Έρπης ζωστήρ και άλλα καλά νέα (του Γιώργου Τσιάκαλου)
Το 1982, στη Γερμανία τότε, 36 χρονών κατέρρευσα ένα πρωί από τη μια στιγμή στην άλλη, δε μπορούσα να κινήσω ούτε χέρια ούτε πόδια και δυσκολευόμουν ν’ αναπνεύσω.
Με έτρεξαν στο νοσοκομείο και, ενώ στην αρχή φοβήθηκαν χίλια πράγματα, στο τέλος κατέληξαν («κατέληξαν», όχι με τον τρόπο που χρησιμοποιείται συχνά) στο συμπέρασμα: πλήρης κατάρρευση από υπερκόπωση.
Ο νεαρός γιατρός παρηγόρησε τη Ζίγκριντ λέγοντας ότι, ακόμη κι αν συνέχιζα έτσι, μπορεί να είχα και άλλα δέκα χρόνια ζωή (το πίστεψε, και το 1992, στην Ελλάδα πια, με ίδιους ρυθμούς δουλειάς αλλά σε άθλιες συνθήκες εργασίας, ανησυχούσε πάρα πολύ και μου υπενθύμιζε συνέχεια τα λόγια του νεαρού γιατρού).
Ο ηλικιωμένος, όμως, καθηγητής του πανεπιστημίου και διευθυντής της κλινικής μού εξήγησε τι μου είχε συμβεί και ταυτόχρονα με καθησύχασε λέγοντας τη φράση που δεν ξέχασα ποτέ: «Κύριε Τσιάκαλε, έξυπνος είστε, αλλά ευτυχώς το σώμα σας είναι πιο έξυπνο από εσάς και αποφασίζει πότε πρέπει να σας επαναφέρει στην τάξη».
Από τότε, με τέτοιο σώμα, δεν ανησυχώ για τίποτε.
Τον τελευταίο καιρό πολλές φορές το σώμα μου μού έστειλε μηνύματα, κι εγώ του απαντούσα, μέσω συνεντεύξεων, ότι ακόμη και η μικρότερη ανάπαυση αποτελεί ανεπίτρεπτη πολυτέλεια με όσα συμβαίνουν γύρω μας, ιδιαίτερα στον τομέα της αντιμετώπισης των προσφύγων. Τόσες οικογένειες γνωρίζω που αδικούνται, βασανίζονται και μαραζώνουν, πώς να φύγουν από το νου μου τα μάτια τους…
Πριν τρεις μέρες εμφανίστηκε έρπης ζωστήρ. Κατακόκκινο το σώμα, αλλά όχι κόκκινο ελπίδας και αισιοδοξίας. Κόκκινο των φαναριών: STOP!
Το έξυπνο, λέει, δειλό στην πραγματικότητα, σώμα μου μίλησε πάλι: Μερικές μέρες απόλυτης ξεκούρασης», διέταξε.
Ναι, μερικές μέρες, μπορεί να τις επιβάλει, αλλά τις νύχτες, που κυριαρχεί το βασανιστικό ερώτημα εάν η αλληλεγγύη θα μπορέσει να φέρει έγκαιρα απτά αποτελέσματα ή, αντίθετα, η βαρβαρότητα των ισχυρών θα συνεχίσει να τσακίζει σώμα και ψυχή των ανυπεράσπιστων προσφύγων μέχρι που δεν θα υπάρχει μέλλον, τις νύχτες, λοιπόν, που ο ύπνος αρνείται να έρθει και να ξεκουράσει σάρκα και πνεύμα, τις νύχτες τι γίνεται;
Αδύναμο το σώμα να επιβάλει ανάπαυση. Αφόρητος πόνος, που, μπροστά του, είναι ένα τίποτε ο οδυνηρός έρπης ζωστήρ. Ανεπίτρεπτη πολυτέλεια η ξεκούραση έστω και για λίγες μέρες, αποφασίζει η συνείδηση, κι ό,τι γίνει.
Σήμερα όμως αποφάσισα να ακολουθήσω για μια ολόκληρη εβδομάδα τις συμβουλές των γιατρών: απόλυτη ανάπαυση! Ούτε ομιλίες, ούτε γραψίματα, ούτε συνεντεύξεις. Πρώτα η υγεία!
Τι συνέβη, κι άλλαξα;
Σήμερα ήρθε η απάντηση από την Υπηρεσία Ασύλου στην προσφυγική οικογένειά μας: "Ναι, μπορείτε να αναχωρήσετε για τη Γερμανία οργανώνοντας και πληρώνοντας μόνες σας το ταξίδι!".
Έτσι, στις 26 Ιουνίου το πρωί, ολόκληρη η οικογένειά μας, δηλαδή και η Ζίγκριντ κι εγώ μαζί ως συνοδοί, θα ταξιδέψουμε από την Αθήνα για το Αμβούργο.
«Θα φροντίσω μέχρι τότε να είμαι εντελώς υγιής» είπα. Και το εννοώ.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που εθελοντικά αποδέχομαι την άποψη του σώματός μου. Μπορεί να είναι απαρχή ενός καλύτερου μέλλοντος. Ποτέ δεν είναι αργά για τη νίκη της λογικής – σε όλους τους τομείς.
Υ.Γ. Δεν το κάνω ποτέ, η σημερινή εξαίρεση είναι για πολλούς λόγους απαραίτητη: Ευχαριστώ τον Θοδωρή Τσιάτσιο και την Αναστασία Τσινασλανίδου, δικηγόρους Θεσσαλονίκης.
Ήμουν τυχερός που συναντήθηκα μαζί τους όταν άρχισα να σκέφτομαι ότι ο δρόμος του δικαίου είναι αδιέξοδος για τους ξεριζωμένους αυτού του κόσμου, και ότι μόνο τα μονοπάτια της παρανομίας μπορούν να τους εξασφαλίσουν το μέλλον που δικαιούνται. Με έπεισαν με την ειδημοσύνη, την αποφασιστικότητα και την ανθρωπιά τους. Να είναι καλά!
(Οι αφίσες είναι του Νίκου Ράπτη. Πολλές οικογένειες περιμένουν τη δική τους επανένωση. Φυσικά θα επανέλθουμε στο θέμα).
