Μια Κυριακή στο Λαύριο με τους Κούρδους πρόσφυγες...
Μηνύματα αλληλεγγύης και ελπίδας στο φόντο της σκληρής καθημερινότητας του πρόσφυγα
Γράφουν : Θάνεια Βέζου - Ελευθερία Ψυχογιού
Γυρνώντας από το Κουρδιστάν και χωρίς καλά καλά να έχουμε προλάβει να επεξεργαστούμε αυτά που είδαμε και ζήσαμε στις περιοχές του Σουρούτς, του Ντιγιάρμπακιρ και στους καταυλισμούς των προσφύγων από το Κομπάνι, βρεθήκαμε με την Ελευθερία μια Κυριακή στο Λαύριο, στο κτίριο που στεγάζει Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες.
Στο δρόμο μας περίμενε ο “Ηρακλής” και με το που μπήκαμε μέσα στο κτήριο – καταυλισμό κατευθείαν αντιληφθήκαμε πως πρόκειται για χώρο πολιτικών προσφύγων. Συνθήματα, αφίσες, πανό, για λίγο μας φέραν στο μυαλό σκηνές απο τον “Τοίχο” του Γιλμάζ Γκιουνέι, στα κελιά των πολιτικών κρατουμένων. Κατευθείαν λοιπόν η αίσθηση ήταν οικεία, ίσως λίγο «πιο ανατολική» αλλά σίγουρα οικεία. Περάσαμε στο κυλικείο, το οποίο ήταν γεμάτο σημαίες με σφυροδρέπανα, φωτογραφίες ανταρτών/ισσών και φυσικά σε περίοπτη θέση ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή της Ροζάβα, σημαίες και φωτογραφίες νεκρών μαχητών/μαρτύρων του στρατού των YPG-YPJ, αυτών που αντιστέκονται στον ISIS.
Μας περίμεναν ο Αλί, ο Μπαρις και ο Μουράτ να μιλήσουμε για το Κομπάνι, το Κουρδιστάν, την Ελλάδα και το Λαύριο. Απο την αρχή θέλουν να μας κάνουν ξεκάθαρο πως όλοι/ες τους είναι πολιτικοί πρόσφυγες και αν δεν πάρουν αυτού του είδους το άσυλο δεν θα δεχτούν κανένα άλλο. Μας εξηγούν πως οι περισσότεροι απο αυτούς,πολλά χρόνια περιμένουν αιτούντες πολιτικού ασύλου. Αλλά θεωρούν ότι ως πολιτικά εκδιωγμένοι ήρθαν εδώ και αυτό οφείλει το ελληνικό κράτος να τους το αναγνωρίσει.
Μιλήσαμε μαζί τους για τον καταυλισμό στο Λαύριο, τη δομή και τις συνθήκες εκεί. Απο τα πρώτα πράγματα που μας ανέφεραν είναι πως τα παιδιά, πηγαίνουν στα σχολεία της περιοχής το πρωί και το απόγευμα μαθαίνουν την μητρική τους γλώσσα-κουρδική- απο εθελοντές/ριες δασκάλους. Μας τόνισαν πόσο σημαντική είναι η παιδεία για αυτούς, για να κρατήσουν ζωντανό τον πολιτισμό τους που στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, έχει βαλθεί η κυβέρνηση του Ερντογάν να καταστρέψει.
Απο το 1994 ο καταυλισμός στο Λαύριο…
“ Εμείς ζώντας εδώ συμμετέχουμε στις πολιτικές δράσεις της περιοχής. Στις απεργίες , όπως αυτή των εργαζομένων στο Εξτρα3 όπου είχαμε πάει όλοι/ες με τις οικογένειες μας. Κατα τη διάρκεια του ηρωικού αγώνα των κατοίκων της Κερατέας,είμασταν στο μπλόκο του Λαυρίου, είμαστε παρόντες/ουσες στις δράσεις του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου και σε κάθε αγώνα που δίνει η κοινωνία και οι εργαζόμενοι εδώ” Μας τόνισαν ιδιαίτερα τις δράσεις τους την ημέρα της γυναίκας, όπου γίνεται πορεία η οποία καταλήγει στη θάλασσα του Λαυρίου, ρίχνοντας λουλούδια και φωνάζοντας συνθήματα στη μνήμη όλων αυτών των γυναικών που έπεσαν παλεύοντας για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Στο κτίριο λειτουργεί ομάδα θεάτρου και μουσικής. “Είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες και κυνηγηθήκαμε στη χώρα μας για την πολιτική μας δράση, πως θα μπορούσαμε εδώ να μην παλεύουμε στο πλευρό των εργαζομένων;”
Τους τελευταίους μήνες, στο Λαύριο, η ανάσα και η σκέψη, όλων όπως μας λένε, ήταν στραμμένη στους συντρόφους και συντρόφισσες τους που δίναν ηρωική μάχη στο Κομπάνι. Ξεκίνησαν πολλές πορείες απο το Λαύριο, γράφτηκαν συνθήματα, στείλαν μηνύματα αλληλεγγύης. Κυρίως προσπάθησαν και προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα του αγώνα στο Κομπάνι στα παιδιά τους και στην τοπική κοινωνία, γιατί τονίζουν πως μόνο ο οργανωμένος λαός έχει τη δύναμη να νικήσει.
Ο αγώνας στο Κομπάνι και τη Ροζάβα, είναι ορόσημο για τους ανθρώπους εδώ. Καθημερινά ενημερώνονται για κάθε χωριό που απελευθερώνουν οι δυνάμεις των YPG-YPJ, για κάθε νίκη αλλά και κάθε νεκρό/μάρτυρα στην περιοχή. Ενημερώνονται και για κάθε κίνηση αλληλεγγύης, και φυσικά γνώριζαν και για τη δική μας αποστολή, αυτός ήταν ο λόγος που ιδιαίτερα εγκάρδια μας υποδέχτηκαν και συζήτησαν μαζί μας.
Τα κτίρια, φιλοξενούν περίπου 150 πολιτικούς πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους απο το Κουρδιστάν, και η κατάσταση του οποίου έχει κριθεί ακατάλληλη εδώ και χρόνια. Οι συνθήκες είναι άθλιες, το κτίριο ετοιμόρροπο με προβλήματα στην αποχέτευση και οι διαμένοντες διατρέχουν άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους. Η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων, που κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν στον αγώνα τους για τη γή και την ελευθερία τους, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τέτοια αδιαφορία. Δεν μπορεί μέρα με τη μέρα να σαπίζουν δοκάρια και παράθυρα, να πέφτουν τοίχοι και σοβάδες και να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των προσφύγων γενικά και αόριστα.
Μαθαίνουμε ότι τις τελευταίες είκοσι μέρες στον καταυλισμό, ο διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού, σταμάτησε να πηγαίνει, διότι οι Κουρδοι ζητούν την αντικατάσταση , καταγγέλλοντας όχι μόνο την ανικανότητα του να λύσει τα προβλήματα του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων αλλά κι ότι με τις τακτικές που ακολουθεί δημιουργεί κι άλλα. Η μη παρουσία διευθυντή , έχει ως αποτέλεσμα οι πρόσφυγες να μην μπορούν να ανανεώσουν την κάρτα τους ως αιτούμενοι πολιτικού ασύλου αφού απαιτείται η υπογραφή του . Εκτός αυτού η μη υπογραφή ακόμα της οικονομικής σύμβασης από το υπουργείο εργασίας έχει ως ως αποτέλεσμα το φαγητό να ελαττώνεται ανησυχητικά. Τις ώρες που γράφεται αυτό το κείμενο δεν υπάρχει πρωινό για τα παιδιά και οι προμήθειες μοιράζονται με φειδώ.
Και έτσι αντιλαμβανόμαστε δια ζώσης το προφανές : Δεν γίνεται η ζωή των προσφύγων να κρέμεται στα σάπια κουφάρια ενός κτιρίου , απαιτείται να δοθεί άμεσα λύση , πριν θαφτούν ζωντανοί πρόσφυγες κι εργαζόμενοι. Είναι αδιανόητο όσοι γλύτωσαν από τις βόμβες του ISIS , όσοι βασανίστηκαν κι εκδιωχτήκαν για την πολιτική τους δράση , όσοι πάλεψαν κι αγωνιούν για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού τους να τυγχάνουν εδώ και χρόνια τέτοιας μεταχείρισης από την ελληνική πολιτεία. Η μη χορήγηση πολιτικού ασύλου καθιστά το ελληνικό κράτος ανοιχτή φυλακή για τους Κούρδους και όλους τους πρόσφυγες κάνοντας απαγορευτική ή επικίνδυνη την μετακίνηση τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μοναδική ελπίδα επί του παρόντος εξακολουθεί να είναι το φιλότιμο κι οι δομές αλληλεγγύης που σε καιρούς ανθρωπιστικής κρίσης έδωσαν ουσιαστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων .
Φεύγοντας, δώσαμε υπόσχεση πως θα είμαστε εκεί, την μέρα της γυναίκας, προς τιμήν όλων αυτών των γυναικών που πήραν τα όπλα να υπερασπιστούν τις ίδιες, τα παιδιά τους και τη γή τους. Θα κάνουμε μαζί τους πορεία, για αυτές και όλες όσες αγωνίζονται. Θα είμαστε εκεί στον εορτασμό του Νεβρόζ στις 20 του Μάρτη, στέλνοντας μήνυμα αλληλεγγύης στους μαχητές και τις μαχήτριες του Κομπάνι , οτι η φλόγα του Νεβρόζ θα ανάβει σε κάθε γωνιά, όπου υπάρχουν ακόμα ανθρωποι που αγωνίζονται.
Και ένα μόνο είναι σίγουρο, πως η ελπίδα στα μάτια των προσφύγων στο Σουρούτς και στο Λαύριο , δείχνει το δρόμο σε όλους μας. Αφού όπως επαναλάμβαναν και οι πρόσφυγς στο Λαύριο: Μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να κερδίσει.
