Εκτός κλίματος...
Γεράσιμος Χολέβας
Συχνά, όταν ακούω συζητήσεις για γεγονότα που βαφτίζονται ή είναι ιστορικά, έρχεται στο μυαλό
εκείνος ο Φ. Φουκουγιάμα και το «Τέλος της Ιστορίας». Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2007, στον Ριζοσπάστη, και θέλω «απλά» να μοιραστώ πάλι το περιεχόμενο του, αυτές τις μέρες, που η λέξη «Ιστορία» έχει την τιμητική της:
Το 1989 ο Φ. Φουκουγιάμα, «εμπνευστής» της θεωρίας του «Τέλους της Ιστορίας» έγραφε πως «αυτό που ζούμε δεν είναι απλώς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ή το πέρασμα μιας συγκεκριμένης περιόδου μεταπολεμικής ιστορίας, αλλά το τέλος της ιστορίας: Δηλαδή, το τελικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και η παγκοσμιοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως η τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης». Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά από αυτήν την ανιστόρητη και αντιεπιστημονική διαπίστωση, καταλαβαίνεις πως, καθημερινά, γίνεται μια προσπάθεια δικαίωσης του «Τέλους της Ιστορίας».
Αισθάνεσαι πως θέλουν να σου δέσουν τα μάτια μ” ένα μαντίλι και να μη βλέπεις την πραγματικότητα. Σε κάθε βήμα, όπου και να στρέψεις το βλέμμα, αντικρίζεις την εκμετάλλευση σε κάθε μορφή της. Συνειδητοποιείς ότι αυτές οι «νέες» αντιλήψεις που ακούς είναι τόσο, μα τόσο, παλιές. Μα αυτοί επιμένουν. Επιμένουν να σου αποδείξουν πως είσαι τυφλός. Βαφτίζουν το απάνθρωπο πανανθρώπινο και τα παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας ότι ο κόσμος είναι κάτι διαφορετικό απ” αυτό που ζούνε. Παρουσιάζουν το χειρότερο σαν καλύτερο και την ασχήμια σαν ομορφιά.
Αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε ένα καράβι που πηγαίνει αντίθετα στον άνεμο. Οι καπετάνιοι υποστηρίζουν πως φταίει η θάλασσα, πως φταίνε οι μηχανές, πως φταίει ο κακός καιρός. Αντιλαμβάνεσαι πως είναι επιλογή. Επιλέγουν να βαφτίζουν φυσιολογικό το αφύσικο. Συνεχώς αποδεικνύεται πως οι καπετάνιοι του καραβιού είναι εγκάθετοι. Οι επιβάτες τσακώνονται. Λίγοι αντιλαμβάνονται την κοροϊδία. Αρχίζει τρικυμία και οι λίγοι γίνονται περισσότεροι. Διαμαρτύρονται και ζητούν να αλλάξει η πλεύση. Οι καπετάνιοι απαντούν πως κάτι τέτοιο δε γίνεται. Δε γίνεται γιατί εκτελούν τις εντολές του πλοιοκτήτη. Οι μέρες περνούν και η θάλασσα αρχίζει να ηρεμεί. Το πλοίο όμως συνεχίζει να πλέει σε αντίθετη κατεύθυνση.
«Πάει και αυτό πέρασε», ψιθυρίζουν μεταξύ τους οι καπετάνιοι. Μόνο λίγοι συνεχίζουν να φωνάζουν πως θα “ρθει κι άλλη τρικυμία. Το θέμα, λένε, είναι να ρίξουμε τους εγκάθετους στη θάλασσα και να πάρουμε στα χέρια μας το τιμόνι. Διάφοροι εντεταλμένοι ρουφιάνοι αναλαμβάνουν να τους απομονώσουν. Η μάχη δε σταματά, επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται. Μια μέρα, ένα παιδί ρωτάει αυτούς τους «οπισθοδρομικούς» λίγους: «Γιατί προσπαθείτε; Δεν καταλαβαίνω». Αυτοί αντί να του απαντήσουν του γνωρίζουν ένα τραγούδι. Ακούγεται ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ, μελοποιημένη και τραγουδισμένη απ” τον Μάνο Λοΐζο: «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή / που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. / Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες,/ τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα. / Δεν τις ζήσαμε ακόμα. /Κι ό,τι πιο όμορφο, / κι ό,τι πιο όμορφο θα “θελα να σου πω, / δε στο “πα ακόμα, δε στο “πα ακόμα»…
