liogaris Και τι να πω…!

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης 

Και τι να πω για τους χορτάτους που δεν ένιωσαν ποτέ την απόγνωση του άδειου τραπεζιού.

Τι να πω για τους αδίψαστους που δεν έζησαν την οδύνη του στραγγισμένου παγουριού. Για κείνους που δεν πόνεσαν και δεν έκλαψαν στο κιβούρι αγαπημένου τους προσώπου. Και τι να πω για κείνους  που δεν σήκωσαν σκαπάνη, που δεν δρεπάνισαν, δεν θέρισαν, δεν αλώνισαν και δεν τρύγησαν. Για κείνους που δεν σκάψανε στην πέτρα και δεν αναρριχήθηκαν στην σκαλωσιά, για κείνους που δεν μπλέχτηκαν στ’ αδράχτι του αργαλειού…

Και τι να πω για κείνους που δεν σήκωσαν κεφάλι στον ήλιο και δεν σκούπισαν με την άκρη του μανικιού τους καυτούς κόμπους ιδρώτα. Και τι να πω για κείνους που δεν ένιωσαν τη φλόγα τ’ αναμένου λυχναριού, δεν πήρανε την πένα και δεν σκύψανε με αγάπη πάνω στο γραφτό της δημιουργίας.

Για τους υποκριτές και φαρισαίους τι να πω;

Τι να πω για εκείνους που δεν στήθηκαν απεργώντας σε κλειστές αμπάρες; Και τι να πω γι’ αυτούς που δεν είδανε ποτέ κατάμουτρα το μαύρο χαρτί της απόλυσης και την απόγνωση να τους πνίγει μπροστά στα βουρκωμένα μάτια των παιδιών τους.

Τι να πω για κείνους που δεν φοβήθηκαν, δεν πανικοβλήθηκαν, δεν πήρανε τους δρόμους κυνηγημένοι. Για κείνους που δεν κοιτάξανε κατάματα τον Ήλιο, που δεν τρόμαξαν, δεν αδικήθηκαν, δεν οργίστηκαν και δεν είδαν το χάρο με τα μάτια τους.

…………………….

Τι να πω για κείνους που δεν έπαιξαν αμάδες και ξυλόκουτα και δεν έτρεξαν ξυπόλητοι στ’ αγκάθια και φρύγανα κυνηγώντας πεταλούδες και χίμαιρες.

Για κείνους που δεν παραπλανήθηκαν στα χερσοχώραφα, μαζεύοντας σαλιγκάρια, μανιτάρια κι’ άγρια χόρτα του βουνού.

Και τι να πω για κείνους που δεν ταπεινώθηκαν, δεν παρακάλεσαν, δεν σκύψαν με λυγμό και πίκρα το κεφάλι. Που δεν πληγώθηκαν από ανάρμοστες συμπεριφορές και δεν περιφρονήθηκαν από ανάξιους και αποτυχημένους έρωτες.

Γι’ αυτούς που δεν ένιωσαν στο πετσί τους την εκμετάλλευση.

Τι να πω για κείνους που δεν σφιχταγκάλιασαν θλιμένους μισεμούς και δεν ύψωσαν μαντήλι αποχαιρετισμού.

Για κείνους που δεν έδωσαν φιλί αγάπης και δεν απάντησαν στην καλημέρα του διπλανού. Για κείνους που άδειασαν από συναισθήματα και δεν ονειρεύτηκαν ποτέ. Για κείνους που δεν κατήγγειλαν, δεν διαμαρτυρήθηκαν και δεν έκραξαν κραυγή αγωνίας.

……………………..

Για τους βολεμένους, τους συμβιβασμένους, τους ατσαλάκωτους και τους άκαπνους τι να πώ;

Και τι λογαριασμό να ζητήσω μια και πέρασε η ζωή από μπροστά τους χωρίς να την αγγίξουν;

-Και ποια τραγωδία όταν ετοιμοθάνατοι ανακαλύψουν πως δεν υπήρξαν! Πως δεν γεννήθηκαν και δεν έζησαν ποτέ!!

Και τι να πω…!

ΠΗΓΗ: atexnos.gr