Κατέβηκα από το συννεφάκι μου
Αισίως κλείνω 3 χρόνια ανεργίας. Βέβαια σ' αυτά τα 3 χρόνια έχω "εργαστεί" σε διάφορες δουλίτσες. Χωρίς ασφάλεια, χωρίς ένσημα, χωρίς κάτι
να μου επιβεβαιώνει πως θα βρίσκομαι και την επόμενη μέρα στον χώρο εργασίας.
Δουλειές αστείες, με εργοδότες ακόμα πιο αστείους, να δίνουν 300e και να απαιτούν να δουλεύεις 10ωρα και αν και τυχόν αντιδράσεις να σου λένε πως δεν υπάρχει ανεργία, αλλά νέοι τεμπέληδες που βαριούνται να δουλέψουν. Να βρίσκεσαι έπειτα με τις παρέες σου και ν' ακούς το μακρύ και το κοντό του καθενός ," Δεν μπορεί, κάτι θα κάνεις λάθος" ή " Ρε συ, έτσι είναι η ζωή τι να κάνουμε" ακόμα και το " Εσύ φταις, γιατί να δεχτείς την δουλεία" και κάποιοι βολεμένοι να σου λένε " σπούδασες κάτι λάθος, ίσως θα πρέπει να κάνεις και άλλα σεμινάρια ή κάτι ακόμα" κτλ κτλ.
Η τελευταία δουλεία που έπιασα είναι στον τομέα μου (γραφίστρια), με έναν εργοδότη που "επειδή ξέρει την αγορά" θεωρεί πως πρέπει να παίρνω ένα μεροκαματάκι ώστε να έχει κι ο ίδιος περισσότερη πελατεία . Που στην τελική χαλάω περισσότερα χρήματα για να πάω στη δουλειά.
Δεν ξέρω, φαντάζομαι πως δεν είμαι μόνο εγώ απογοητευμένη, φαντάζομαι πως δεν έριξα μόνο εγώ τα στάνταρντ μου στις δουλειές.
Κατέβηκα από το συννεφάκι μου πριν από τρία χρόνια, σταμάτησα να ελπίζω σε σωστές δουλειές και σταμάτησα να ελπίζω πως θα πληρωθεί το πτυχίο μου, το μεταπτυχιακό μου και οι γνώσεις μου, έκανα στροφές παντού και κάνω ό,τι δουλειά υπάρχει για να βγάλω τα προς το ζην, και πλέον σταμάτησα να πιστεύω πως το ζην είναι κάτι περισσότερο από το νοίκι, το ρεύμα και λίγο φαγητό. Δέχτηκα πως έτσι είναι τα πράγματα, έτσι είναι οι άνθρωποι κι εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε νέες λύσεις και νέες ιδέες, όμως είμαι κουρασμένη, εξαντλημένη, μερικές φορές νιώθω και λίγο ρημαγμένη και δεν έχω ιδέες, και το χειρότερο από όλα είναι πως και η κατάθλιψη τώρα πια είναι ακριβό σπορ.
