Κόκκινη γραμμή η στροφή στην κεντροαριστερά

Τι άλλο συμβαίνει σήμερα, αν όχι μια διαδικασία σταδιακής αποδοχής της ουσίας των πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με την παράλληλη υιοθέτηση μιας νέας γλώσσας που επιχειρεί να τη συσκοτίσει; Η κυβέρνηση τείνει να βρεθεί στη θέση να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ξένο με αυτό για το οποίο αναδείχτηκε. Επίσης, αποδεχόμενη το πλαίσιο της «αξιολόγησης» και του δανειακού καθεστώτος, αλλά και υιοθετώντας ένα μοντέλο διακυβέρνησης που, πέρα από τη ρητορική του επένδυση, δεν δείχνει να διαφέρει στα ουσιαστικά του σημεία.

Είναι φανερό ότι προωθείται μια συμφωνία με τους «εταίρους» που επιχειρείται να περάσει με τους λιγότερο δυνατούς κλυδωνισμούς στο εσωτερικό. Όσο και αν εξυφαίνεται η εικόνα ότι ο «κίνδυνος» βρίσκεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνη που διακυβεύεται και αποτελεί τον αστάθμητο παράγοντα είναι η σχέση της κυβέρνησης με τα ευρύτατα λαϊκά στρώματα που τη στήριξαν.

Έτσι, μια επικοινωνιακή (παλαιομοδίτικος ο όρος «προπαγανδιστική») μηχανή επιστρατεύεται προς το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο βάθος προς την κοινωνία και τον ριζοσπαστισμό που τον έχει αναδείξει: «Η κυβέρνηση θα κριθεί σε βάθος τετραετίας». «Καλύτερη οποιαδήποτε συμφωνία από το χάος». «Αμφισβήτηση της όποιας συμφωνίας επιτευχθεί, ρίχνει νερό στο μύλο του αντιπάλου».

Συμφωνία, λοιπόν, «για να συνεχιστεί η αριστερή διακυβέρνηση». Ήδη όμως ο Σαμαράς δέχεται πιέσεις να υποστηρίξει τον «έντιμο συμβιβασμό», ενώ ο Στ. Θεοδωράκης είναι πιο ξεκάθαρος: «Πρώτα ψηφίζουμε τη Συμφωνία, μετά αλλάζουμε σύνθεση της κυβέρνησης». Δεν πρόκειται παρά για ορισμένα μόνο προμηνύματα των πολιτικών εξελίξεων που αναμένονται, καθώς ο συμβιβασμός στο εξωτερικό όλα δείχνουν ότι θα ωθήσει και σε έναν συμβιβασμό «εσωτερικού».

Όλο και περισσότερο μπαίνουμε σε μια φάση όπου η στροφή προς την Κεντροαριστερά δίνει τον τόνο. Στη φάση αυτή, το Ποτάμι, οι άνθρωποι του Σημίτη, ο Λοβέρδος, ο Γιαννίτσης, τα μεγάλα τζάκια του βαθέως συστήματος, θα παίζουν ολοένα πιο ανοιχτά καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.

Υπάρχει άλλος δρόμος; Ο Μανώλης Γλέζος, με την πρόσφατη δήλωσή του, τον σκιαγραφεί. Περιγράφοντας την ασφυξία που επιχειρούν οι «εταίροι», επιμένει ότι συμπεριφέρονται «σαν να έχουν περάσει μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι κάθε πολίτη της χώρας, από τη στιγμή που τόλμησε, ύψωσε το ανάστημά του και είπε: Φτάνει πια!».

«Χρωστάμε στις γενιές που έρχονται να βγούμε στο δρόμο, για να πούμε στους τοκογλύφους πως δεν έχουμε άλλο αίμα να δώσουμε», είναι η έκκληση του Γλέζου που δεν φαίνεται να μπορεί στα 93 του χρόνια να αλλάξει γλώσσα, υιοθετώντας αυτή του «έντιμου συμβιβασμού». Είναι, λοιπόν, «η ώρα να αποδείξουμε σε όλους ότι διατηρούμε τη μνήμη της ελευθερίας, την ιδεολογία της αντίστασης»; Ή ο ρόλος του λαού εξαντλείται στις δημοσκοπήσεις και κάθε μερικά χρόνια στην κάλπη, αφού βεβαίως πρώτα έχει βομβαρδιστεί από χίλιες πλευρές με την ιδέα ότι δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική;

http://www.e-dromos.gr/editorial-264/#sthash.ZWhWXG8B.dpuf