Θάλαμος και θαλάμη
Τι ευτυχία να βρίσκεσαι σε θάλαμο, τετράκλινο, πεντάκλινο… δεν έχει σημασία!
Παύλος Φουρνογεράκης
Ενδεχομένως να είσαι ασθενής στον διάδρομο
ή ανασφάλιστος στο χαρτόκουτο του πουθενά, μπορεί και να ετοιμάζεσαι να βάλεις τη σφαίρα στη θαλάμη, προτού προλάβεις να μπεις στον κατάμεστο θάλαμο με τ’ αμέτρητα γιατρευτικά σωληνάκια, που ερωτοτροπούν διαρκώς με τα δικά σου διεγερμένα και ασθενή…Η τηλεόραση σαν καλοζωισμένη μεσόκοπος κουτσομπόλα , κειμήλιο από την εποχή των Ολυμπιακών αγώνων, συνδέει τα έξω με τους μέσα χωρίς μεγάλη δυνατότητα επιλογών. Ευτυχώς, το ένα και μοναδικό τηλεχειριστήριο για τους δέκα θαλάμους της χειρουργικής παραδοσιακά εδρεύει στον δικό μας θάλαμο. Υπάρχει όμως το πρόβλημα της συνεννόησης με τους συγκάτοικους. Τελικά επιλέξαμε τη δοξολογία και την παρέλαση της εθνικής γιορτής, της πρώτης των νεοεκλεγμένων, άλλοι για το κουτσομπολιό, άλλοι από εθνική περηφάνια, άλλοι από αδιαφορία ή ιδεοληψία. Καθένας ανάλογα με τον εγκεφαλικό του θάλαμο!
«Καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του», που έλεγε και Σεφέρης. Μέσα και έξω από τον εκκλησιαστικό θάλαμο-εκκλησία: κουστούμια με ή χωρίς γραβάτα, χρυσοποίκιλτες ιερατικές και στρατιωτικές στολές, τοπικές- εθνικές ενδυμασίες, μαζί με τα ποικίλα σύμβολά τους (σταυροί, μίτρες, ξίφη, σημαίες…), καλώς ή κακώς εννοούμενοι εθνικισμοί… και κάνες, πολλές κάνες με τη θαλάμη τους. Εντυπωσιακά τα τελευταίας τεχνολογίας φονικά όπλα που έχει επινοήσει ο άνθρωπος. Εργάζεται πυρετωδώς για την εξέλιξή τους, ώστε να «αναπτύσσεται» η οικονομία, να μπορεί να σκοτώνει τους ομοίους του επιτιθέμενος ή αμυνόμενος, γιατί δεν μπόρεσε να διακρίνει τις πάμπολλες ομοιότητες, κόλλησε στις επιδερμικές διαφορές! Και παρελαύνει κολλημένος στον εθνικιστικό αυνανισμό του, έτοιμος (;) να πατήσει τη σκανδάλη και να χαρεί που θ’ αδειάσει τη θαλάμη. Του ’παν πρέπει να διατηρήσει ή και να διευρύνει τα σύνορά του…!
Πρέπει πάντα να ζει μέσα στα σύνορά του ακόμα και μέσα στον νοσοκομειακό θάλαμο. Καθένας και το δικό του κρεβάτι, ντουλάπα, μάσκα, γιατροσόφια, καρέκλα συνοδό… Μόνο οι στολές αλλάζουν, πράσινες και λευκές, χαμογελαστές , καλοκλαδεμένες σαν τις ανοιξιάτικες ανθισμένες βερικοκιές. Μα και οι κάνες-σύριγγες, λεπτές με τη θαλάμη τους γεμάτη υγρά ανοσοποιητικά, θεραπευτικά άλλους σκοπούς, άλλους ρόλους υπηρετούν με το χαμόγελο και την ψυχή στο πέτο, παράσημο στο συναίσθημα και στους πυρετώδεις ρυθμούς…
«Θαλάμοι» και θαλάμη ομόηχες μες στην αντίθεσή σους. Οι πρώτοι, έχουν αγνές προθέσεις, ντύνονται στα λευκά, μάχονται την απειλή της ζωής , μακραίνουν τη ζωή, βελτιώνουν την ποιότητά της. Η θαλάμη των όπλων εξελίσσεται για να συντομεύσει τη διάρκεια της ζωής ανεξάρτητα από τον λόγο της χρήσης τους, είναι επινόηση των κατώτερων ζωωδών ενστίκτων κι ας δικαιολογούμε την αυτοάμυνά μας. Πόσος χρόνος, χρήμα, ενέργεια δαπανάται για την καταραμένη φονική θαλάμη, πόσες ελλείψεις στους νοσοκομειακούς θαλάμους! Πόσες άδικες ανθρώπινες απώλειες και από τους δύο, τον θάλαμο και τη θαλάμη!
Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν και οι μοιραίοι, οι αντιδραστικοί, αποφεύγουν και τους δύο χώρους, χαστουκίζουν με τον τρόπο τους το σύστημα, τις ψεύτικες αξίες, τις επινοήσεις και… τις παρελάσεις τους. Στο ισόγειο του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών ένα αυτοκόλλητο πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού προειδοποιούσε:
«Μην ακουμπάτε για λίγο»
Η καθαρίστρια απολύμανε (;) το σημείο που κάποιος οροθετικός αφόδευσε τα κόπρανά του πάνω στο τραπεζάκι, την ώρα που παρέλαυναν οι κάνες με τη θαλάμη του φόνου στην τελευταία της εξελιγμένη μορφή, ενώ οι απόκληροι της κοινωνίας μάταια αναζητούσαν τους λευκούς θαλάμους της νοσηλείας. Κατέρρευσαν, πριν καν σχεδιαστούν για τα κονδύλια της φονικής θαλάμης… Κι εμείς απτόητοι μες στη βροχή, χειροκροτούσαμε με το χαμόγελο της ντροπής ανίδεοι και άμυαλοι την εθνική-παγκοσμιοποιημένη μας ιδιωτεία!
Αθήνα 26-3-2015
Παύλος Φουρνογεράκης
