Οταν ο Κατσιμίχας συνάντησε τον Σόιμπλε
Νίκος Ασημακόπουλος
Θ’ αρχίσω μ’ ένα τραγουδάκι, έτσι για να ευθυμήσουμε. Χρήσιμο και διδακτικό. Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Πάνος και Χάρης Κατσιμίχας.
«Σ’ ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μια φορά/ για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μια για πάντα/ από του γάτου τον αιώνιο βραχνά/ Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες/ μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά/ και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει/ ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά/ Τότε πετάγετ’ ένας νεαρός και λέει/ Βρήκα τη λύση του προβλήματος, παιδιά!/ Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται/ και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά/ Κι όλοι φωνάξαν “Μπράβο, αυτό είναι, συμφωνούμε!”/ και πέρασε η πρότασή του παμψηφεί/ μα ένας γέρος ποντικός τους λέει “Δικαίωμα!”/ και θέτει την εξής ερώτηση/ “Αμα μου λύσετε αυτή την απορία τότε δε θα ’χω αντίρρηση καμιά/ Ποιος από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει/ να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά”/ Και από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά/ που πάει να πει ότι δε βρέθηκε κανένας/ να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά/ Ολες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες τότε και μόνο όταν είναι εφικτές/ μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις/ άσ’ τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες».
Ο Σόιμπλε είπε το ίδιο πράγμα με δέκα λεξούλες: «Κυβέρνηση σημαίνει ραντεβού με την πραγματικότητα και η πραγματικότητα συχνά δεν είναι τόσο όμορφη όσο τα όνειρα». Η αλήθεια, που όταν την ακούς από τον απέναντι, σου κακοφαίνεται...
«H πραγματικότητα συχνά δεν είναι τόσο όμορφη όσο τα όνειρα», σύμφωνα με το Σόιμπλε |REUTERS/Fabrizio Bensch
Δεν χάρηκα καθόλου επειδή δικαιώθηκα στα όσα έγραφα τόσο καιρό. Εχω όμως μάθει να βλέπω σημάδια που δεν με γελάνε, αντίθετα με την Αριστερά στην Ελλάδα (σας το ’λεγα και το περασμένο Σάββατο...) που «την χαρακτηρίζει έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα» σε όλες σχεδόν τις κρίσιμες στιγμές. Το ίδιο έχουν πάθει κι οι διάφοροι που διαμαρτύρονται σήμερα επειδή περίμεναν άλλα πράγματα. Ο Γλέζος, ο Θεοδωράκης, ο Τσακνής, η φίλη μου η Σοφία Σακοράφα... Νόμιζαν ότι η κατάργηση του Μνημονίου θα ήταν «με ένα άρθρο σ’ ένα νόμο», μόνο και μόνο επειδή το είπε μέσα στον οίστρο του ο Τσίπρας κάποια στιγμή.
Φαντασθείτε ένα σενάριο καθόλου υποθετικό πλέον, με τα ταμεία να στεγνώνουν, τον κόσμο να στέκεται στα ΑΤΜ και να μην μπορεί να βγάλει λεφτά, τις πληρωμές μισθών και συντάξεων να πηγαίνουν πίσω και κανένας να μη βρίσκεται να μας δανείσει με λιγότερο από 12%-15% τόκο. Αυτόματα το 75% που στηρίζει την κυβέρνηση θα πέσει κάτω από το 36% που πήρε στις εκλογές. Πέρα από τον πανικό και την αναμπουμπούλα...
Ολα αυτά τα αποφύγαμε μέχρι τώρα, αλλά μπορεί να τα βρούμε μπροστά μας πολύ γρήγορα αν δεν γίνει στην πραγματικότητα ένα θαύμα. Αλλωστε, κι όσοι γκρινιάζουν δεν προτείνουν μια σοβαρή εναλλακτική. Συζητήστε, αν μπορείτε, με κάποιον βουλευτή ή υπουργό. Στον ύπνο πιάστηκαν σχεδόν όλοι! Πίστευαν ότι θα εφαρμόσουν το... πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Κι όταν κατάλαβαν τι ακριβώς τους περιμένει, προσγειώθηκαν τόσο άτσαλα, που πολλοί δεν ξέρουν πια πού βρίσκονται.
Τα πράγματα, βέβαια, δεν θα κριθούν από τις αντιδράσεις των επώνυμων μεμονωμένων επαναστατημένων που συνήθως είναι και βολεμένοι, αλλά από την αποτελεσματικότητα όσων άρχισαν (αν άρχισαν) να δουλεύουν από την περασμένη Τρίτη.
Κι ένα θέμα είναι πόσο σοβαρά έχουν πάρει την κατάσταση οι καινούργιοι που είναι (υποτίθεται) και αριστεροί.
Οταν μαθαίνεις ότι μερικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη φορά που μαζεύτηκαν, και με τον κόσμο γύρω τους να καίγεται, έβαλαν θέμα να μη χάσουν τα βουλευτικά τους αυτοκίνητα, επειδή «είναι εργαλεία δουλειάς» και «δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να πάρουν Ι.Χ.», κι έλεγαν στην πρόεδρο Ζωή... «μην ακούς τον πρωθυπουργό» επειδή «θα αναγκαστούν να μετακινούνται με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς», καταλαβαίνεις...
