Ροκανίζοντας το χρόνο

της Ιωάννας Κωσταρέλλα

Κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Περιοριστήκαμε στο δικό μας κόσμο, στον οποίο πρωταγωνιστεί ο Γιάνης και τα σχέδιά του.

Κρεμαστήκαμε στα μικρόφωνα των κοινοβουλευτικών συντακτών και περάσαμε τις βραδιές του πιο ωραίου μήνα του χρόνου παρέα με τη Ζωή τη Θεσμοκρατούσα.
Χάσαμε την επαφή μας με τον έξω κόσμο. Η Παλμύρα ανατινάχθηκε και οι τουρίστες στην Τυνησία συνάντησαν το θάνατο πάνω στην ξαπλώστρα, κι εμείς χαμπάρι δεν πήραμε.
Η εσωστρέφειά μας χτύπησε κόκκινο και ίσως κι αυτός να είναι ένας λόγος που ότι ακούμε μας φαίνεται φυσιολογικό, όσο παράδοξο κι αν είναι. Πολύ απλά γιατί απομονωθήκαμε και οδηγηθήκαμε σε ενός είδους συλλογικό ιδρυματισμό. 
Ας το πάρουμε αλλιώς. Με το να συζητάμε, χωρίς να αναλαμβάνουμε δράση δε λύνονται προβλήματα. Παρατείνεται μόνο η κατάσταση αναμονής μέχρι να βγει κι αυτό το καλοκαίρι. Πάμε από παράταση σε παράταση με την ελπίδα ότι θα συμβούν θαύματα ή θα βρούμε το μαγικό κουμπί της επιστροφής στο χρόνο.
Μόνο που έτσι ροκανίζουμε το δικό μας χρόνο, την ίδια μας τη ζωή. Εδώ και κάποια χρόνια τώρα. Γιατί είμαστε φανατικοί των ονείρων και ακολουθούμε  με θρησκευτική πίστη κάθε έναν που μας υπόσχεται θαύματα. Μόνο που τα θαύματα συχνά αποδεικνύονται οφθαλμαπάτες.