«Οκτωβριανή Επανάσταση 1917-2017. Από το Όραμα στην Πράξη», το νέο βιβλίο του Τάσου Τρίκκα, που παρουσιάστηκε στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ
Τις σχέσεις ανάμεσα στο ΚΚΕ και την Κομμουνιστική Διεθνή εξετάζει το βιβλίο του Τάσου Τρίκκα με τίτλο «Οκτωβριανή Επανάσταση 1917-2017. Από το Όραμα στην Πράξη»
, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Θεμέλιο και παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στην αίθουσα της Ένωσης Συντακτών (ΕΣΗΕΑ).
Για το βιβλίο μίλησαν στην εκδήλωση η περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, ο καθηγητής Ηλίας Νικολακόπουλος και η εκδότρια, Άννα Μαλικιώτη.
Στο βιβλίο του, ο Τ. Τρίκκας, μελετά τις σχέσεις ανάμεσα στο ΚΚΕ και την Κομμουνιστική Διεθνή και επισημαίνει τη «δυναμική αυτοτέλεια» που χαρακτήρισε το ελληνικό κίνημα. Χαρακτηρίζει την ελληνική Αριστερά ‘λαογέννητη’», υπογράμμισε ο κ Φίλης, αναφερόμενος ιδιαίτερα στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, κατά την οποία εκδηλώθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό και ελπιδοφόρο τρόπο η «δυναμική αυτοτέλεια της Αριστεράς». Ο συγγραφέας «100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση μας καλεί να αναστοχαστούμε», εκτιμά ο πρώην υπουργός, σημειώνοντας ότι «το σταθερό μήνυμα του Οκτώβρη, διακηρύσσει ότι τα πράγματα άλλαξαν μια φορά και μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν πάλι». Εξάλλου πρόσθεσε, «η Οκτωβριανή Επανάσταση έχει αφήσει τα ίχνη της στην ιστορία του 20ου αιώνα και έτσι διατηρείται «μια ενδεχομενικότητα» από την οποία μπορεί να προκύψει μια νέα ιστορική πρωτοβουλία.
Η Ρένα Δούρου επεσήμανε πως το βιβλίο του Τάσου Τρίκκα συνιστά «εργαλείο για στοχασμό και αναστοχασμό της ιστορίας του ελληνικού αριστερού κινήματος αλλά και της προοπτικής του μέσα από την σύζευξη του παρελθόντος και του παρόντος, στην διαχείριση διαχρονικών ζητημάτων όπως η διαχείριση της εξουσίας στη βάση των αξιών της Αριστεράς, ο βαθμός εξάρτησης από το διεθνές περιβάλλον, τα όρια των ιδιαιτεροτήτων και ο ρόλος των διανοουμένων».
Μια πρωτοβουλία όπου «το ανέφικτο γίνεται εφικτό», επισημαίνει η κ.
Δούρου αναφερόμενη στη «μετάπλαση της λαϊκής προσδοκίας σε σοσιαλιστική συνείδηση», την περίοδο μετά τον Εμφύλιο στη δεκαετία του 1950, όπου διαμορφώθηκε μια άλλη «ιδιαίτερη περίπτωση» του ελληνικού λαϊκού κινήματος – η ΕΔΑ - την οποία έχει ήδη περιγράψει αναλυτικά στο προηγούμενο έργο του ο Τρίκκας.
Η κ. Δούρου εξέφρασε την πεποίθηση ότι έτσι και η σημερινή Αριστερά στον τόπο μας, ως φορέας και προϊόν όλων των περιόδων του παρελθόντος της, επιχειρεί παράλληλα σε μια διαρκή διαδικασία να αυτοκαθοριστεί, «ειδικά τώρα που διάφορα κέντρα εντός κι εκτός Ελλάδας, έχουν βαλθεί να απαξιώσουν κάθε προσπάθεια κοινωνικού μετασχηματισμού».
Με αφορμή δε, τη συζήτηση για την ταυτότητα του φύλου, θεώρησε «ενδεικτική» την απόσταση μερίδας του πολιτικού κόσμου από την προάσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων. Μια συζήτηση αποκαλυπτική των «σκληρών συντηρητικών εστιών που υφίστανται σήμερα στο πολιτικό σκηνικό - και εντός της Αριστεράς. Μια συζήτηση που αφορά πολύ περισσότερα από ένα νομοσχέδιο: Αφορά μια βασική θέση της Αριστεράς:
την υπέρβαση της κρίσης χωρίς εκπτώσεις στα κοινωνικά δικαιώματα, στη βάση θεμελιακών αξιών της Αριστεράς Ακριβώς εκείνων των αξιών, υπενθύμισε η κ. Δούρου, για τις οποίες αγωνίστηκαν τη δεκαετία του 1920 άνθρωποι με πολύ διαφορετικές κοινωνικές προελεύσεις, όπως ο Μπεναρόγια, ο Σκλάβος, ο Γληνός, ο Πουλιόπουλος, και τόσοι άλλοι, όταν έριχναν το σπόρο της πολιτικής και κοινωνικής αμφισβήτησης στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, οργανώνοντας απεργίες και εστίες αντίστασης, προωθώντας τις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Βρίσκοντας και τότε, όπως και σήμερα, απέναντί τους «σώφρονα σκεπτόμενους», εκείνους που θέλουν τις ισορροπίες με το σκοτάδι – κατέληξε η κ. Δούρου.
Ο κ. Νικολόπουλος ο οποίος έχει προλογίσει το έργο επισήμανε ότι το έργο του κ. Τρίκκα αποτελεί «πραγματική εισφορά για την ιστορία της συγκρότησης του ΚΚΕ κατά την περίοδο του Μεσοπολέµου».
«∆εν επιζητεί
τις εύκολες απαντήσεις ούτε παρακάµπτει τις σκοτεινές πλευρές. Στόχος του είναι να αναδείξει τους σταθµούς, τις αντιφάσεις και τις επιλογές µιας δύσβατης πορείας, µε «αναβαθµούς και αναστροφές». Γι' αυτό και το αφιερώνει στους ανθρώπους που ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο µε θυσίες και ηρωισµούς, συµµετέχοντας «σ' ένα παγκόσµιο κίνηµα χειραφέτησης του ανθρώπου».
Η κ. Μαλικιώτη σημείωσε ότι «στο βιβλίο ο συγγραφέας καταγράφει - όσο πιο συνοπτικά µπορεί - όλη την πορεία που διανύθηκε µέχρι η Επανάσταση να γίνει κράτος, αλλά και την ίδρυση και πορεία της Κοµµουνιστικής ∆ιεθνούς, και εστιάζει στην ελληνική περίπτωση. Έχει πυκνή αφήγηση, και ίσως να 'θελε να µας πει και περισσότερα», λέει αναφερόμενη στον συγγραφέα τον οποίο όπως παραδέχεται, πίεσε ώστε να µην ξεπεραστεί ο αρχικός σχεδιασµός της έκδοσης, ενώ ο ίδιος της τόνιζε: «Εκείνο όµως που µένει είναι η αίσθηση πως η σπίθα της Επανάστασης εξακολουθεί να υπάρχει». Και συµπλήρωνε: «Η πικρή, τελική έκβαση του συγκλονιστικού πολιτικού και κοινωνικού εγχειρήματος που αυτή εγκαινίασε, δεν ακυρώνει τη σηµασία της. Κάθε επανάσταση εγκυµονεί υποσχέσεις, που για την εκπλήρωσή τους δεσµεύονται οι επόµενες. Είναι ο «µη-συγχρονισµός-στην-Ιστορία», για τον οποίο έγραψε ο Ερνστ Μπλοχ».
Κατ. Ρουμελιώτη ΑΠΕ-ΜΠΕ