«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»: «Δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος Κεμάλ» - Για τη ρεβάνς των ηττημένων…
«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»: «Δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος Κεμάλ» - Για τη ρεβάνς των ηττημένων…
«Όταν θα παρουσιαστώ
στου φωτεινού σας
μέλλοντος
την Κ.Ε.,
θάρθω, πάνω απ’ τη συμμορία της ποίησης
των πλεονεχτών και σαλταδόρων,
σείων
σα μπολσεβίκικη ταυτότητα
κομματική,
τους εκατό τόμους μαζί
όλων μου των
κομματικών βιβλίων».
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Όρκοι πίστης στην παγκόσμια ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την «δημοκρατία» ή όπως την όριζαν οι κλασικοί του εργατικού επαναστατικού ταξικού κινήματος, τη δικτατορία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου… Χαράματα χτύπησαν -πάλι- με πυραυλική επίθεση οι ευρωατλαντικοί ΝΑΤΟϊκοί δολοφόνοι στη Συρία. Για … το καλό της, εδώ και εφτά χρόνια την έχουν βυθίσει στην κόλαση του πολέμου. Υπέρμαχοι της «δημοκρατίας», των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ευαίσθητοι αστοί - μικροαστοί και φιλάνθρωποι κινδυνεύουν με αφυδάτωση από τη μεγάλη συγκίνηση για τα θύματα των «ανθρωπιστικών» πολέμων του ΝΑΤΟ και για τα πλήθη των προσφύγων -ευκαιρία για πλιάτσικο εκατομμυρίων ευρώ στην πλάτη τους από τους ευαίσθητους «ενεργούς πολίτες» των ΜΚΟ-.
«Το κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος, όπως το κενό τρομάζει τη φύση. Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με δέκα τα εκατό κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού· με 20% γίνεται ζωηρό· με 50% γίνεται θετικά παράτολμο· με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους· με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα. Αν η φασαρία και ο καυγάς αποφέρουν κέρδος, το κεφάλαιο θα ενθαρρύνει και τα δυό». [Ρ. J. Dunning: «Trades Unions and Strikes», London I860, σελ. 35, 36, Κ. Μαρξ, το Κεφάλαιο τ. 1ος]. Ποιος να θυμάται τώρα τον κορμοράνο του κόλπου, τα χημικά του Σαντάμ, τους φονταμελιστές φασίστες του ISIS -γεννήματα των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστών-, τον «ανθρωπιστικό» διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, την καταστροφή της Λιβύης και τόσων άλλων εγκλημάτων του πλανητικού τρομοκράτη του ΝΑΤΟ…
Αποενοχοποίηση, εφησυχασμός και αυταπάτες στην υπηρεσία του καπιταλιστικού κτήνους η συμμετοχή σε ΜΚΟ, σε φιλανθρωπικές και εθελοντικές δραστηριότητες, άλλοθι για την αδράνεια και την αποχή από το αδυσώπητο πεδίο της ταξικής πάλης για να εξαλειφθούν οι αιτίες που γεννούν τη φτώχια, τον αποκλεισμό και την εξαθλίωση, («η φιλανθρωπία έχει ανάγκη τη δυστυχία για να υπάρχει» [Δ. Γληνός] για τούτο και είναι εξουσιαστική σχέση).
Αναθέματα και θρήνοι γοεροί για τα εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας και ειδικά στη νεολαία, για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, για τη βίαιη φτωχοποίηση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και εν τέλει της κοινωνικής πλειοψηφίας. Όλα για την «ανάπτυξη» των κερδών του κεφαλαίου. Όλοι -μα όλοι;- λάβροι, με πλατωνικές κορώνες καταγγέλλουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, τα σκάνδαλα που κατακλύζουν το δημόσιο βίο. Φουντώνει η αγανάκτηση και η αταξική οργή σε κάθε νέο μέτρο που βυθίζει την κοινωνική πλειοψηφία πιο βαθιά στην κόλαση της κοινωνικής και εργασιακής ζούγκλας.
Και για όσους ακόμα έχουν αυταπάτες πως το μαρτύριο κάποτε θα τελειώσει: «Μετά το τέλος του προγράμματος διάσωσης, θα υπάρξει εποπτεία, η οποία θα διασφαλίσει τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Πόσο στενή θα είναι αυτή η εποπτεία θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τη Γερμανία. Αυτό, όμως, δεν θα είναι ένα νέο πρόγραμμα με όρους, αλλά αφορά σε μια αξιολόγηση, όπως για κάθε μέλος της ευρωζώνης, με τα αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις». [Πιερ Μοσκοβισί Επίτροπος Οικονομικών σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Neue Osnabrücker Zeitung].
Όλοι -μα όλοι;- αναθεματίζουν με πάθος την εξουσία, τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές, τους βουλευτές, τα χίλια κακά της μοίρας που μας πλήττει· εργάτες, μισθωτοί εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τυφλωμένη από τη μικροαστική αταξική οργή του «νοικοκύρη» που «νοιάζεται για την οικογένειά του» και βλέπει όλους τους άλλους -εκτός από την ίδια- ανίκανους, διαβρωμένους, βρώμικους, ανήθικους, βολεμένους, βρυχάται όλο και πιο δυνατά για να καλύψει τον μικροαστικό ατομισμό, την κραυγαλέα αδυναμία και την αδράνεια…
Περισσεύουν οι λεονταρισμοί και τα βερμπαλιστικά πύρινα πολεμικά διαγγέλματα στις έτσι κι αλλιώς αναιμικές κινητοποιήσεις, απεργιακές και μη, (δεν συμμετέχουμε γιατί δεν γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα)... Όλοι -μα όλοι;- σε κάθε απεργιακό αγώνα «των άλλων» που με τη σειρά τους μπαίνουν στο στόχαστρο, δείχνουν πρόθυμοι να υποδυθούν τους «επαναστάτες» με ξένα κόλλυβα και ανομολόγητα προσδοκούν να είναι αυτοί «η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο» και παράλληλα καταγγέλλουν, καταδικάζουν κάθε κοινωνική αντίδραση σαν «συντεχνιακή» που στρέφεται ενάντια στο κοινωνικό σύνολο.
Σε τακτά διαστήματα ακτιβισμοί για την εικόνα - θέαμα για τα ΜΜΕ, στρακαστρούκες, γκαζάκια, καταλήψεις, σπασίματα, «επιδρομές» και τρικάκια -ως ο από μηχανής θεός- τονώνουν ή εκτονώνουν το αυτόνομο, ανεξάρτητο, ανένταχτο, ακομμάτιστο, υπερκομματικό, κινηματικό, μικροαστικό ηθικό. «Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όποιον μπαίνει στο κίνημά μας, -και είναι το πιο δύσκολο- είναι ότι η επανάσταση συντελείται συνεχώς σε περιοχές ασήμαντες, ότι η ηρωική πράξη είναι μόνο μια στιγμή της, ότι τα ανιαρά πράγματα, τα χωρίς μεγαλείο είναι τα πιο πολλά. Κι όταν ένα μέλος μας το καταλάβει αυτό, τότε έχει πιάσει την ουσία», [ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ - Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης Ουρουγουάης].
Όλοι -μα όλοι;- σέβονται το δικαίωμα στην απεργία, αλλά, με ελάχιστες εξαιρέσεις όλες κηρύσσονται παράνομες ή επιστρατεύονται οι απεργοί, αλλά, στηρίζεται με τις δυνάμεις καταστολής και με κάθε πρόσφορο μέσο και το δικαίωμα των απεργοσπαστών στην «εργασία». Ο λούμπεν πληθυσμός μεγεθύνεται τρομακτικά καθώς, η ανεργία, η μαύρη, η ελαστική, η εκ περιτροπής εργασία, η ενοικιαζόμενη εργασία και ότι άλλο ξερνάει ο νους του κάθε κεφαλαιοκράτη σαρώνει. Η κραυγή της ποιήτριας Κ. Γώγου «κανείς δεν θα γλυτώσει» δικαιώνεται πλανητικά και καθημερινά.
Είναι φυσικό να νοιώθουν και να είναι ακλόνητοι. Πασοκονεοδημοκράτες και Συριζανέλ αστέρες του άθλιου εκφυλισμένου και ανεπιστρεπτί σάπιου εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, συνεχίζουν να μας δουλεύουν στεγνά και υποκριτικά να καταγγέλλουν τα μνημόνια, τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ, λες και η πολιτική εξόντωσης των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο όπως η βροχή… Συνδικάτα σφραγίδες, με εκλογικές νοθείες χωρίς προσχήματα, αν λειτουργούν, λειτουργούν το πολύ τα Διοικητικά Συμβούλια, χωρίς τη συμμετοχή των μελών στις συνελεύσεις, έχουν αντικαταστήσει τη δράση με ακτιβισμούς για το θεαθήναι, με ανέξοδες υποκριτικές καταγγελίες στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ και παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα όσα έγιναν και γίνονται από τους Πασοκονεοδημοκράτες και Συριζανέλ αστέρες της εργοδοτικής – κυβερνητικής συνδικαλιστικής ηγεσίας στο Εργατικό Κέντρο Κοζάνης αποδεικνύουν πως ο εκφυλισμός και ο πάτος δεν έχουν πάτο…
Η καθ’ υπερβολή χρήση λέξεων, εννοιών, συνθημάτων που καλούν σε αντίσταση, σε ανατροπή, έρχεται να καλύψει την απουσία από το καμίνι των ταξικών αγώνων, το κενό της κοινωνικής αντίστασης, το κενό της ανύπαρκτης επαναστατικότητας. Η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία δεν θέλει να δει κατάματα την αδυσώπητη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που βιώνει στο πετσί της, να μην παλεύει ενάντια στις αιτίες που μας ρίχνουν στον καιάδα και εξανδραποδίζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας· επιμένει να μη θίγει τις δομές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την εξουσία του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου.
Αυτή η χαοτική πραγματικότητα, είναι το άλλοθι που επιτρέπει στη μικροαστική αταξική οργή των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων και ομάδων να ονειρεύονται ρήξεις, συγκρούσεις και ανατροπές κι αυτό μέχρι να γίνουν με τη σειρά τους τα θύματα της κανιβαλικής ταξικής πολιτικής του κεφαλαιοκρατικού μπλοκ εξουσίας, να απαιτηθεί η δική τους στράτευση και συμμετοχή για να τα αποκηρύξουν…
Μετά την ήττα του επαναστατικού ταξικού κομμουνιστικού κινήματος και για να μην πάμε πολύ πίσω, τα τελευταία οχτώ χρόνια, η ανελέητη σαδιστική ρεβάνς του καπιταλιστικού κτήνους σαρώνει τα πάντα χωρίς αντίπαλο δέος.
Η Ευρώπη μαυρίζει. Ακροδεξιοί, φασίστες και ναζί μπαίνουν σε κυβερνήσεις και όπου μένουν απ’ έξω την πολιτική τους ατζέντα την υλοποιούν «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «οικολογικά», «ανεξάρτητα», «αυτόνομα» κόμματα και πολιτικές κινήσεις, που συνεργάζονται χωρίς προσχήματα μεταξύ τους στη συγκρότηση κατ’ ευφημισμό «κεντροδεξιών», «κεντροαριστερών» και το λουρί της μάνας κυβερνήσεων που διαχειρίζονται έναν ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό που έχει σαπίσει και απειλεί να εξαφανίσει τον πλανήτη γη με πυρηνικό ολοκαύτωμα (Νέο στρατιωτικό - πυρηνικό δόγμα ΗΠΑ).
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις παροξύνονται φέρνοντας τον πόλεμο μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας και είναι θέμα χρόνου να μπει μέσα στα σπίτια μας. Ο σάπιος κόσμος του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των πολυεθνικών, πολυκλαδικών μονοπωλίων ξαναμοιράζεται. Η κόλαση είναι εδώ, «ο θεός του πολέμου» είναι εδώ, σε κάθε γωνιά του πλανήτη: Συρία, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ουκρανία, Υεμένη, ενδεικτικά και μόνο γιατί ο κατάλογος είναι μακρύς…
Ποια «αριστερά»; Τι είναι η «αριστερά»; Ιστορική διεθνής εμπειρία: «Όρος, έννοια πανάκεια» παντός καιρού για κάθε χρήση, για κάθε οπορτουνιστή και οπορτουνισμό όπου γης και πατρίδας· αναγκαίος όρος ύπαρξης, αναγκαίο άλλοθι για κάθε «αυθεντική» δεξιά – ακροδεξιά και αποτελεσματικό πλυντήριο του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Η ιστορική εμπειρία από τα χρόνια του μεσοπολέμου, και μετά το β΄ π.π. μέχρι τώρα -για όποιον δεν θέλει να βασανίζει την πραγματικότητα-, για την «αριστερά» όπως και να αυτοπροσδιορίζεται ισχύει η ρήση: «Τα παιδία παίζει»· «παίζει» καθώς γύρω μας καθημερινά καταστρέφονται σε τρομακτικούς αριθμούς άνθρωποι και ζωές· «παίζει» με τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας...
«Για να αλλάξει ο κόσμος Κεμάλ», είναι επιτακτική ανάγκη να ανασυγκροτηθεί, τώρα, ένα αντίπαλο εργατικό ταξικό επαναστατικό δέος, να δρα αξιόπιστα και να δηλώνει «όχι μόνο στη θεωρία, όχι μόνο «γενικά», αλλά στην πράξη, άμεσα, τώρα» πως αυτό το σάπιο ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα θα το ανατρέψει και θα πάρει τη θέση του· όχι σαν μεταφυσική πίστη σε κάποιο αόριστο μέλλον, αλλά, εδώ και τώρα... Το νέο αντίπαλο επαναστατικό ταξικό δέος της παγκόσμιας εργατικής τάξης δεν θα γεννηθεί στο κενό, και για να είναι νέο δεν μπορεί να είναι απλά η συνέχεια σ’ αυτό που εκφυλίστηκε και ηττήθηκε.
Η συνδιάσκεψη του Τσίμερβαλντ, (η καταδίκη -από μια χούφτα επαναστάτες- της συντριπτικής σοσιαλσωβινιστικής πλειοψηφίας που στήριξε το σφαγείο του Α΄ π.π. και η διάσπαση της ενιαίας σοσιαλδημοκρατίας, διάσπαση που έφερε τις επαναστάσεις των επόμενων χρόνων), είναι ένα πολύτιμο ιστορικό δίδαγμα. Η διπλή παγκόσμια εμπειρία του επαναστατικού κομουνιστικού ταξικού κινήματος, της νίκης και της ήττας, υπάρχει σαν παρακαταθήκη.
Τους ταξικούς αγώνες, αλλά όχι και την ταξική πάλη, τους γεννάει καθημερινά ο ταξικός εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, τους γεννάει η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Μένει να βρεθούν εκείνες οι δυνάμεις που θα πάρουν την πρωτοβουλία για μια τομή – ρήξη και συνέχεια του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος και θα αναλάβουν το τεράστιο, δύσκολο, αλλά όχι ανυπέρβλητο, έργο να το ανασυγκροτήσουν, ώστε «να συνδεθούν μεταξύ τους οι πολλοί τοπικοί αγώνες, που έχουν παντού τον ίδιο χαρακτήρα, σε μια εθνική πάλη, μια ταξική πάλη.[…] Να αναλάβουν το έργο της οργάνωσης «των προλετάριων σε τάξη και επομένως σε πολιτικό κόμμα […] με στόχο την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο».
Πολλοί θα πουν: «Ο λαός δεν είναι τάχα προετοιμασμένος γι’ αυτό!
Αυτό όμως είναι ανακόλουθο μέχρι γελοίου. [Γι’ αυτό] οφείλουμε αμέσως ν’ αναπτύξουμε ή να αρχίσουμε να αναπτύσσουμε συστηματική προπαγάνδα για άμεση πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με μια ορισμένη έννοια «ο λαός», βέβαια, «δεν είναι προετοιμασμένος» […] για τη σοσιαλιστική επανάσταση, απ’ αυτό όμως δεν έπεται ότι έχουμε το δικαίωμα να αναβάλλουμε […] την έναρξη μιας τέτιας συστηματικής προετοιμασίας!»1, [Β. Ι. Λένιν].
Για να πούμε ΟΧΙ -ΤΩΡΑ- στους «ανθρωπιστικούς» πολέμους των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟϊκών δολοφόνων.
Για να παλέψουμε ΤΩΡΑ για 5νθήμερο - 7ωρο - 35ωρο, γιατί:
«Έτσι το εργατικό κίνημα που και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού γεννήθηκε ενστικτώδικα από τις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής επισφραγίζει τα λόγια του Άγγλου επόπτη εργασίας Ρ. Τζ. Σωντερς: «Ποτέ οι παραπέρα ενέργειες για τη μεταρρύθμιση της κοινωνίας δε θα έχουν κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, αν δεν περιοριστεί προηγούμενα η εργάσιμη ημέρα και αν δεν επιβληθούν αυστηρά τα όρια που θα της καθοριστούν», [Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο Τ.1ος]».
«'Όσον αφορά στην νομοθεσία [για τα χρονικά όρια της εργασίας*], σαν πρώτη προϋπόθεση για να έχει η εργατική τάξη σίγουρα τα νώτα της, ώστε να αναπτυχθεί και να δράσει, ζητώ να γίνει από το κράτος, με την μορφή καταναγκαστικών νόμων, που δεν θα υποχρεώνουν μόνο τους [κεφαλαιοκράτες**], αλλά και τους εργάτες». [Δες στο Κεφάλαιο, βιβλίο 1ο (EDITIONS SOCIALES, τόμος 1, σελ. 225, σημείωση 3) όπου ο Μαρξ αναφέρεται στην αντίσταση των υφαντριών, που ήθελαν να κάνουν υπερωρίες]. Γράμμα του Μαρξ στον Κούγκελμαν, στις 17 Μαρτίου 1868, [Μαρξ – Ένγκελς, Για το Συνδικαλισμό].
«Αποτυχίζω την απόγνωση κατακείμενος / Όρθιος. Η ιστορία δεν μας περιμένει στη στάση του τρόλεϊ***» και δεν αφήνει κενά· τα γεμίζει με ότι έχει διαθέσιμο χωρίς διακρίσεις, δεν είναι επιλεκτική… Αν το 1847-48 η ανάγκη και το σύνθημα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» ήταν επιτακτικό, σήμερα η ανάγκη να ενωθεί η παγκόσμια εργατική τάξη είναι ζήτημα ζωής και θανάτου όσο ποτέ άλλοτε.
«Όχι,
και έπρεπε και πρέπει
να αδράξουμε τα όπλα,
μονάχα πιότερο
ετοιμασμένοι και αποφασιστικοί.
Καινούργιων σηκωμών τη μέρα βλέπω.
Ατρόμητη
σηκώνεται και πάλι
η εργατιά.
Επίθεση για πάντα,
άμυνα ποτέ
το σύνθημα θα είναι των μαζών
και η πηγή της δύναμής τους!
Κι αυτός ο χρόνος
μέσα στ’ αφρισμένο αίμα
και οι πληγές αυτές
στης εργατιάς τη ράχη,
θα βρούνε
στην ερχόμενη έφοδο
δικαίωση —
σαν δοκιμή σκληρή, σαν πρώτο δίδαγμα».
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι - Η Μόσχα στις φλόγες
***
* Στο πρωτότυπο: «για τις βιομηχανίες»
** Στο πρωτότυπο: «βιομήχανους»
*** Νίκος Καρούζος
[1] Στο πρωτότυπο: «Πρώτο. Προτείνουμε στους προλετάριους και στους εκμεταλλευόμενους όλων των εμπόλεμων χωρών και όλων των χωρών που βρίσκονται κάτω από την απειλή τού πολέμου, να απορρίψουν την υπεράσπιση της πατρίδας. Τώρα πια ξέρουμε εντελώς συγκεκριμένα από την πείρα μερικών εμπόλεμων χωρών τι σημαίνει στην πραγματικότητα να απορρίψεις την υπεράσπιση της πατρίδας στον τωρινό πόλεμο. Αυτό σημαίνει να αρνείσαι όλες τις βάσεις της σύγχρονης αστικής κοινωνίας και να κόβεις τις ρίζες του σύγχρονου κοινωνικού καθεστώτος όχι μόνο στη θεωρία, όχι μόνο «γενικά», αλλά στην πράξη, άμεσα, τώρα κιόλας. Δεν είναι μήπως φανερό πως αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον όρο, όχι απλώς να έχουμε καταλήξει στην πιο σταθερή θεωρητική πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός έχει πια ολότελα ωριμάσει για τη μετατροπή του σε σοσιαλισμό, μα να παραδεχόμαστε ότι η σοσιαλιστική αυτή ανατροπή, δηλαδή η σοσιαλιστική επανάσταση είναι πραγματοποιήσιμη στην πράξη, άμεσα, τώρα;
Αυτό όμως παραβλέπεται σχεδόν πάντα, όταν γίνεται λόγος για άρνηση της υπεράσπισης της πατρίδας. Στην καλύτερη περίπτωση είναι σύμφωνοι «θεωρητικά» να παραδεχτούν ότι ο καπιταλισμός έχει πια ωριμάσει για τη μετατροπή του σε σοσιαλισμό, αλλά για άμεση, ριζική αλλαγή όλης της δράσης του Κόμματος στο πνεύμα της άμεσα επικείμενης σοσιαλιστικής επανάστασης—δεν θέλουν ούτε να ακούσουν!
Ο λαός δεν είναι τάχα προετοιμασμένος γι’ αυτό!
Αυτό όμως είναι ανακόλουθο μέχρι γελοίου. Είτε—είτε. Είτε δεν υπάρχει κανένας λόγος να διακηρύσσουμε την άμεση άρνηση της υπεράσπισης της χώρας—είτε οφείλουμε αμέσως ν’ αναπτύξουμε ή να αρχίσουμε να αναπτύσσουμε συστηματική προπαγάνδα για άμεση πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με μια ορισμένη έννοια «ο λαός», βέβαια, «δεν είναι προετοιμασμένος» ούτε για την άρνηση της υπεράσπισης της χώρας, ούτε για τη σοσιαλιστική επανάσταση, απ’ αυτό όμως δεν έπεται ότι έχουμε το δικαίωμα να αναβάλλουμε […] την έναρξη μιας τέτιας συστηματικής προετοιμασίας!
[…]
Όλη η II Διεθνής στα 1889-1914 αντιπαράθετε το σοσιαλισμό γενικά στον καπιταλισμό και ακριβώς λόγω αυτής της πολύ γενικής «γενίκευσης» χρεοκόπησε. Αγνοούσε ίσα - ίσα το ειδικό κακό της εποχής της, που ο Φρ. Ένγκελς εδώ και 30 σχεδόν χρόνια, στις 10 τού Γενάρη 1887, το χαρακτήρισε με τα παρακάτω λόγια:
«...Μέσα στο ίδιο το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, συμπεριλαβαίνοντας εδώ και την κοινοβουλευτική ομάδα του Ράιχσταγκ, εμφιλοχωρεί ένα ορισμένο είδος μικροαστικού σοσιαλισμού.
Αυτός εκφράζεται εκεί με μια τέτια μορφή που, ενώ οι βασικές απόψεις του σύγχρονου σοσιαλισμού και το αίτημα της μετατροπής όλων των μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία αναγνωρίζονται για σωστές, η πραγματοποίησή τους όμως θεωρείται δυνατή μόνο σ’ ένα απομακρυσμένο, πρακτικά ακαθόριστο, μέλλον. Μ’ αυτό τον τρόπο το καθήκον της σημερινής περιόδου καθορίζεται μόνο σαν δουλιά απλού κοινωνικού μπαλώματος...» («Για το ζήτημα τής κατοικίας», Πρόλογος).
Συγκεκριμένος σκοπός της «επαναστατικής μαζικής πάλης» μπορεί να είναι μόνο τα συγκεκριμένα μέτρα της σοσιαλιστικής Επανάστασης και όχι ο «σοσιαλισμός» γενικά. [Θεμελιακές θέσεις για το ζήτημα του πολέμου, Β. Ι. Λένιν. Άπαντα τ. 30].
