«Να πνίγονται ή να πυροβολούνται;»

Το δράμα των προσφύγων έδειξε χθες τη λογική του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη του. Αναφέρομαι στην αποκάλυψη της λογικής που οδηγεί στον παραλογισμό της διατήρησης του φράχτη του Έβρου και στην απόφαση να φτιαχτούν τα hot spots στα νησιά του Αιγαίου. Δεν είδα άνθρωπο τους τελευταίους μήνες που να μην αναρωτιέται: «Γιατί η είσοδος να γίνεται από το αποδεδειγμένα επικίνδυνο Αιγαίο και όχι από τα χερσαία σύνορα του Έβρου;». Αλήθεια, γιατί;Δίκη προθέσεων δεν επιτρέπεται να κάνουμε, λένε. Και συμφωνώ, με την έννοια ότι στο μυαλό των ανθρώπων δεν μπορείς να βρίσκεσαι, άρα δεν μπορείς να μιλάς γι’ αυτό που βρίσκεται μέσα του και οδηγεί σε πολιτικές αποφάσεις που, πέραν του εγκληματικού χαρακτήρα τους, φαίνονται να είναι λανθασμένες ακόμη και από τη σκοπιά αυτών που τις παίρνουν.

 

Δεν είναι, π.χ. πολύ πιο απλή η σύλληψη –χρησιμοποιώ συνειδητά τη λέξη-, η καταγραφή και η προώθηση των προσφύγων όταν μπαίνουν από τον Έβρο σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στα νησιά; Και δεν είναι πολύ λιγότερα τα προβλήματα που δημιουργούνται στην ίδια μας τη χώρα; Η απάντηση είναι αυτονόητη, και γι αυτό είναι δικαιολογημένη η ερώτηση «γιατί άραγε επιμένουν όλοι, Ελληνικές κυβερνήσεις και Ευρώπη, να στέλνουν τους πρόσφυγες στο θανατηφόρο δρόμο του Αιγαίου;».Τον τελευταίο καιρό στις ομιλίες μου μιλώ για τον «φόρο αίματος» που καλούνται να πληρώσουν οι πρόσφυγες όταν επιχειρούν να περάσουν στην Ευρώπη. Ουσιαστικά τους λένε: «Μπορεί ν’ αναγκαστούμε να σας δεχτούμε για λίγο ή πολύ, αλλά θέλουμε να γνωρίζετε εσείς ότι πέραν από τις περιουσίες που θα πληρώνετε στους διακινητές, θα πληρώνετε και φόρο αίματος: 10% από όσους και όσες ξεκινούν για να περάσουν τα σύνορά μας θ’ αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο Αιγαίο, ποτέ δεν θα μπουν στην Ευρώπη».Είναι η ανόσια ελπίδα των ισχυρών της Ευρώπης ότι έτσι θα φοβερίσουν τους απελπισμένους του κόσμου και θα τους αναγκάσουν ν’ αποδεχτούν μοιρολατρικά το θάνατο, τον δικό τους και των παιδιών τους, στα πολεμικά πεδία των πατρίδων τους. Και παρόλο που αυτή η φοβέρα αποδεικνύεται παντού και πάντα ανίσχυρη, ο εγκληματικός φόρος αίματος του Αιγαίου συνεχίζει ν’ αποτελεί «ιερή αγελάδα» και για τη δική μας κυβέρνηση.Χθες δυο γεγονότα στο πλαίσιο του δράματος των προσφύγων αποκάλυψαν γιατί ο ρόλος του δημίου ανατέθηκε στο Αιγαίο.Ναυάγιο με εφτά νεκρούς («τρία μικρά παιδιά, ένα βρέφος, ένας άνδρας και δύο γυναίκες, με άγνωστη προς το παρόν ταυτότητα, εθνικότητα και ηλικία») υπήρξε και πάλι στα νερά μας, και πάλι μια φωτογραφία με το άψυχο κορμάκι ενός μικρού παιδιού στα χέρια ενός άνδρα κάνει το γύρο του κόσμου. Πνίγηκε, λένε.

 

Ούτε καν όλες οι ελληνικές εφημερίδες δεν το ανέφεραν, μόνο μερικές. Κανένας πολιτικός στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, που είχε αποκλειστικό θέμα τη διαχείριση του προσφυγικού θέματος, δεν έκανε οποιαδήποτε αναφορά στο «επεισόδιο» αυτό, ούτε και δήλωση. Ήταν άλλη μια «τραγωδία που εξελίχθηκε στο Αιγαίο».Την ίδια μέρα πενήντα πρόσφυγες από το Αφγανιστάν επιχείρησαν να περάσουν τα χερσαία σύνορα της Βουλγαρίας, ερχόμενοι από την Τουρκία, και στην προσπάθεια αναχαίτισής τους ένας από τους Βούλγαρους συνοριοφύλακες πυροβόλησε –«στον αέρα», φυσικά!- και σκότωσε έναν απ’ αυτούς. Ο Βούλγαρος πρωθυπουργός πληροφορήθηκε το συμβάν στις Βρυξέλλες, όπου συμμετείχε στη Σύνοδο Κορυφής, και αμέσως αποχώρησε από τη συνεδρίαση και επέστρεψε στη χώρα του. Ο πρόεδρος της ΕΕ κ. Τουσκ, δήλωσε ότι το συμβάν έρχεται να καταδείξει τη σημασία της Συνόδου και την ανάγκη ταχύτερης εφαρμογής των πολιτικών τους αποφάσεων, δηλαδή, μεταξύ άλλων, τα hot spots στα νησιά.Που οφείλεται όμως η, δικαιολογημένη, ταραχή για τον έναν νεκρό στα σύνορα της Βουλγαρίας, και η ήρεμη αποδοχή ως business as usual των εφτά νεκρών στο Αιγαίο; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, απλή, εάν έχει συνειδητοποιήσει κανείς ότι η πολιτική τους, ακόμη και η πολιτική τους του θανάτου, έχει ως κύρια συνιστώσα την επικοινωνιακή διαχείριση με σκοπό τη χειραγώγηση. Έτσι, στη θάλασσα οι πρόσφυγες «πνίγονται», ενώ στα χερσαία σύνορα «πυροβολούνται». Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται να μην υπάρχει ποιητικό αίτιο –«ποιος τους έπνιξε;»- αλλά ο θάνατος ήταν, δήθεν, ένα τραγικό ατύχημα στο δρόμο που οι ίδιοι επέλεξαν να πάρουν. Στη δεύτερη περίπτωση είναι φανερό ότι κάποιος πυροβόλησε –«γιατί;» και «ποιος τον έβαλε να πυροβολήσει;».ΟΙ ισχυροί της Ευρώπης φαίνεται ότι αναρωτιούνται «να πνίγονται ή να πυροβολούνται οι πρόσφυγες;», και ως απάντηση επιλέγουν το Αιγαίο. Γιατί μόνον η θάλασσα μπορεί να διασφαλίσει την πληρωμή του φόρου αίματος χωρίς να ρωτούν οι πολλοί «ποιος επέβαλε το φόρο και γιατί». Όμως, είτε το θέλουν είτε όχι , θα στοιχειώσουν οι εικόνες και θα τους κυνηγούν σαν Ερινύες.Στο τέλος ο φράχτης θα πέσει, κι εμείς, ανατολικά και δυτικά του Έβρου, θα υπερασπιστούμε με επιτυχία τη ζωή των προσφύγων. Ούτε θα πνίγονται ούτε θα πυροβολούνται. Όμως, πόσους νεκρούς θα θρηνήσουμε ακόμη μέχρι τότε; Αυτό είναι το ερώτημα, και από τους δικούς μας αγώνες εξαρτάται η απάντηση.