«Στη θεωρητική παραγωγή των οργανώσεων, αναγνωρίζουμε μια πρακτική που συνίσταται ουσιαστικά σε διαμάχες διανοουμένων...»
«Ουφ! Ας ξαναπάρομε επιτέλους ανάσα. Μα περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Οικονομικοκοινωνικά συστήματα, ιδιωτικό και δημόσιο δίκαιο, ψυχολογικά φαινόμενα, αντιπροσωπευτική εικόνα,
στατική και δυναμική θεώρηση, αιτιατή ανάπτυξη, ηθικοϊστορικά κριτήρια [δίκαιη ανάπτυξη, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αφήγημα, ελίτ, διακύβευμα κλπ]*.... Σίγουρα ό κοινός θνητός θα έχει πονοκέφαλο ύστερα απ’ όλα αυτά. Διψώντας για μάθηση κι έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην ακαδημαϊκή σοφία, θα χάση τον καιρό του διαβάζοντας δυο και τρεις φορές αυτές τις ασυναρτησίες, μήπως και καταλάβει τί είναι πολιτική οικονομία.
Φοβόμαστε ότι θα είναι χαμένος κόπος. Γιατί όλ’ αυτά πού μας αράδιασε εδώ ο καθηγητής, δεν είναι παρά ένα σύνολο από πομπώδεις και κούφιες σε περιεχόμενο φράσεις. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος για να κρίνη κανείς ποιοι κατέχουν πραγματικά τα ζητήματα της πολιτικής οικονομίας και ποιοι όχι:
Όποιος σκέφτεται σωστά και καταλαβαίνει ο ίδιος σε βάθος το ζήτημα το όποιο πραγματεύεται, εκφράζεται με σαφήνεια και κατά τρόπο πού να γίνεται απ' όλους κατανοητός. Όποιος όμως εκφράζεται κατά τρόπο συγκεχυμένο και χωρίς σαφήνεια -και όταν βέβαια δεν πρόκειται για φιλοσοφικές αφαιρέσεις ή για θρησκευτικά μυστήρια- δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά ότι δεν κατανοεί σέ βάθος το ζήτημα πού πραγματεύεται ή θέλει, για διάφορους λόγους, να αποφύγη τη σαφήνεια».
Ρόζα Λούξεμπουργκ
* Επίκαιρη προσθήκη
***
«Στη θεωρητική παραγωγή των οργανώσεων, αναγνωρίζουμε μια πρακτική που συνίσταται ουσιαστικά σε διαμάχες διανοουμένων, οι οποίοι μπροστά σε μια φανταστική κριτική επιτροπή -που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι η εργατική τάξη, με την οποία οι διανοούμενοι δεν έχουν καμία κοινή γλώσσα-, αναδεικνύονται νικητές ως προς την καλύτερη ερμηνεία του Μαρξ (…). Φοβούνται περισσότερο τη μομφή για επαναστατική ανυπομονησία από τον εκφυλισμό τους σε αστικά επαγγέλματα. Προτιμούν να συντάξουν μια μακροσκελή διατριβή πάνω στον Λούκατς από το να αφεθούν να επηρεαστούν άμεσα από τον Μπλανκί».
*
«Όσοι δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους πεθαίνουν, όσοι δεν πεθαίνουν θάβονται ζωντανοί μέσα στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα χαμόσπιτα των εργατικών συνοικιών, στα πέτρινα φέρετρα των πολυκατοικιών, στα ασφυκτικά νηπιαγωγεία και σχολεία, μέσα σε ολοκαίνουριες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες γεμάτες με φανταχτερά έπιπλα αγορασμένα επί πιστώσει».
Ούρλικε Μάϊνχοφ, Φεβρουάριος 1970
***
«Ή γουρούνι ή άνθρωπος, ή επιβίωση με κάθε αντίτιμο ή αγώνας μέχρι θανάτου, ή το πρόβλημα ή επίλυση του προβλήματος, μέση λύση δεν υπάρχει. Νιώθω κάποια θλίψη που αναγκάζομαι να σου γράψω κάτι τέτοιο. Φυσικά ούτε ο ίδιος γνωρίζω ποιά είναι η διαφορά του να πεθαίνεις από το να σε σκοτώνουν. Λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα. Ξέρω πάντως ότι υποστήριξα τη σωστή πλευρά... έτσι κι αλλιώς όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή. Το μοναδικό ερώτημα που γεννιέται είναι το πως και το γιατί να ζει κανείς και αυτό το ζήτημα είναι ξεκάθαρο ως άνθρωπος, για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας ως ένας μάχιμος επαναστάτης που αγαπά παράφορα τη ζωή, περιφρονώντας το θάνατο».
Χόλγκερ Μάινς, Οκτώβρης 1974
