Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Ονειρεμένη συ του σύμπαντος, πανέμορφη ελπίδα

συ των ανθρώπων η πνοή και της ψυχής ασπίδα

εσύ που ζωγραφίστηκες στους δρόμους των μυαλών

λάμπρυνε τα σκοτάδια εσύ κραυγών και ιδεών

συ ξελογιάστρα στις ροές κάθε λογής ανέμου

στους στεναγμούς του έρωτα, ζωής, πείνας, πολέμου

δραπέτισσα στα δάκρυα μαγείας, οραμάτων

του φεγγαριού υφάντρα εσύ με πέπλα αισθημάτων

για μια στιγμή συ άγγιξε δάχτυλα της ζωής

νιώσε την ερημιά εσύ της καθεμιάς ψυχής.

Μη κρύβεσαι, πανέμορφη και μην αδιαφορείς

για μυστικά της ύπαρξης όλης αυτής της γης

γίνε αστέρι λαμπερό, τυλίξου στα κορμιά

για να φωτίσεις τη σκιά που νιώθει η μοναξιά

περπάτησε κι εσύ, μπορείς, στο δρόμο της χαράς

νεράιδα και γοργόνα συ αλήθειας κι ομορφιάς

μες τα βασίλεια του νου γίνε πριγκίπισσά του

μάγεψε όλους τους καημούς, γίνε η τύπισσά του

στα προδομένα όνειρα, τα παραπονεμένα

έλα εσύ και βούτηξε σε δάκρυα ευτυχισμένα.

Φώτισε όλα τα κενά που σταματούν την ώρα

τον πόνο συ απάλυνε σε γνώσης ενδοχώρα

ξεδίψασε τον έρωτα με τους χρυσόσπορους σου

πότισ' τους για να θρέψουνε όλους τους άπορους σου

που ζουν μέσα στον πόλεμο, την πείνα την τρανή

και μέρα - νύχτα εύχονται ειρήνη στη ζωή

εισχώρησε στη θύμηση, το θάρρος κει που λείπει

γιγάντωσε τη θέληση σε προσμονή και λύπη

πρόσεξε όμως μην καείς στις πικραμένες φλόγες

τις πόρτες άσε ανοιχτές στου γυρισμού τις ώρες.

Μην ξεψυχήσεις άμα δεις βλέμμα του εγωισμού

φυλάξου στις αχτίδες συ του παραλογισμού

τρέξε στα καταπράσινα λιβάδια του προσώπου

λεύτερα άσε τα πουλιά κάθε λογής ανθρώπου

στου παραδείσου τη χαρά όλα τους να πετάξουν

τους ήλιους σ' όλες τις καρδιές εκείνα όλα ν' αλλάξουν

την άνοιξη να φέρουνε στ' αχόρταγα όνειρά σου

πιστά να κελαηδήσουνε λαχτάρα και χαρά σου

και μέσα στο ξημέρωμα της ροδαλής αυγής

να αγκαλιάσουν λεύτερα το φως της προσμονής.