Ο Δημήτρης Ανδρεάδης, επίκουρος καθηγητής του ΑΠΘ και βραβευμένος αθλητής που ζει 10 χρόνια με ξένο νεφρό, μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την εμπειρία της μεταμόσχευσης

«Η μεταμόσχευση οργάνων αποτελεί ανάσταση και αναγέννηση για τους συνανθρώπους μας, μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν, ένα δώρο ζωής.

Η μεταμόσχευση δίνει ζωή ξανά». Είναι τα λόγια του Δημήτρη Ανδρεάδη, οδοντίατρου/στοματολόγου, επίκουρου καθηγητή στο Οδοντιατρικό Τμήμα του ΑΠΘ και βραβευμένου αθλητή της αντισφαίρισης σε πρωταθλήματα μεταμοσχευμένων. Τα τελευταία 10 χρόνια ζει με ξένο νεφρό, που στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο ξένο, μιας και ήταν το μεγαλύτερο δώρο που πήρε από τον πατέρα του... Ο Δημήτρης Ανδρεάδης μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την εμπειρία της μεταμόσχευσης, για την αλλαγή που επήλθε στη ζωή του τα τελευταία χρόνια και για την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό.

Ένα νεφρό, "δώρο" ζωής από τον πατέρα στον γιό
«Η περιπέτεια μου με τη Χρόνια Νεφρική Ανεπάρκεια ξεκίνησε όταν ήμουν στο τέταρτο έτος των σπουδών μου στην Οδοντιατρική Σχολή, στην ηλικία των 23 ετών, με μια τυχαία εξέταση αίματος, που έδειξε το πρόβλημα στην αρχή του. Μετά από δέκα περίπου χρόνια έφτασα στο τελικό στάδιο της νόσου και άρχισε η προσπάθεια διερεύνησης της δυνατότητας για μεταμόσχευση από τους γονείς μου. "Τυχερός" ο πατέρας μου...και κάπως έτσι μετά από δυσκολίες και δύο μήνες αιμοκάθαρσης φτάσαμε στην πολυπόθητη μεταμόσχευση στο Λαϊκό Νοσοκομείο στα τέλη Οκτωβρίου του 2007 στην Αθήνα. Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από το πρωινό που μετά από πολλαπλές ανατροπές και αναβολές, μπήκαμε και κατόπιν λίγων ωρών βγήκαμε με τον πατέρα μου παρέα από το χειρουργείο, εκείνος υγιής, πιο ελαφρύς...κατά ένα νεφρό και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και εγώ έχοντας κάνει update στην υγεία μου με πολλά χαμόγελα για ένα καλύτερο μέλλον και άπειρη ευγνωμοσύνη στον Θεό, στον πατέρα μου και στους δικούς μου ανθρώπους για την απίστευτη αγάπη και στήριξη σε αυτή την περιπέτεια» αφηγείται ο κ.Ανδρεάδης.

Δέκα χρόνια μετά τη μεταμόσχευση
«Βλέποντας πίσω τη δεκαετία που πέρασε μένω έκπληκτος με την αντιφατική αίσθηση του "σαν να μην πέρασε μια μέρα", αλλά και το πόσο γεμάτος από εμπειρίες και βιώματα ήταν ο χρόνος... Σαν να ξαναγεννήθηκα και σε αυτό το διάστημα έκανα όσα δεν είχα κάνει στα προγενέστερα 33 χρόνια! Σαν ένα ταξίδι με τρένο, με αναγκαστική στάση για αλλαγή "εξαρτήματος" της μηχανής, που ταξιδεύει και πάλι σε νέες "ράγες" και που στα "βαγόνια" της σκέψης και της μνήμης "ανέβηκαν" καταιγιστικά νέες αναμνήσεις, εντυπώσεις, βιώματα, εμπειρίες, δεξιότητες, άνθρωποι! Καύσιμο: η υγεία. Κινητήριος δύναμη: η αναθεώρηση του "σημαντικού" στη ζωή, ο στοχασμός!» συνεχίζει ο κ. Ανδρεάδης.

Κατά τον ίδιο, το ιατρικό -και όχι μόνο- θαύμα της μεταμόσχευσης με όλα του τα παρελκόμενα (επιπλοκές, δια βίου φαρμακευτική αγωγή) χρειάζεται και τη δική μας συμβολή: «αναθεώρηση του τρόπου-φιλοσοφίας ζωής με "άλλη" διατροφή, διαφορετικό ποιοτικότερο τρόπο προσέγγισης της καθημερινότητας όσο είναι εφικτό (συνήθως δεν είναι), απόκτηση και διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης, τακτικός έλεγχος με εξετάσεις που για μένα σημαίνει κάθε δυο-τρεις μήνες κάθοδο στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη που ζω πλέον τα τελευταία οκτώ χρόνια και άλλα πολλά. Αν με ρωτάτε τι σκέφτομαι δέκα χρόνια μετά από τη μεταμόσχευση: Κατάλαβα ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο και επ' αόριστον, προβλήματα μπορούν να εμφανιστούν στον οποιοδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή και τίποτα δεν αξίζει όσο η υγεία και το να ζεις την κάθε στιγμή, προσωπική ή με τους δικούς σου ανθρώπους, όσο πιο έντονα μπορείς,να είσαι κάτι σαν "συλλέκτης στιγμών". Νιώθοντας αυτά, επιπρόσθετα κατάλαβα τη σημασία της μεταμόσχευσης οργάνων που τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης περιορίστηκε σημαντικά. Καθώς οι ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου αυξάνονται στατιστικά, με τη μακροχρόνια αιμοκάθαρση (μέρα παρά μέρα συνδεδεμένος για 4-5 ώρες με ένα μηχάνημα φιλτραρίσματος του αίματος) και την περιτοναϊκή κάθαρση να αποτελούν τη μόνη δύσκολη αντιμετώπιση έως σήμερα, η μεταμόσχευση αποτελεί ανάσταση και αναγέννηση για τους συνανθρώπους μας...μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν...ένα δώρο ζωής. Η μεταμόσχευση δίνει ζωή ξανά!»

Ο αθλητισμός καθοριστική παράμετρος στη ζωή του μεταμοσχευμένου
Στα 10 χρόνια που πέρασαν συνέβησαν πολλά σημαντικά στη ζωή του Δημήτρη Ανδρεάδη σε προσωπικό (γάμος το 2010) και επαγγελματικό επίπεδο, (Οδοντίατρος/Στοματολόγος από 1997 και Επίκουρος Καθηγητής στο Οδοντιατρικό Τμήμα του ΑΠΘ από το 2009). Συνέβη όμως και κάτι "μικρό" που έδωσε άλλο χρώμα στη ζωή του: η εκ νέου ενασχόλησή του με τον αθλητισμό.
«Ο αθλητισμός αποτελεί ή θα πρέπει να αποτελεί καθοριστική παράμετρο στη ζωή του μεταμοσχευμένου για καλύτερη ποιότητα ζωής, φυσική αλλά και κοινωνική. Και καθώς τα ομαδικά αθλήματα "βίαιης" επαφής με αντιπάλους ή μπάλα ικανού μεγέθους και βάρους καλό είναι να αποφεύγονται ήταν μονόδρομος για μένα η επιστροφή σε πιο ακίνδυνες αθλητικές περιπλανήσεις και κάπως έτσι άρχισε η περιπέτεια με την επιτραπέζια αντισφαίριση/πινγκ πονγκ» λέει ο κ. Ανδρεάδης.

Η γνωριμία με τον οργανωμένο αθλητισμό μεταμοσχευμένων
Μιλώντας για τη γνωριμία του με τον οργανωμένο αθλητισμό των μεταμοσχευμένων και στη συνέχεια για τη συμμετοχή τους σε αγώνες, λέει: «Έμαθα για τον οργανωμένο αθλητισμό στο χώρο των νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων ασθενών, ο οποίος ανθεί σε ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο αναγνωρίζοντας τη συμβολή της αθλητικής δραστηριότητας στην επίτευξη καλύτερης ψυχοσωματικής υγείας των ασθενών με νεφροπάθεια αλλά και μετά από μεταμόσχευση οργάνων. Γνώρισα τον αθλητικό σύλλογο «ΔΡΟΜΕΑΣ» που μαζί με άλλα σωματεία απαρτίζουν πλέον την Ελληνική Ομοσπονδία Αθλούμενων Νεφροπαθών/Μεταμοσχευμένων στην Ελλάδα και συνάντησα πολλούς συνασθενείς που έγιναν συναθλητές και κυρίως φίλοι ζωής για μένα. Τελείως δοκιμαστικά ενάμισι χρόνο μετά τη μεταμόσχευση, όταν πια ήταν σταθερή η κατάσταση, ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου πήγα στη Χριστιανική Αδελφότητα Νέων της Θεσσαλονίκης τη γνωστή ΧΑΝΘ για να ξεκινήσω. Η πρώτη μου επαφή ήταν με τη Βάνια Ζάνεβα τη αθλήτρια-προπονήτρια της ΧΑΝΘ (τότε) που έμελε να αποτελέσει την προπονήτρια μου αλλά και ένα δικό μου άνθρωπο, πολύτιμη φίλη (όπως και η οικογένειά της)».

Κάτι σαν επιστροφή στην παιδικότητα
«Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η ενασχόλησή μου με την επιτραπέζια αντισφαίριση με οδήγησε στο να κάνω νέους φίλους που επίσης ασχολούνται με το άθλημα σε όλη την Ελλάδα. Και μετά ήρθαν και άλλα όμορφα πράγματα: συμμετοχή στο κανονικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (με αθλητές χωρίς πρόβλημα υγείας) με την ομάδα BeerPongers Reloaded και μάλιστα τον τελευταίο χρόνο τη συμμετοχή μου σε μια νέα πρωτοβουλία, τη δημιουργία ενός νέου συλλόγου επιτραπέζιας αντισφαίρισης του Α.Σ. ΜΑΚΕΔΝΟΣ όπου κάνω τις προπονήσεις μου με τις συμβουλές του παίκτη-προπονητή Γαβρίλου Κυριακίδη και τη βοήθεια των συμπαικτών και φίλων» συνεχίζει ο κ. Ανδρεάδης.

Το πολύ ενδιαφέρον κομμάτι όμως της ιστορίας του, όπως ο ίδιος αναφέρει, ήταν και είναι η συμμετοχή στην Εθνική Ομάδα Μεταμοσχευμένων-Νεφροπαθών που λαμβάνει μέρος σε πανευρωπαικούς και παγκόσμιους αγώνες που διοργανώνουν οι αντίστοιχες Πανευρωπαϊκή & Παγκόσμια Ομοσπονδία Νεφροπαθών-Μεταμοσχευμένων.
"Κάτι σαν επιστροφή στην παιδικότητα! Eίναι ερασιτεχνικά... αλλά ποιoς νοιάζεται μπροστά στην απόλαυση" λέει ο κ. Ανδρεάδης και προσθέτει:
«Ένα ετήσιο αντάμωμα με συνανθρώπους-συμπάσχοντες που ο καθένας τους κουβαλάει το δικό του σταυρό, ήρωες της "διπλανής" πόρτας και της καθημερινότητας. Τα ταξίδια στο εξωτερικό με την παρέα των συνοδοιπόρων και φίλων ως "Εθνική Ομάδα" με απόκτηση απίστευτων βιωμάτων τόσο ταξιδιωτικών όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο. Γιατί είναι βίωμα να συναντάς εκατοντάδες ανθρώπων με το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα υγείας και τους συνοδούς τους από δεκάδες χώρες ανά την υφήλιο από διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικών φυλών και κοινωνικού status και να ανταλλάσεις εμπειρίες ακόμα και όταν χάνεσαι...στη μετάφραση λόγω γλώσσας! Δεν μπορώ για παράδειγμα να μην συγκινούμαι αποσβολωμένος μπροστά στην ένθερμη αγκαλιά αθλητών από διαφορετικές χώρες ή και ηπείρους που συναντιούνται μια φορά το χρόνο τα τελευταία 10-20-30-40 χρόνια και με συγκίνηση ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη χρονιά ευχόμενοι να είναι όλοι καλά».

Το πρώτο αργυρό μετάλλιο το 2010 στο Δουβλίνο
"Σε αυτή την ανεπανάληπτη πολιτισμική-ανθρώπινη εμπειρία πρώτος σταθμός για μένα ήταν το 2010 στο Δουβλίνο (Ιρλανδία-Πανευρωπαϊκό) με αργυρό μετάλλιο στο διπλό του πινγκ πονγκ και ακολούθησε το 2011 στο Γκέτεμποργκ (Σουηδία-Παγκόσμιο-5η θέση), το 2012 στο Ζάγκρεμπ (Κροατία-Πανευρωπαϊκό-χάλκινο στο διπλό), το 2013 στο Ντέρμπαν (Ν. Αφρική-Παγκόσμιο-5η θέση), το 2016 στο Ελσίνκι (Φινλανδία-αργυρό μετάλλιο στο διπλό), και μακάρι το ταξίδι να συνεχιστεί όσο πιο πολύ γίνεται με σύμμαχο την υγεία και τους ανθρώπους μας" συνεχίζει ο κ. Ανδρεάδης και προσθέτει: "Βλέποντάς το συνολικά, η ενθάρρυνση πραγματοποίησης αθλητικών δραστηριοτήτων από τους νεφροπαθείς/ μεταμοσχευμένους οδηγεί στη βελτίωση της ψυχικής και σωματικής υγείας τους, αλλά και στην καλύτερη ενσωμάτωσή τους στον κοινωνικό ιστό. Επίσης το αθλητικό κίνημα αυτό συμβάλει στην προβολή και ανάδειξη της ιδιαιτερότητας της Χρόνιας Νεφρικής Νόσου με σκοπό την ενημέρωση και πρόληψη του κοινού, αλλά και την ανάδειξη της ιδέας και σημασίας της μεταμόσχευσης οργάνων και ιστών στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών, που υποφέρουν από μια σειρά νοσημάτων πέραν της νεφρικής νόσου με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας".

Αγγέλα Φωτοπούλου