Για τον Λευτέρη Χατζηλιάδη

Ο μπαμπάς της φίλης μου!
Οι άνθρωποι καθημερινά καλούμαστε να «παίξουμε» ένα σωρό ρόλους.

Είμαστε
επαγγελματίες, φίλοι, αδέρφια, θείοι, σύντροφοι, γονείς. 

Μέσα από την επαγγελματική ιδιότητα το κοινωνικό μας περιβάλλον μπορεί
ξεκάθαρα να δει τα χαρακτηριστικά μας. Τους υπόλοιπους ρόλους όμως, τα
ποιοτικά χαρακτηριστικά τους, τα ζει όποιος βιώνει την σχέση εκ των έσω.

Ο "κύριος" Λευτέρης Χατζηλιάδης ήταν ο μπαμπάς της φίλης μου. Συναντιόμασταν
στις κοπές πίτας της Ιατρικής Εταιρείας και κάναμε με τις κόρες του επικές
συζητήσεις με γέλια και τραγούδια. Μεγαλώνοντας σκεφτήκαμε πως μιας και
κάνουμε καλή παρέα ίσως θα έπρεπε να βρισκόμαστε περισσότερες από μια φορές
το χρόνο -ευτυχώς το ανακαλύψαμε νωρίς- Κι έτσι γίναμε εμείς. Οι τέσσερις.
Οι δύο είχαν μπαμπά τον Λευτέρη, η μία τον Δημήτρη κι εγώ τον Ονούφριο. Και
κυκλοφορούσαμε όλες μαζί. Και μέναμε κάθε Σάββατο σε κάποιο σπίτι,
κλεισμένες στο δωμάτιο να λέμε και να λέμε. Κι ήταν μία περίοδος που
ανεξάρτητα από τις φιλίες στο σχολείο, η τετράδα μας ήταν το παρεάκι μας, το
μέρος όπου ανήκαμε. Κι ύστερα αρχίσαμε να βγαίνουμε γιατί είχαμε μεγαλώσει
-αν και μερικές φορές θέλαμε να μείνουμε εκεί. στο παιδικό δωμάτιο με τις
ατελείωτες βραδινές μας συζητήσεις-. Κι ύστερα άρχισαν και οι σχολικοί
χοροί. Και οι συνεννοήσεις για το τι ώρα θα γυρνούσαμε. «11;.μα ακόμα δεν θα
έχουμε αρχίσει», κι ύστερα οι συζητήσεις των μπαμπάδων, που δεν ξέρω τι
λέγανε, πάντως κερδίζαμε λίγη περισσότερη παραμονή στον χορό. Κι ερχόταν
μέσα στην νύχτα-με το παλτό πάνω από τις πυτζάμες- να μας πάρουν από τις
εξόδους μας και να μας μοιράσει , αυτός που ήταν ο τυχερός, στα σπίτια μας. 

Κι έτσι, γνωρίζαμε τον Λευτέρη, τον Δημήτρη και τον Ονούφριο η μία μέσα από
τα μάτια της άλλης. Όχι σαν γιατρούς, αλλά σαν μπαμπάδες. Με τις αδυναμίες,
τα αστεία τους, τους θυμούς και τις. πυτζάμες τους. Τους γνωρίσαμε σε
γλέντια, με κέφια, στα Κυριακάτικα πρωινά στο σπίτι με την εφημερίδα, με τις
παρατηρήσεις, τα κρυφά χαρτζιλίκια - που δεν ήξεραν οι μαμάδες- και πάντα
νιώθαμε ασφαλείς. Κι όταν πέρασαν τα χρόνια κι η παρέα σκόρπισε στα τέσσερα
σημεία του ορίζοντα, τα σημεία αναφοράς μας ήταν εκεί. Στους γάμους -των 2
εκ των τεσσάρων-, ή και σαν καλεσμένοι σε κοινά τραπέζια. Να χορεύουμε μαζί
στην πίστα -η και στην μέση του δρόμου, πηγαίνοντας το γαμπριατικο κοστούμι-
και να λέμε από μέσα μας «είναι ο μπαμπάς της φίλης μου».

Ο μπαμπάς Λευτέρης, ήταν αυθεντικός. Χαμογελαστός -σε εύκολα και δύσκολα -
και απέραντα γενναιόδωρος. Τα κορίτσια του είναι πλημυρισμένα με αγάπη και
γι' αυτό δίνουν τόση στους ανθρώπους που εκτιμούν. Ο μπαμπάς Λευτέρης, όταν
με έβλεπε στον δρόμο πάντα είχε κάτι να μου πει για τις εγγονές του κι
εκείνη την μικρή που. «ξέρεις βρε Μάρθα πόσο μου μοιάζει;», κι ύστερα να με
ρωτήσει αν βρισκόμαστε με την κόρη του. Γιατί είχε δει αυτό που είχαμε από
τότε που γεννήθηκε και τον ένοιαζε να μείνει ζωντανό. 

Έζησα την περιπέτεια της υγείας του μέσα από τα μάτια της φίλης μου, που η
υπομονή και η δύναμη του μπαμπά, την δυνάμωνε κι αυτήν και το χειριζόταν
καλά. Δεν είπα αντίο. Όμως μερικές φορές είναι καλύτερα. Να μένεις με την
ανάμνηση ενός ανθρώπου έτσι όπως είμαι σίγουρη πως θα ήθελε να τον
θυμόμαστε. Να διασχίζει τον πεζόδρομο πηγαίνοντας στο ιατρείο και να
σταματάει σε κάθε βήμα για να χαιρετήσει ή να δώσει συμβουλές. Να γιατρεύει
τις καρδιές των ανθρώπων με το χαμόγελο και την ζεστή ματιά του. Να βοηθάει,
να στέκεται, να υποστηρίζει.

Οι άνθρωποι καθημερινά καλούμαστε να «παίξουμε» ένα σωρό ρόλους. Είμαστε
επαγγελματίες, φίλοι, αδέρφια, θείοι, σύντροφοι, γονείς. Όσοι τον έζησαν
στους υπόλοιπους ρόλους σίγουρα έχουν να πουν σπουδαία πράγματα. Το βέβαιο
όμως είναι πως ο αγαπημένος του ρόλος ήταν αυτός του μπαμπά, του μπαμπά της
φίλης μου της Γεσθης. Κι ήταν καλός. Πολύ καλός.

 Μάρθα Μαυρίδου