Το τροπάριο του Αγίου Γεωργίου (Από την λαογράφο Παρθένα Τσοκτουρίδου)

« Άγιε Αϊ-Γιώργη αφέντη μου και αφέντη καβαλάρη

 Αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι

 Άγγελος είσαι στην θωριά και άγιος στη θειότη.

 Παρακαλώ βοήθημαι, άγιε στρατιώτη

 Από το άγριο θεριό και δράκοντα μεγάλο

 Όπου του πήγεν άνθρωπο κάθε πρωί στην ώρα

 Κανέναν αυτός δεν άφηνε, νερό να πιει στην χώρα.

Εκάνανε ταμπουλετιά τίνος θέλουν να τύχουν

Και τύχανε ταμπουλετιά εις την βασιλοπούλα

Όπου την είχε η μάνα της μίαν και ακριβούλα.

Ο βασιλιάς που το 'μαθε, πολύ βαρύ του εφάνη.

- Το βιο μου όλο πάρτε το και το παιδί μου αφήστε.

Λαός σηκώθη αρίθμητος, στο βασιλιά πηγαίνει.

- Για δόσμας το παιδάκι σου, την παίρνουμε απ' εσένα.

- Πάρτε το και στολίστε το μ' ατίμητα λιθάρια

  Και με χρυσά και με αργυρά και με μαργαριτάρια

  Και κάντε το και νύφη και δώστε το στον δράκοντα

  Να το γλυκομασήσει.

Στα μάρμαρα του πηγαδιού ρίξαν την αλυσίδα

Δέσαν εκεί την όμορφη κι άτυχη κορασίδα.

Αϊ-Γιώργης εβουλήθηκε, θέλει να την εσώσει

Και από το άγριο θεριό να την ελευθερώσει.

Το γρυβαντό καβάλησε και τον εδυποδίζει

Στο χείλος μες του πηγαδιού πηγαίνει και καθίζει

Και η κόρη τον εκοίταξε με παγωμένο αίμα

Και δακρυσμένο βλέμμα.

- Φεύγα - φεύγα αφέντη μου, μήπως φάει και σένα

  Τούτο το άγριο θεριό, όπου θα φάει εμένα.

  - Άσε με κόρη, άσε με λίγον ύπνο να πάρω

    Κι εγώ φονεύω το θεριό και από δω σε βγάνω.

Αϊ-Γιώργης εκοιμήθηκε και το θεριό ανεβαίνει

Τα όρη όλα τρέμουνε και τα κλαδιά σαλεύουν

Της κόρης τα ματάκια της, οσάν της βρύσης τρέχουν.

- Σήκω - σήκω αφέντη μου, τι το νερό αφρίζει

  Και ο δράκοντας τα δόντια του για μένα τ' ακονίζει. 

Αϊ-Γιώργης εσηκώθηκε σαν παραλογιασμένος

Και το κοντάρι άρπαξε, σαν που ήταν μαθημένος

Μια κονταριά του έδωσε, του πήρε μες το στόμα

Και παρευθείς το ξάπλωσε χάμου στης γης το χώμα.

- Σύρε κόρη στο σπίτι σου, σύρε εις τους γονείς σου

  Και πες τους ποιος σου έδωσε σήμερον την ζωήν σου.

  Χαίρου την βασιλείαν μου, χαίρου και το παιδί μου

  Χαίρου και την κορώνα μου, που έχω στην κεφαλήν μου.

  Χαίρου την βασιλείαν σου, χαίρου και το παιδί σου

  Χαίρου και την κορώνα σου, που έχεις στην κεφαλήν σου.

- Πες με άγιε ένδοξε, πως λέγουν τ' όνομά σου

  Ίνα σου κάνω χάρισμα, να' ναι της αρεσκειάς σου.

- Γεώργιον με λέγουνε απ' την Καππαδοκίαν

  Θέλεις να κάνεις χάρισμα, κάνε μιαν εκκλησία

  Και βάλε και ζωγράφιζε Χριστόν και Παναγίαν

  Και στην δεξιά του την μεριάν βάλε έναν καβαλάρη

  Αρματωμένον με σπαθί και με χρυσό κοντάρι».

 

Πηγή: «Η καμπάνα του Πόντου χτυπάει στο Βέρμιο», Π. Τσοκτουρίδου