Κοινωνικό μέρισμα: Η μεγάλη νεοφιλελεύθερη απάτη ( Γράφει ο Αντώνης Νταβανέλος)

Με τυμπανοκρουσίες (έκτακτο πρωθυπουργικό διάγγελμα!) ανακοίνωσε ο Τσίπρας τη διανομή του «κοινωνικού μερίσματος». Ακολούθησε το μπαράζ του επικοινωνιακού μηχανισμού

της κυβέρνησης στον Τύπο (όπου οι μεγαλοεκδότες λαμβάνουν το ένα «δωράκι» μετά το άλλο…) που έσπευσε να πανηγυρίσει για την «απόδειξη της κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού.

Ο στόχος είναι σαφής: να περιοριστούν οι απώλειες στην εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, να ανακοπεί το κύμα των δημοσκοπήσεων που προειδοποιούν για βαριά πολιτική ήττα του κυβερνώντος συνασπισμού (με μεγάλη μείωση του ΣΥΡΙΖΑ και εξαέρωση των ΑΝΕΛ). Έχει ελπίδες επιτυχίας αυτός ο επικοινωνιακός ελιγμός; Περιορισμένων διαστάσεων, αβέβαιες και εντελώς προσωρινές. Να θυμίσουμε ότι ακριβώς το ίδιο «κόλπο» είχε χρησιμοποιήσει ο Αντ. Σαμαράς το 2014 και δεν κατόρθωσε ούτε να αποφύγει την ήττα του ’15, ούτε να περιορίσει τις διαστάσεις της…

Ας δούμε όμως την ουσία του «κοινωνικού μερίσματος».

Από το διαβόητο «πλεόνασμα» -που δημιουργεί η μνημονιακή λεηλασία σε βάρος των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων- η κυβέρνηση προτίθεται να μοιράσει 720 εκατ. ευρώ σε 3,4 εκατομμύρια δικαιούχους. Οι δικαιούχοι είναι άνθρωποι γύρω μας που έχουν πέσει σε μια διαβίωση κάτω από τα όρια της φτώχειας: νοικοκυριά με ετήσιο εισόδημα ως 9.000 ευρώ και με ακίνητη περιουσία μικρότερη των 180 χιλιάδων ευρώ. Μια απλή διαίρεση δείχνει ότι πρόκειται για ένα εφάπαξ ετήσιο φιλοδώρημα.

Όμως τι καλείται να «ξεχάσει» η κοινωνία με βάση αυτό το φιλοδώρημα; Δυστυχώς εδώ η «λίστα» είναι πολύ πιο «πλούσια»:

α) Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι ειδήσεις για μαζική καταστρατήγηση ακόμα και της ακραίας νεοφιλελεύθερης μνημονιακής νομοθεσίας, με στόχο ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στα λαϊκά εισοδήματα. Είναι γνωστό ότι επί χρόνια παρακρατούνταν υψηλότερες από τις νόμιμες εισφορές για την περίθαλψη. Σήμερα αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει «λάθος» τον νόμο Κατρούγκαλου, επιβάλλοντας υψηλότερες από τις νόμιμες περικοπές στις συντάξεις, κλέβοντας μέχρι και 250 ευρώ μηνιαίως από εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους! Είναι κοινό μυστικό ότι εκατοντάδες χιλιάδες «εφάπαξ» που έχουν εγκριθεί από τα Ταμεία, παρακρατούνται παράνομα και δεν καταβάλλονται στους δικαιούχους επί χρόνια, για να μη διαταραχθούν οι «νόρμες» που αυτή η κυβέρνηση συνυπέγραψε με την τρόικα.

Το «πλεόνασμα» του Τσίπρα στηρίζεται στη λεηλασία των συντάξεων, σε μια πολιτική που δεν διστάζει να συμπεριλαμβάνει στις μεθόδους της ακόμα και τη μαζική παρανομία, την κλοπή σε βάρος ανίσχυρων ανθρώπων.

β) Όμως και η «νομιμότητα», η μνημονιακή «κανονικότητα» είναι εξίσου αντιδραστική. Η κυβέρνηση που καμώνεται ότι «θα μοιράσει λεφτά» στους πιο αδύναμους, έχει υπογράψει και έχει καταστήσει υποχρεωτικές τις περικοπές 7,5 δισ. ευρώ από τη συνταξιοδοτική δαπάνη της τριετίας 2019-20-21! Αν σε αυτό το κολοσσιαίο ποσόν προστεθούν οι προδιαγεγραμμένες περικοπές των οικογενειακών επιδομάτων στους μισθούς και η κατάργηση του αφορολόγητου εισοδήματος από το 2019, αποδεικνύεται ότι αυτά που ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι θα «μοιράσει» με το ένα χέρι (του κοινωνικού μερίσματος), τα παίρνει πίσω με το άλλο χέρι (της μνημονιακής πολιτικής) ενισχυμένα εις το… δεκαπλάσιο!

γ) Δυστυχώς η ληστεία δεν περιορίζεται πλέον στα κρίσιμα πεδία των μισθών, των συντάξεων και της φορολογίας. Οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες έχουν φτάσει στο απώτατο όριο αντοχής μιας οργανωμένης κοινωνίας. Η κατάσταση στα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία είναι ενδεικτική, όπως ήταν ενδεικτικές οι τραγικές συνέπειες από τις πλημμύρες στη δυτική Αττική.

Το σύνολο της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δημιουργεί σε πρωτοφανώς μαζική κλίμακα φτώχεια και απελπισία. Η επιχείρηση «κοινωνικό μέρισμα» είναι τμήμα της προσπάθειας να παραμείνουν οι κυβερνώντες στη θέση τους, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις μνημονιακές πολιτικές.

Η ιδεολογική βάση του «κοινωνικού μερίσματος» είναι ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός: η κατάργηση των δικαιωμάτων που είναι συνδεδεμένα σταθερά και πάγια με την εργασία, συνδυάζεται με «βοηθήματα» που δίνονται σε όλο και λιγότερους, κοστίζουν όλο και λιγότερα και, κυρίως, δίνονται αν και όποτε «προαιρείται» ο άρχοντας ή το αφεντικό.

Από αυτήν την πολιτική υπάρχουν προφανείς κερδισμένοι: Οι δανειστές που καρπώνονται το μεγάλο μέρος του πλεονάσματος. Η ντόπια κυρίαρχη τάξη που καρπώνεται τα διαρκή αποτελέσματα της συντριβής των μισθών και των εργατικών κατακτήσεων.

Αυτή η κοινωνική πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από κάθε επικοινωνιακό ελιγμό. Και στο τέλος της ημέρας η κοινωνία θα παρουσιάσει το λογαριασμό των ευθυνών στους υπεύθυνους.

Γιατί, όπως σωστά έγραψε ο Γ. Μαυρής, «το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να διαπράξει η εκάστοτε κυβέρνηση (άρα και η σημερινή) είναι να “διαβάσει λάθος” τις μεγάλες αλλαγές που έχουν μετασχηματίσει βίαια την ελληνική κοινωνία. Να θεωρήσει ότι η κάμψη της κοινωνικής διαμαρτυρίας… η προσαρμογή στις νέες συνθήκες διαβίωσης που χαρακτηρίζουν τη μεταμνημονιακή Ελλάδα σημαίνει και εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης προς τους κυβερνώντες» (Γ. Μαυρή: «κοινωνική προσαρμογή δεν σημαίνει κοινωνική συναίνεση»).