασιδιάρη και τους παιδεραστές ο δεύτερος, φοβάται ο τρίτος μπας και πάρει το καλάσνικοφ όταν βγει με εκπαιδευτική άδεια από τη φυλακή.
Το πώς θα είναι αύριο τα πράγματα δεν ξέρω. Γνωρίζω, όμως, ότι ο μοναχικός αγώνας του Ρωμανού έχει γίνει μέρος πλέον του πολιτικού παιχνιδιού με έπαθλο τους ‘’νοικοκυραίους’’. Και για να το ξεκαθαρίσω, την υπόθεση Ρωμανού δεν την βάλαμε εμείς στο πολιτικό παιχνίδι. Η κυβέρνηση επέλεξε να τη βάλει, αρνούμενη το αυτονόητο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ‘’νοικοκυραίοι’’, που οι περισσότεροι έπαψαν να είναι ‘’νοικοκυραίοι’’ με την οικονομική έννοια του όρου πρεσαρισμένοι στη μέγγενη της μνημονιακής ύφεσης, θέλουν κάτι το πολύ δραστικό για να ‘’αφυπνιστούν’’. Και κατά τους εγκεφάλους της κυβέρνησης, μια ‘’καιόμενη Αθήνα’’ θα μπορούσε να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο.
Μια ‘’καιόμενη Αθήνα’’ θα έδινε και όλα τα ‘’επιχειρήματα’’ για να στηθεί στον τοίχο ο Σύριζα, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο εκλογικό σώμα. Πρώτο θέμα και πάλι η ‘’τάξις και ασφάλεια’’, η ‘’σωτηρία’’ της πατρίδας’’, η ‘’ανάγκη να ψηφιστεί πρόεδρος της δημοκρατίας για να μην πέσει η χώρα στο χάος’’. Στα ‘’ψιλά’’ των ειδήσεων το επερχόμενο νέο μνημόνιο, οι νέοι φόροι, η περαιτέρω διάλυση του ασφαλιστικού, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στα νοσοκομεία, οι απελπισμένοι άνεργοι, οι πεινασμένοι άστεγοι, η ξεχαρβαλωμένοι εκπαίδευση.
Τα ΜΑΤ στους δρόμους, οι σαμαρο- βενιζέλοι στην εξουσία, οι ‘’συστρατευμένοι για τη σωτηρία της πατρίδας’’ βουλευτές για να πιαστεί ο μαγικός αριθμός 180 στο απυρόβλητο.
Πραγματικά, το ‘’παιχνίδι’’ είναι μεγάλο. Μόνο που τα μεγάλα παιχνίδια είναι συνήθως και υψηλού ρίσκου….
