Κάτθανε δάσκαλε! (Κατά το «κάτθανε Διαγόρα»)
Φαίνεται αστείο, αλλά ομολογώ ότι η γνωστή φράση για τον Διαγόρα πέρασε από το νου μου στην εκδήλωση για τον Σχολικό Εκφοβισμό, που έγινε στο 1ο Δημοτικό Σχολείο
Νέας Μηχανιώνας, ενώ παρακολουθούσα και απολάμβανα τις δύο διαλέξεις που προηγήθηκαν της δικής μου.
Ήταν εξαιρετικές! Σε απόλυτη αντίθεση προς την τάση να μετατρέπεται ένα κοινωνικό πρόβλημα σε αντικείμενο της Ψυχιατρικής, της Ψυχολογίας και της Εγκληματολογίας, οι δύο ομιλήτριες κατέδειξαν τις δυνατότητες της παιδαγωγικής παρέμβασης στο σχολείο. Άψογες θεωρητικά, παρουσίασαν τη δική τους δουλειά, που εντάσσεται στη λογική ενός δημοκρατικού και ανθρώπινου σχολείου. Κατάμεστη η αίθουσα με γονείς και εκπαιδευτικούς να συμμετέχουν ενεργά για σχεδόν τρεις ολόκληρες ώρες στον προβληματισμό.
Είχαν παλιότερα προβλήματα στα σχολεία της Νέας Μηχανιώνας (μια πόλη που έγινε παλιά γνωστή για την «υπόθεση Οδυσσέα Τσενάι»), τα παραδέχτηκαν και ξεκίνησαν συστηματικά τη δουλειά. Η επιτυχία τους αναγνωρίζεται τώρα από όλους και όλες. Επιτυχία, που δεν έχει σχέση με προκατασκευασμένα ειδικά προγράμματα αλλά με την αλλαγή της σχολικής καθημερινότητας, με σεβασμό της προσωπικότητας των παιδιών, με συνεργασία εκπαιδευτικών και γονέων, τη συνεργασία του δημοτικού σχολείου με το γυμνάσιο. Και κυρίως με την πεποίθηση ότι ακόμη και στο ελληνικό σχολείο που θανατώνει τη δημιουργικότητα, τη συνεργασία και την ενσυναίσθηση, οι εκπαιδευτικοί μας βρίσκουν τρόπους για να δημιουργήσουν μια σχολική ατμόσφαιρα αξιοπρέπειας και αισιοδοξίας για το μέλλον.
Προφανώς τα χάρηκα όλα αυτά. Γιατί η μόνη χαρά σήμερα είναι αυτή που αντλούμε από την παιδαγωγική αισιοδοξία. Και η δική μου παιδαγωγική αισιοδοξία βρήκε τη βραδιά εκείνη τη δικαίωσή της, καθώς οι δυο ομιλήτριες (η Πευκούλα Σταγιά και η Σταυρούλα Κάργα), που έκαναν τη δική μου παρουσία περιττή, ήταν παλιές φοιτήτριές μας –τόσο στις προπτυχιακές όσο και στις διδακτορικές σπουδές, και σήμερα είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες και αγαπημένες μάχιμες δασκάλες.
Έγραψα «φοιτήτριές ΜΑΣ», όμως η αλήθεια είναι ότι τις κοίταζα, θυμόμουν σκηνές από τις σπουδές τους (ακόμη και μια πριν ακριβώς τριάντα χρόνια στο Ρέθυμνο!) και τις αποκαλούσα μέσα μου «φοιτήτριές ΜΟΥ» και «δικά μου παιδιά».
Έτσι λοιπόν αυθόρμητα αναδύθηκε μέσα μου η φράση «κάτθανε δάσκαλε!».
«Κάτθανε», βεβαίως όχι κυριολεκτικά, αλλά με την έννοια ότι τώρα πια μπορώ χωρίς τύψεις ν’ αποσυρθώ από πολλές παρεμβάσεις μου στο δημόσιο χώρο.
Υ.Γ. Άλλο πράγμα τώρα ότι από το βράδυ της εκδήλωσης το κρυολόγημα που με ταλάνιζε τρεις εβδομάδες εξελίχθηκε σε πνευμονία και απαιτεί εντατική θεραπεία! Και τη Δευτέρα πρέπει να πάω στα Χανιά!
Από το facebookτου Γιώργου Τσιάκαλου
