Αποκαλυπτήρια του αετού του Πόντου | Στέγη Ποντιακού Ελληνισμού | Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018 | Κοζάνη
Αποκαλυπτήρια του αετού του Πόντου
Στέγη Ποντιακού Ελληνισμού. Σάββατο 13 Ιανουαρίου2018. Κοζάνη
Δημιουργός του μονοκέφαλου αετού ο αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, Παναγιώτου Δημήτρης από τη Λυγερή Κοζάνης. Από την αγάπη και τιμή για τον τόπο του πήρε το όνομα «Λυγερεύς».
Γεννήθηκε το 1958, εκεί ζει μέχρι σήμερα. Εκεί στις ρίζες του στο γενέθλιο τόπο του παράγει, δημιουργεί ΄ Εκεί το καταφύγιο του, το ταπεινό εργαστήριο του, το σκηταριό του.
Αυτοδίδακτος στη βυζαντινή τέχνη, φορτωμένος με τις ιστορίες του Πόντου και τις Μικρασίας όπως αδιάκοπα του μετέφεραν και διηγούνταν οι παππούδες του.
Μέσα από την αδιάκοπη και ανεξάντλητη δημιουργία του παράλληλα με την οικογένεια . είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών και παππούς πέντε εγγονών και τις υποχρεώσεις του στην υπηρεσία έχει παρουσιάσει τα έργα του σε αξιόλογες εκθέσεις όπως παρακάτω:
- Έτος 2007. Στο εκθεσιακό κέντρο του Δήμου Κοζάνης
- Έτος 2008. Στο εκθεσιακό κέντρο της ΝΕΛΕ Γρεβενών
- Έτος 2009. Στον εκθεσιακό χώρο του παλαιού ταχυδρομείου του Δήμου Πειραιά
- Έτος 2010. Στον εκθεσιακό χώρο του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Κοζάνης
- Έτος 2014. Μονοήμερη έκθεση έργων στα Αλωνάκια Κοζάνης σε εκδήλωση μνήμης για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού
- Έτος 2014. Στον εκθεσιακό χώρο του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Κοζάνης
- Έτος 2009. Συμμετείχε στο συμπόσιο γλυπτικής του Αρχαιολογικού Μουσείου Αιανής με το έργο «Ειδύλλιο Νεολιθικής Εποχής».
Εξαιρετικά ζηλευτά έργα του έχουν αφιερωθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο περιοχής μας. Η αγαπημένη του δεσποτική ράβδος, ξεκουράζει ευσεβείς Επισκόπους και σεβαστούς Γέροντες
Πράος, σεμνός και ταπεινός στην προσωπική καθημερινή ζωή, με περίσσια αγάπη, υπομονή και μακροθυμία στο μονοκέφαλο αετό του Πόντου, άγγιξε την κορυφή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.
«Δεν κοιμάμαι αδερφέ τα βράδια, δεν σας προσέχω τώρα που μιλάμε, εκεί στην Προποντίδα βρίσκομαι, στο Βόσπορο, πάνω στο καράβι των Αργοναυτών να περάσω στον Άξενο Πόντο…..»
«Στην Αργυρούπολη όταν στέρεψαν τα ορυχεία πιο βαθιά πήγαν οι πρόγονοί μου στο Ατα- Παζάρ. Από μεταλλωρύχοι, γεωργοκτηνοτρόφοι. Πλούσια την έκαναν τη γη με τη δουλειά τους. Πάνω σε φουντούκια και καρύδια πατούσαν και τα καλαμπόκια, δύο φορές ψηλότερα από το μπόι τους. Με τη χούφτα ο παππούς μου κουβαλούσε τις λύρες στο σπίτι….»
«Η γιαγιά μου η Συμέλα έπαιζε μαντολίνο. Έλεγε, Η Παναγία εκράνε μας στην βούραν’ τς. Όλους τους αγιομάρτυρες της Μικράς Ασίας και της Καππαδοκίας ζωντανούς τους έφερνε μπροστά μου….»
Άκουσα πολλές φορές τα παραπάνω λόγια από τον αδερφό Δημήτρη, έχοντας μπροστά μας τον αετό σε στιγμές δημιουργίας του και ήξερα πως το μυαλό του χάραζε, πλάνευε, τόρνευε τον τεράστιο όγκο των 450 κιλών φλαμουριάς. Ήμασταν σίγουρα στην παρέα με τον Αργύρη, πως θα πετύχει έργο μοναδικό, κορυφαίο, γιατί το πονούσε το αγαπούσε το βίωνε ολοκληρωτικά. Γιατί ο μονοκέφαλος αετός για τον Λυγερέα σήκωνε και φύλαγε στις φτερούγες του ακριβό φυλαχτό, την ιστορία, την κληρονομιά, πιστούς εν Χριστώ βασιλείς και αυτοκράτορες, την βασιλεύουσα πόλη, Έλληνες, Τραντέλληνες, Ρωμανία.
-Κατέβασε τον αδερφέ, προσγείωσε τον, ξεφόρτωσέ τον, πολύ θυμωμένο τον έχεις
-Πως να τον ξαλαφρώσω αδερφέ μου που θυμάμαι τα μοιρολόγια της γιαγιάς Συμέλας για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό, τους κρυφούς λυγμούς για τα αμούστακα παιδιά που χάλασες οι Τσέτες και τον αβάσταχτο καημό του παππού μου για τον σκοτωμένο πατέρα του, μόλις τον όρισε αρχηγό της οικογένειας.
Κρατώντας σφιχτά στα νύχια του λείψανο, «παλικαριού βραχιόνα» και την Ποντιακή λύρα, το σύμβολο της χιλιόχρονης ανατολικής αυτοκρατορίας προσγειώθηκε δια χειρός Λυγερέα στη Στέγη Ποντιακού Ελληνισμού στην Κοζάνη. Αετός και καλλιτέχνης έκαναν ένα μοναδικό ταξίδι στο εξάμηνο της δημιουργίας. Από την Τροία όπου οι Νηρηίδες πήραν την ψυχή του Αχιλλέα και την τοποθέτησαν στον βορειότερο βραχίονα του Δούναβη (Ακιλε) μέχρι το 1261 μ.Χ. όταν ο Μιχαήλ Παλαιολόγος ανακατέλαβε την πόλη. Στα φτερά του ο καλλιτέχνης «επαραπέτανε» ψηλά από την Κοζάνη για να τον ημερέψει. Είδανε ανατολικά στο Βέρμιο την Παναγία Σουμελά, δυτικά τον Ιωάννη Βαζελώνα, πέρα δυτικά στο Μπούρινο το Μουσείο Μακεδονικού αγώνα του αγαπημένου του Δάσκαλου. Είδαν το Μωμοέρια, τα Κοτσαμάνια σε πόλεις και χωριά, τα παρχάρια στα οροπέδια. Είδαν δεκάδες μνημεία και άσβεστη κραταιά μνήμη.
Άξιοι η διοίκηση της Στέγης με επικεφαλής τον κύριο Σανίδη Κώστα, ο χορηγός του έργου Χλιάπας Κώστας και ο αγαπητός καλλιτέχνης Παναγιώτου Δημήτρης για το ακριβό δώρο, προσφορά στον τόπο μας.
Σιαμπανόπουλος Ευάγγελος, Ιανουάριος 2018
