Αγάπα το κελί σου, πουλάκι μου

Εκεί, στην παράλληλη κοινωνία που εκτονώνει το άγγιγμα της κρίσης πετώντας τραπέζια στους αφρώδεις βάρδους της Ριβιέρας μας. Εκεί που τις νύχτες τα αστραφτερά θύματα της δημοσιονομικής σταθερότητας νερώνουν τον πασιφισμό τους στα κρυστάλλινα ποτήρια μιας τερατώδους μικρότητας για να μην πνιγούν στον ίδιο τους τον εμετό.

Φάε, πουλάκι μου, το φαΐ σου. Φάε το μίσος σου να μεγαλώσεις. Κατάπιε την οργή σου εσύ κι άσε τους άλλους να ξερνούν την μπαγιάτικη υπευθυνότητα που κακοφορμίζει στο πεπτικό τους σύστημα. Αγάπα το κελλί σου, πουλάκι μου. Κι άσε τα αηδόνια του αυτοκράτορα να κελαηδούν χαρούμενα τη μελωδία της ευτυχίας τους σε σι ματζόρε. Άκου πώς κροταλίζουν αρμονικά τα καλάσνικοφ της έντεχνης πλαστικότητας. Κοίτα ποιοι είναι αυτοί που σου κρατάνε τα σαγόνια και σου τσακίζουν τα δόντια με το κουτάλι της εκδίκησης.

Είναι οι χθεσινοί δεκαεξάρηδες που κάποτε τραγουδούσαν σε κάτι παγκάκια πως «σας γαμώ τα λύκεια», αυτοί που σήμερα σε τραβάνε απ' το μανίκι βαθιά μέσα στο κώμα της απολιτικής ακινησίας. Είναι οι ίδιοι που κάποτε σιγομουρμούριζαν ότι «ληστέψανε την τράπεζα και τι με νοιάζει εμένα», αυτοί που σήμερα στέκονται υπομονετικά στην ουρά μπροστά σε ΑΤΜ και TEDX. Είναι αυτοί που αφού έφαγαν και χόρτασαν την οργισμένη εφηβεία τους ώς την τελευταία της μπουκιά, μεγάλωσαν και πήραν το μπόι του οργανικού σεκιουριτά που ξαγρυπνά περιμένοντας μια «συνωμοσία του καλού» που θα έρθει να εξαγνίσει τα αμαρτήματα της νιότης τους. Ώς τότε θα βουτούν τις πένες τους στα κοκτέιλ της στρατευμένης ουδετερότητας, ξορκίζοντας τη βία και τη μαμή που ξεγεννά οργισμένα βουτυρόπαιδα βορείων προαστίων. Θα ξεγράφουν και θα ξαναγράφουν την ιστορία οι παρέες τους θρηνώντας τα μουτζουρωμένα μάρμαρα και τις σπασμένες τζαμαρίες που τους θυμίζουν αυτό που περισσότερο μίσησαν στη ζωή τους. Τον ίδιο τους τον εαυτό.

- See more at: http://left.gr/