Ολλανδία: Αντιγράφοντας τον Τραμπ κέρδισε ο Ρούτε τις εκλογές, του Λεωνίδα Βατικιώτη
Κανείς δε θα διαφωνήσει με το συμπέρασμα του Spiegel ότι η νίκη του Μαρκ Ρούτε στις ολλανδικές εκλογές ήταν «καλό νέο για την Ευρώπη». Το ερώτημα όμως είναι σε ποια Ευρώπη αναφέρεται το γερμανικό περιοδικό…
Οι εκλογές στην Ολλανδία στις 15 Μαρτίου, μετά τις εκλογές στην Αυστρία τον Δεκέμβριο του 2016, φαίνεται ότι ανέκοψαν την προέλαση του ακραίου αντιδραστικού ρεύματος που το 2016 ηγεμόνευσε πολιτικά πρώτα επί της ψήφου εξόδου από την ΕΕ μεταξύ των Βρετανών στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβριο, αναδεικνύοντας τον Τραμπ σε πλανητάρχη. Το 2017 δε θα μοιάζει με το 2016 όπως όλα δείχνουν, δεδομένου πως ούτε η Λε Πεν πρόκειται να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ούτε η Εναλλακτική για τη Γερμανία της Φράουκε Πέτρυ, υποχωρούντος του μεταναστευτικού κύματος, να τα πάει τόσο καλά στις εκλογές του Οκτωβρίου.
Κάπου εδώ σταματούν τα καλά νέα…
Μια πιο προσεκτική εξέταση των πρόσφατων εξελίξεων στην Ολλανδία δείχνει ότι μπορεί ο Γκέερτ Βίλντερς να μην εξελέγη πρώτο κόμμα, ενδεχόμενο που ήταν εξ αρχής απίθανο, η περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της πολιτικής ωστόσο κατέγραψε νέες επιτυχίες. Πήρε κάτι περισσότερο από τις εκλογές…
Ο θρίαμβος του Τραμπισμού δεν πρέπει να αναζητηθεί αποκλειστικά και μόνο στα ποσοστά του πάντα προσεκτικά χτενισμένου Γκέερτ Βίλντερς, ώστε θυμίζοντας τον Μότσαρτ να αποτελεί μια διαρκή υπόμνηση ενός «ένδοξου» παρελθόντος. Ο θρίαμβος των πολιτικών του αμερικανού προέδρου, με κορυφαία μεταξύ πολλών άλλων τη απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ όλων ανεξαιρέτων των πολιτών επτά μουσουλμανικών κρατών, πρέπει να αναζητηθεί στην απόφαση του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε να απαγορεύσει την είσοδο στην Ολλανδία του τούρκου υπουργού Εξωτερικών και στη συνέχεια να διώξει την τουρκάλα υπουργό Οικογενειακών Υποθέσεων! Επρόκειτο για δύο αποφάσεις που όχι απλώς παραβίαζαν το διπλωματικό πρωτόκολλο, αλλά υπαγορεύτηκαν από καθαρά καιροσκοπικούς, μικροπολιτικούς, εκλογικούς λόγους. Ο Ρούτε έκανε επίδειξη δύναμης στους Τούρκους για να αποδείξει στους Ολλανδούς ότι ο ίδιος είναι στην πράξη κι όχι στα λόγια πιο αποτελεσματικός αντι-μουσουλμάνος από τον Γκέερτ Βίλντερς. Οικειοποιούμενο επομένως την πολιτική των Βίλντερς – Τραμπ κατάφερε το Λαϊκό Φιλελεύθερο Κόμμα να κερδίσει την πρώτη θέση στις εκλογές κι ας έχασε το ένα τέταρτο των εδρών του, πληρώνοντας με αυτό τον τρόπο τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις των προηγούμενων ετών.
Αυτή είναι η Ευρώπη που κέρδισε στις ολλανδικές εκλογές της 15ης Μαρτίου: Η Ευρώπη του ρατσισμού που αντιγράφει πολιτικές πρακτικές και ιδεολογία από την Άκρα Δεξιά, καταφέρνοντας να τη νικήσει με τα δικά της όπλα. Ο θρίαμβος έτσι του «φιλελεύθερου κατεστημένου» γίνεται σε βάρος εκείνων των αρχών που επισήμως πρεσβεύει. Αποδεικνύεται με αυτό τον τρόπο πόσο κίβδηλη και ψευδεπίγραφη είναι η «τιτανομαχία» μεταξύ «φιλελεύθερου κατεστημένου» και ακροδεξιάς, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες.
Σε αυτό το ρευστό τοπίο, ο Βίλντερς κι η ευρωπαϊκή άκρα Δεξιά μπορούν κάλλιστα να συνεχίσουν να διεκδικούν το ρόλο του «πιο πολύτιμου παίκτη» καθώς αποδεικνύονται το ιδανικό υπομόχλιο για την τέλεια δεξιά στροφή. Το καταφέρνουν μάλιστα αυτό χωρίς να χάνουν και το πολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια της, όπως συνέβη με τη σοσιαλδημοκρατία που από την Ελλάδα μέχρι τη Γαλλία αποδείχθηκε το τέλειο θύμα. Μάρτυρας οι πέντε επιπλέον έδρες που κέρδισε το Κόμμα Ελευθερίας του Βίλντερς, αναρριχώμενο στη δεύτερη θέση, από την τρίτη που είχε εξασφαλίσει το Σεπτέμβριο του 2012.
Ευχάριστες νότες στο εκλογικό αποτέλεσμα, που σφραγίστηκε από την άνοδο της συμμετοχής των ψηφοφόρων, ήταν αφ’ ενός η συντριβή του συγκυβερνώντος Εργατικού Κόμματος του Γερούν Ντέιζελμπλουμ που από 38 έδρες κέρδισε μόνο 9(!) πληρώνοντας τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του. Αφ’ ετέρου, η επιτυχία που κατέγραψε η Αριστερά, παρά τις αντιφάσεις της, με το Πράσινο Αριστερό Κόμμα να κερδίζει 14 έδρες από 4 και το μαοϊκών καταβολών Σοσιαλιστικό Κόμμα 14 επίσης έδρες, από 15.
