Ο απεργοσπάστης αρνείται το δικαίωμα στην εργασία σε ΟΛΟΥΣ τους άλλους
Τώρα με την απεργία των δημοσιογράφων, κάποιοι χρησιμοποίησαν πάλι αυτή την απόλυτα βλακώδη πιπίλα -ότι ο απεργοσπάστης έχει δικαίωμα στην εργασία.
Η πλήρης αλήθεια είναι οτι το δικαίωμα στην εργασία, ο απεργοσπάστης το αρνείται σε όλους τους άλλους πλην του εαυτού του.
Γιατί το κάνει; Πρώτον, από αλαζονεία και δεύτερον από βλακεία.
Στην πρώτη περίπτωση είναι ο απεργοσπάστης του «εγώ και εσείς οι υπόλοιποι»
Οι επαγγελματίες κάθε κλάδου έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας πολλούς από δαύτους -δεν δικαιώνονται εν τέλει, γιατί παρά τις πεποιθήσεις τους, είναι ό,τι ακριβώς και οι υπόλοιποι. Εχουμε δει τουτέστιν πολλούς από αυτούς άνεργους, να ζητούν τη βοήθεια του σωματειου τους (και παρά το βεβαρημένο παρελθόν τους, ως απεργοσπάστες, τελικά να την λαμβάνουν). Γιατί τα σωματεία «δεν κρατουν κακία». Έτσι, όταν κάποιος λακές ή απλώς εγωπαθής λειτούργησε κάποια στιγμή απεργοσπαστικά και ζητήσει αργότερα τη βοήθειά τους (καθότι όλοι οι εργοδότες είναι αγνώμονες και ο «δικός τους» άνθρωπος συχνά ξεμένει απο δουλειά), δεν τον αφήνουν να πεθάνει της πείνας. Η αλαζονεία τελικά τους αυτοεξευτελίζει γιατί τους οδηγεί συντετριμμένους αργά ή γρήγορα στο σωρό με τους υπόλοιπους όπου ανέκαθεν ανήκαν. Οπότε και η αλαζονεία αποδεικνύεται κι αυτή βλακεία.
Εκτός από αυτούς τους απολύτως καθρεφτόβιους, εκεινους που ουσιαστικά ζουν βλέποντας παντού μόνον τον εαυτό τους, τους sociopaths που θεωρουν ότι ειναι νορμάλ, και που κάποια στιγμή πέφτουν από τα σύννεφα όταν βρίσκονται στην ανάγκη των συναδέλφων τους, υπάρχει και η άλλη κατηγορία. Εκείνων που πιστεύουν ότι:
Μόνο αυτοί έχουν παιδιά να θρέψουν
Μόνο εκεινων θα τους λείψουν τα ημερομίσθια που κοβει ο εργοδότης λόγω απεργίας
Μόνο εκείνοι μπορούν να αξιολογήσουν αν η απεργία συμφέρει τον κλάδο και τον εαυτό του
Και το «μα δουλεύουν και άλλοι»
Αυτά τα επιχειρήματα σχετιζονται με την ανθρώπινη αδυναμία. Και με την απόφαση του ατόμου να εξετάζει το ατομικό αδιέξοδο όταν πρέπει π.χ. να πληρώσει το νοίκι του, την ατομική ευθύνη απέναντι στην οικογένειά του που πρέπει να τη θρέψει, αλλά όχι και την ατομική ευθύνη στο πλαίσιο της συλλογικής. Αν όλοι σκεφτόμασταν τόσο στενά ατομικά μόνον ως προς τις άμεσες ανάγκες της τσέπης μας, λέγοντας απλά «δεν απεργώ γιατι στο τέλος του μήνα θα μου λείψουν 200 ευρώ και δεν θα είναι εκεί κανεις να μου πληρώσει τη ΔΕΗ», τότε διαλύουμε το μοναδικό αποκούμπι του ίδιου μας του εαυτου και της οικογένειας, δηλαδή το «συνάφι» μας. Καθότι, ναι, στο τέλος του μήνα είσαι μόνος με τα 200 ευρώ που σου λείπουν, αλλά τα προηγούμενα 20.000 ευρώ που έβγαλες (και ελπιζεις να ξαναβγάλεις), μπορεσες να τα εισπραξεις επειδή υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και σωματεία, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν ή πάντως πείνασαν για να μπορέσεις να τα βγάλεις εσύ που τώρα τα θέλεις όλα τζάμπα.
Βέβαια ο απεργοσπάστης δεν θέλει να ξέρει την μαύρη αλήθεια, ότι τίποτα δεν είναι τζάμπα. Οταν σπας μια απεργία εισπράττεις ηχηρή ή σιωπηρή περιφρονηση και αυτό είναι κάτι που όσο αποστασιοποιημένος κι αν εμφανίζεσαι, γδέρνει τα ψιχία ψυχής που διαθέτεις. Γιατί ξέρουν οι άλλοι (και εσύ) ότι ενώ έζησες καλά με τους αγώνες των κορόιδων και εισέπραττες τόσα χρόνια από τις δικές τους θυσίες, τώρα που ήρθε η σειρά σου να αγωνιστείς, πούλησες τους υπολοιπους με αχαριστία και, κατά συνέπεια, πλέον θεωρείσαι ικανός για οποιαδήποτε προδοσία. Αυτό το ξέρει ακόμα και ο εργοδότης σου, η γυναίκα σου ή ο άντρας σου, τα παιδιά σου…. Οχι, φίλε απεργοσπάστη, δεν παρέχεται δωρεάν το δικαίωμα να πολεμάς το δικαιωμα της εργασίας των άλλων.
ΠΗΓΗ: www.presspublica.gr
