Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω
Άρης Σκιαδόπουλος
Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958,
που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ´ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.
Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ´ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.
Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νιτρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.
Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.
Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το Ποτάμι. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με…«εικονομαχίες» και «εικονολατρίες»… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.
