Συγγνώμη, Δήμητρα...
Δεν ξέρω τι να γράψω για την κροκοδείλια δημοκρατία τους, που τάχα συμπάσχει στα τηλεοπτικά παράθυρα με το δράμα αυτών των γυναικών κάθε φορά
που τα κορμιά τους γεμίζουν μελανιές από τα γκλομπ της εξουσίας.
Το τηλέφωνο χτύπησε την ώρα που έγραφα ένα μονόστηλο για τη χθεσινή τους διαμαρτυρία έξω από τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης. Η Δήμητρα ακουγόταν λαχανιασμένη και τρομαγμένη. «Πέτρο, μας χτύπησαν πάλι». «Γράψε κάτι, γιατί είμαστε μόνες» είπε μονάχα κι έκλεισε το τηλέφωνο βιαστικά. Κατέβασα το ακουστικό χωρίς να ξέρω τι να γράψω πέρα από τα τετριμμένα. «Απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ”, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.... Δεν πάει το χέρι μου.
Δεν ξέρω τι να γράψω για τη δημοκρατία τους. Δεν ξέρω τι να γράψω για την κροκοδείλια δημοκρατία τους, που τάχα συμπάσχει στα τηλεοπτικά παράθυρα με το δράμα αυτών των γυναικών κάθε φορά που τα κορμιά τους γεμίζουν μελανιές από τα γκλομπ της εξουσίας. Δεν ξέρω τι να γράψω για τους κροκόδειλους της πολιτικής ζωής που τάχα συμμερίζονται τους άνεργους, τους απολυμένους, τους φτωχούς και τους απελπισμένους, αλλά τελικά καταλήγουν να μας κάνουν κήρυγμα περί νομιμότητας. Δεν ξέρω πια τι άλλο να γράψω γι' αυτές τις γυναίκες.
Κουράστηκα να γράφω για το δίκιο του αγώνα τους. Κουράστηκα να γράφω για την αξιοπρέπειά τους. Κουράστηκα να γράφω για τη μαχητικότητα και τη συναδελφική αλληλεγγύη που τις διακρίνει. Κουράστηκα να σπαταλάω τις λέξεις και να αναμασάω τα λόγια μου σε μια προσπάθεια να περιγράψω αυτό που βιώνουν. Κουράστηκα να τις βλέπω εκεί στις σκηνές. Κουράστηκα εγώ να γράφω κι αυτές να τρώνε ξύλο από τον κάθε κομπλεξικό ροπαλοφόρο. Κουράστηκα να θυμώνω με τον κάθε Άδωνι να με βομβαρδίζει με ανοησίες για απολυμένους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Κουράστηκα να διαβάζω τις ανακοινώσεις των κομμάτων. Κουράστηκα να ακούω τα παρηγορητικά λόγια των παπάδων. Κουράστηκα να αναπαράγω τα κείμενα συμπαράστασης. Κουράστηκα να βλέπω κροκόδειλους παντού.
Και συνειδητοποιώ πως αν δεν έχω γίνει μέχρι τώρα, σίγουρα κι εγώ ένας κροκόδειλος θα καταντήσω. Ακόμη ένας κροκόδειλος που θα χύνει δάκρυα από μελάνι στο χαρτί και μετά θα επιστρέφει σπίτι του με την ικανοποίηση πως έκανε το καθήκον του. Αλήθεια, ρε Δήμητρα, δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Στέρεψαν οι λέξεις πια. Συγγνώμη, Δήμητρα...
Αυγή - 11/7/2014
