Η Αγάπη είναι ο φόβος...

 “Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;”

                       

Ολοι φοβόμαστε. Τα γερατειά, τις ρυτίδες, τη μοναξιά, την αρρώστια, την απόρριψη, τη ματαίωση, την προδοσία, το σκοτάδι, τον αμείλικτο συνοδοιπόρο μας, το θάνατο. 

 

Ολοι φοβόμαστε. Το αβέβαιο μέλλον, το άγνωστο τοπίο, τους αυθάδεις έρωτες, τα βαθειά νερά, το κρύο σπίτι, τα “τιποτένια ομοιώματα”, τις μέρες που “δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις”, που “δε βρίσκεις  καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου”. 
 

Ολοι φοβόμαστε. Που “δεν προφταίνουμε ν’ αγαπήσουμε έναν άνθρωπο κι ύστερα τον χάνουμε”, που “πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύουν την πτώση σου”.
 

Ολοι φοβόμαστε. Τ’ ανεξόφλητα χρέη, της τράπεζας και της Ιστορίας, τη βαρειά σκιά της κληρονομιάς που μας έλαχε, την κοινή γνώμη των κοινών φίλων, τα μάτια των παιδιών μας, που μας κοιτάζουν με δυσπιστία, για τα τόσα χρόνια και χρόνια στον τροχό, χωρίς το κληροδότημα μιας ουτοπίας.
 

Ολοι φοβόμαστε. Τα “χαμόγελα των καθαρμάτων”, που πληθαίνουν καιροφυλακτώντας, την υποκρισία στο μάτι του αρπακτικού της διπλανής πόρτας, τη φωνασκία εκείνων που δεν αντέχουν μέσα στους πολλούς, τους σαλταδόρους του καινούργιου τραίνου της εξουσίας, την τύχη μας που ίσως ενδίδει πια και τα έργα της ζωής μας, μήπως προκύψουν όλα πλάνες.
 

Όλοι φοβόμαστε, γιατί ξέρουμε πως οι μόνοι που δεν έχουν ούτε μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή τους, είναι αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς.
 

Ολοι φοβόμαστε. Και τα μισά απ’ αυτά που φοβόμαστε ότι θα κάνουν οι άλλοι τα έχουμε κάνει κι εμείς. ‘Η θα τα κάναμε αν μας δινόταν η ευκαιρία. 
 

Ολοι φοβόμαστε. Αλλά ο μοναδικός τρόπος για να διαπιστώσεις “τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν”, είναι να το απλώσεις και συ. Ο μοναδικός τρόπος για να ζήσεις, είναι να ρισκάρεις. Αν έχεις βέβαια κάτι και συ να δώσεις, που σημαίνει ότι έχεις κι εσύ κάτι να χάσεις.
 

Όλοι φοβόμαστε...”η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους” και ο Ουρανός περιμένει.

 

“Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου

Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου

Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος

Ν’ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα

Πού στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει

Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα

Να τα συλλαβίσουμε μαζί

Να τα μετρήσουμε ένα- ένα

Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

 

Το δικό μας δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

 

Δεν περνούν απο δω ξυλοκόποι.”

 

 

Καλόν αγώνα και καλή πατρίδα, σύντροφοι.

 

 

Υ.Γ. Οι στίχοι αυτοί- που ποτέ δεν θάναι οι τελευταίοι- είναι του αγαπημένου Μανόλη Αναγνωστάκη...