Κατασκευάζοντας μικρές στιγμές χαράς...
Ανεργία.
Ώρες πολλές ελεύθερες, ώρες που δεν ξέρεις πως να τις αξιοποιήσεις.
Δεν μου λέει τίποτα ο ελεύθερος χρόνος που έχω γιατί δεν μπορώ να κάνω πράγματα.
Είμαι 39 χρονών, έχω 2 παιδιά στην εφηβεία, είμαι άνεργη και πρέπει να μην παραιτηθώ, και εντάξει μέχρι τώρα, προσπαθώ, τα καταφέρνω... Και ο άντρας μου 45 ετών το ίδιο, ψάχνει για δουλειά κι αυτός 10 μήνες τώρα. Μένουμε επαρχία και είναι πολύ δύσκολα και εδώ να βρεις δουλειά πάνω σ' αυτό που έκανες πριν. Οπότε πας στο ότι να ΄ναι αλλά και στο ΄΄όπως να΄ναι΄΄... Κλείνουμε ραντεβού, πάμε βιογραφικά, ακούμε άκυρες ερωτήσεις του τύπου ΄΄έχεις εμπειρία για λάντζα΄΄, ΄΄με πόσα είσαι ευχαριστημένος΄΄ ή ΄΄έχεις πρόβλημα με τις ώρες πάνω από 14ωρο΄΄...
Η περιοχή έχει ακόμα κάποια εργοστάσια, πήγα, με μέσον! Για 3 ευρώ την ώρα χωρίς ένσημα, 8ωρο μέχρι 19 ώρες σερί!... Και με τα χίλια ζόρια να πάρω τα χρήματα μου.
Περιμένω, περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο για δουλειά. Έστω ο ένας να ξεκινήσει ρε παιδί μου, να τσουλήσει λίγο η αρχή.
Κάποιες μέρες είναι πολύ μαύρες...
Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναρχίζω, στηρίζω τον άντρα μου, στηρίζομαι έπειτα εγώ απ' αυτόν, από τα παιδιά, από φίλους...
Τα παιδιά είναι πια μεγάλα, κατανοούν την κατάσταση, αλλά έχουν και μια χαρά, μια αισιοδοξία που με κάνει να χαμογελάω κι ένα πράγμα θέλω να έχω στο σπίτι, στην ζωή μου ή μάλλον δυο πράγματα.Την υγεία (ανασφάλιστοι γαρ δεν μας παίρνει ούτε για αντιβίωση) και την χαρά! Όσο μπορώ, όποτε μπορώ, φτιάχνω,κατασκευάζω μικρές στιγμές χαράς, σαν να μην ήμασταν άνεργοι.Απογεύματα που θα κάνουμε κάτι μαζί με χαρά, σαν οικογένεια αλλά και με φίλους όπως συμμετοχή σε μπαζάρ για κάποια βοήθεια, μια βόλτα στην θάλασσα (είναι κοντά), μπουγέλα στην ταράτσα και άλλα απλά, χαζά, καθημερινά, ακόμα και με το ζόρι αν δεν έχω διάθεση. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνω η αλήθεια είναι... Αλλά θέλω να ζήσω, να ζήσουμε όχι να επιβιώνω απλά για να περνάνε οι μέρες λες και μας είναι βάρος...
Σαν να μην ήμασταν άνεργοι...
Γιαννα , 39 χρ.
