Να ξαναστήσουμε την ελπίδα

Είναι βέβαιο ότι οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, στο πλαίσιο πάντοτε του περιορισμένου ρόλου που μπορούν να παίξουν από μόνες τους οι εκλογές. Είναι επίσης βέβαιο ότι η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου της Αριστερός και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για διέξοδο από την κρίση που μαστίζει το λαό μας στην εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ η οποία, ας μην το ξεχνάμε, χάρη σε ένα άκρως καλπονοθευτικό σύστημα μπορεί να τον οδηγήσει στην κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Ακόμη είναι βέβαιο ότι έχει σημασία σε αυτές τις εκλογές πέρα από τη συντριβή της φασιστικής Χρυσής Αυγής να ηττηθούν τόσο οι κυβερνητικές δυνάμεις όσο και οι δυνάμεις που με νέο προσωπείο προσπαθούν να περισώσουν το κυρίαρχο σύστημα.Τέλος είναι βέβαιο ότι θα είναι άκρως αρνητικό και μάλιστα σε βάθος χρόνου για σύμπασα την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύσει τον κόσμο που επένδυσε τις ελπίδες του σε αυτόν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο ότι είναι παντελώς λαθεμένη η ταύτιση, πολύ περισσότερο συλλήβδην, του ΣΥΡΙΖΑ με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους συνοδοιπόρους τους προκύπτει εύλογα το ερώτημα γιατί να είναι αναγκαία η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές μιας πολιτικής συνεργασίας όπως εκείνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Μετωπικής Αριστερής Συμπόρευσης (ΜΑΡΣ)

Η αναγκαιότητα αυτή προκύπτει από την κοινή πεποίθηση των δυνάμεων που συγκροτούν αυτό το συνδυασμό ότι, πρώτον, ο χαρακτήρας της κρίσης ως παγκόσμιας δομικής κρίσης του καπιταλισμού, παρά τις ελληνικές ιδιαιτερότητές της, οδηγεί στο γεγονός πως αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά σε σύγκρουση με τους φορείς αυτού του συστήματός, δηλαδή την ευρωζώνη, την ΕΚΤ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, και όχι σε σύμπλευση μαζί τους, όπως προτείνει η πλειοψηφούσα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον, αυτή η αντιμετώπιση, αλλά ακόμη και η όποια επιμέρους ουσιαστική αλλαγή υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, είναι αδύνατη δίχως ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που να τη στηρίζει αγωνιστικά και όχι μόνον ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο ίδιος περιορίζεται να ζητά.

Τρίτο, αυτό το κίνημα δεν θα μπορέσει να ανδρωθεί και να είναι αποτελεσματικό παρά μόνον αν είναι μετωπικό και δεν αντιμετωπίζεται σεχταριστικά στη λογική ενίσχυσης των διάφορων μικρών η μεγαλύτερων μικρόκοσμων της Αριστεράς, αναγόμενων από μέσα σε αυτοσκοπό, όπως πράττει κυρίως το ΚΚΕ αλλά και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς οι οποίες διαφωνούν με αυτήν τη συμπόρευση.

Τέταρτο, σε περίπτωση πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το μέτωπο, δίχως κανένα αποκλεισμό μαζί με όλες τις αριστερές δυνάμεις που θα επιλέξουν να αρνηθούν την ενσωμάτωση, είναι το μόνο που μπορεί να την αποτρέψει και να συμβάλει στην προοπτική λύσης εκτός των καπιταλιστικών τειχών.

Πέμπτο, μόνον αν υπάρξει άμεση αντισυστημική μεταβατική πρόταση διεξόδου από την κρίση, η οποία θα διαμορφωθεί λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο συνειδητότητας του λαού μας, έτσι όπως αυτό έχει αναπτυχθεί με τα ρήγματα της ίδιας της κρίσης στην προς το κατεστημένο συναίνεση και όχι με την παραπομπή των πάντων στου Αγίου Σοσιαλισμού, είναι δυνατό να κατακτηθεί η αναγκαία για κάθε ριζοσπαστική αλλαγή ευρύτερη απήχηση από το λαό μας.

Καλά όλα αυτά. Αν όμως η εκλογική ενίσχυση αυτής της συμμαχίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Μετωπικής Αριστερής Συμπόρευσης (ΜΑΡΣ) έχει αποτέλεσμα να μην αναδειχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ΝΔ πρώτο κόμμα και κυβέρνηση; Μήπως καλό είναι να ψηφίσουμε τώρα ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε; Είναι ένα δεύτερο εύλογο ερώτημα πολλών έντιμων αριστερών πολιτών.Καταρχάς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος που θα ψηφίσει αυτήν τη συμμαχία θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλιστα, ακόμη και αν κατέβαιναν χώρια οι συνιστώσες της πολλοί από εκείνους που τώρα θα την ψηφίσουν θα έριχναν λευκό ή άκυρο, θα απείχαν ή θα ψήφιζαν ΚΚΕ. Κατά δεύτερον, αυτό το «μήπως καλό είναι να ψηφίσουμε τώρα ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε» υποδηλώνει στην ουσία υποταγή της στρατηγικής στην τακτική, υποταγή στο συγκυριακό απέναντι στο μακρο- ή και μεσοπρόθεσμο, με αλλά λόγια μια οπορτουνιστική στάση.

Η εμπειρία όλων των ανάλογων επιλογών υπερψήφισης αριστερών κομμάτων τα οποία αυτοπροσδιορίζονταν ως καλύτεροι διαχειριστές από τη Δεξιά στο πλαίσιο όμως του συστήματος και δίχως ρήξεις με αυτό και η ανάδειξή τους σε κυβέρνηση δίχως την ύπαρξη ριζοσπαστικής αριστερής αντιπολίτευσης κατέληγαν δίχως καμιά εξαίρεση από τη μια στη συνέχιση της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών με αριστερό προσωπείο κι από την άλλη στην άνδρωση της Ακροδεξιάς εμφανιζόμενης ως μοναδικής αντισυστημικής δύναμης.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όσοι επιμένουμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε μετά τη διάψευση, ας ενισχύσουμε ο καθένας όσο και όπως μπορεί και αντέχει αυτήν την καθυστερημένη, η αλήθεια είναι, προσπάθεια, που ανοίγει το δρόμο να ξαναστήσουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.