ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεν μῦν (της Χαράς Μαρτζούκου, με αφορμή την τροποποίηση του νόμου για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα)
Περί τής τροποποιήσεως του νόμου, για την υπερχρέωση, ο λόγος, αυτού που κάποιοι ονομάζουν «Κατσέλη», κάποιοι «Σταθάκη» και που έτσι, που έχει καταντήσει, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, όλοι θα έπρεπε να τον λέμε «το τσιράκι, του τραπεζικού κατεστημένου»!
Ο τίτλος σε πολυτονικό σύστημα, αφού μόνον έτσι, γίνεται κατανοητή η πραγματική σημασία τής έκφρασης! Κοιλοπονούσε ένα βουνό και έτεκεν ποντίκι (για ευνόητους λόγους θεωρούμε το «βουνό», θηλυκού… γένους!)
Δηλαδή, περιμέναμε, τόσο καιρό, για να πάρουμε το «τίποτε»;
Δεν φθάνει που υφιστάμεθα, από την τροποποίηση του ΚΠολΔ, το 2016, την υποχρέωση να καταθέτουμε τις αιτήσεις, με δικηγορική συμπαράσταση, λες και είναι αρμοδιότητα των δικηγόρων να συντάσσουν σχέδια αναδιάρθρωσης οφειλών(!), δεν φθάνει που υποφέρουμε από την άγνοια και την ημιμάθεια πλείστων, όσων δικαζόντων, οι οποίοι όχι μόνον δεν έχουν εκπαιδευθεί στο... όπλο αλλά δεν γνωρίζουν, ακόμη, οκτώ (8), ολόκληρα χρόνια μετά, ποια είναι η διαφορά μεταξύ τής παύσης πληρωμών και της στενότητας ρευστότητας, λόγω μόνιμης αδυναμίας πληρωμής υποχρεώσεων, η οποία δεν εμπεριέχει την κάλυψη των εύλογων δαπανών διαβίωσης, οι οποίες, μόνο εύλογες δεν είναι, εδώ και χρόνια αλλά βρίσκονται κάτω και από το όριο φτώχειας, αφού η κοινωνία μαστίζεται από την κρίση, η οποία έχει καταντήσει μόνιμη και μακρόχρονη, όπως οι χειρότερες ανίατες ασθένειες, που οδηγούν στον θάνατο και όχι στη ζωή!
Δεν φθάνει που υφιστάμεθα, όλους εκείνους τους, αυτόκλητους εκπροσώπους των τραπεζών, υπεύθυνους κι ανεύθυνους, εισπρακτικές, πληρεξούσιους κάθε είδους και τους διάφορους τυχάρπαστους, να μας απειλούν ότι θα μας πάρουν το σπίτι, ότι οι τόκοι μας αυξάνονται, ότι εάν δεν «επικαιροποιήσουμε» τα στοιχεία μας, θα χαρακτηριστούμε «μη συνεργάσιμοι», ότι θα μας απορριφθεί η αίτηση ρυθμίσεως και διαγραφής οφειλών και διάφορες άλλες πομφόλυγες, που στερούνται σοβαρότητας, δεν υπείκουν σε καμία νομιμότητα και, μάλιστα, παραβιάζουν, ανερυθρίαστα, τα προσωπικά μας δεδομένα και βιάζουν τις προσωπικότητές μας, με παρενόχληση του αισχίστου είδους. Εάν η Πολιτεία αποφάσιζε να τους συνεφέρει, θα βρισκόντουσαν υπόλογοι, όχι μόνον για αστικές αποζημιώσεις αλλά και για την τέλεση ποινικών αδικημάτων, με πρώτα τα εγκλήματα κατά της τιμής μας και της προσβολής τής προσωπικότητάς μας!!!
Αντίθετα, εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι! Αντί να τροποποιήσουν τον νόμο στην βάση τής γνήσιας και ανόθευτης εκουσίας δικαιοδοσίας και να τον αναθέσουν στα Πολυμελή Δικαστήρια, τον κατάντησαν τόσο νόθο, που καλύτερα θα ήταν να παραδεχθούν ότι γίνεται αμφισβητούμενη δικαιοδοσία, δηλαδή αντιδικία και, μάλιστα, σφοδρή, με δεδομένη και την αντιδεοντολογική, καταχρηστική συμπεριφορά των πιστωτών, η στάση των οποίων, όχι μόνον αντιβαίνει στους κανόνες καλής πίστης και συναλλακτικών ηθών αλλά άπτεται των διατάξεων του ποινικού δικαίου, παρά να μας κοροϊδεύουν με την επίφαση της εκούσιας «προβιάς», που έχουν φορέσει σ’ αυτόν τον λύκο τής αντιδικίας.
Σαν να μην έφθαναν, όλα τα παραπάνω, έχουμε και τους Ειρηνοδίκες, ν’ απορρίπτουν, με στόμφο και αμετροέπεια, σωρηδόν, προσωρινές διαταγές και αιτήσεις, αναιτιολόγητα, αβασάνιστα, ενεργώντας με μεροληψία υπέρ των τραπεζών και πλήττοντας την εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης, με αποφάσεις, μνημεία κακοδικίας! Προσφιλή τους δικανικά συμπεράσματα είτε ο δόλος είτε η ύπαρξη πτωχευτικής ικανότητας!!!
Ας σταθούμε, με ελάχιστες λέξεις στον δόλο. Πώς, αθεόφοβοι, θα μπορούσε κάποιος, που δανείστηκε το 2000, για να πάρει ένα σπίτι, μία επαγγελματική στέγη ή ένα φορτηγό αυτοκίνητο, να έχει δόλο, αφού στην τριτοκοσμική χώρα, που ζούμε, δεν υπήρχε, εν ισχύ δίκαιο, το οποίο ν’ αφορά στην πτωχευτική διαδικασία φυσικού προσώπου, ώστε να εφαρμόσει «δόλο», για να οδηγηθεί σε μόνιμη αδυναμία και να αιτηθεί της προστασίας τού νόμου;;;!!!
Εν ολίγοις, πώς ήταν δυνατό το 2005, να δανειζόμουν, με δόλο, όταν ο πρώτος νόμος, για την αντιμετώπιση του δικαιώματός μου να υπαχθώ σε προστασία, λόγω υπερχρέωσης, εμφανίσθηκε στην Ελλάδα το 2010;;;!!!
Είμαστε, σοβαροί και με σώας τας φρένας, όταν ισχυριζόμαστε τέτοιες ανακρίβειες;;;!!!
Όταν, μάλιστα, ο νομοθέτης όριζε, ότι η αίτησή μου, θα εκδικαζόταν, το αργότερο(!), εντός έξη (6) μηνών, από την κατάθεσή της, στο αρμόδιο Ειρηνοδικείο (ας είναι γερός και δυνατός, ο Ειρηνοδίκης Φλώρινας, που βαστάει Θερμοπύλες, άντε και κανένας ακόμη, σ’ όλη τη χώρα!), πώς γίνεται να μας κατηγορούν, όλοι αυτοί, οι αφηνιασμένοι κατήγοροι, που μας κουνάνε το δάκτυλο, εκ μέρους των τραπεζών, για δόλο, όταν η αίτησή μας εκδικάζεται 5 και 8 χρόνια μετά την κατάθεσή της, όταν έχουμε χάσει κάθε ελπίδα ζωής, όχι οικονομικής ανάκαμψης, ότι δήθεν διάγουμε «πολυτελή βίο», με 400,00 ευρώ τον μήνα;;;!!! Στου Γουδή, όλοι τους, τώρα, να γλυτώσουμε από την κόπρο τού Αυγείου!!!
Μάλιστα, όποιος έχει ακούσει και δει, τι γίνεται στα Ειρηνοδικεία, κατά την εκδίκαση των αιτήσεων των υπερχρεωμένων, νομίζει ότι πρόκειται για ποινική δίκη, όπου ο αιτών είναι κατηγορούμενος και, μάλιστα, για κακούργημα και οι τράπεζες, τα «καλά» παιδιά, η πολιτική αγωγή, που ζητάνε, το κεφάλι του κατηγορούμενου «επί πίνακι». Άσε, τους δικαστές. Όχι, μόνον δεν επιδιώκουν την εφαρμογή τού νόμου, με βάση το πνεύμα τού νομοθέτη αλλά «στήνουν» τον κατηγορούμενο στον τοίχο και τον βομβαρδίζουν με ερωτήσεις: «Πόσα έπαιρνες όταν δανειζόσουν;», «Πού πήγες τα λεφτά;», «Λέγε, γιατί έμεινες άνεργος;», «Τώρα, ποιος θα πληρώσει τις τράπεζες;» και διάφορα άλλα τραγελαφικά, τρομακτικά, αποκαλυπτικά τής κατάντιας μας και του χαμηλότατου πολιτισμικού μας επιπέδου.
Σ’ αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, έρχονται οι ανευθυνο-υπεύθυνοι των υπουργείων και τροποποιούν τον νόμο, λες και τους υπαγόρευε ο Στουρνάρας, τι να γράψουν και λίγο χειρότερα.
Δηλαδή, το πρόβλημά μας είναι οι στρατηγικοί κακοπληρωτές, ανύπαρκτοι έως ελάχιστοι και όχι οι στρατηγικοί καταχραστές της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, οι τράπεζες και η γαλέρα των εκπροσώπων τους, από δικηγορικά γραφεία, που λειτουργούν ως εισπρακτικές, μέχρι τον καθένα …ίσκο, που νομίζει ότι δικαιούται να προσβάλλει τον αγώνα της ζωής μας, με τις φτωχές του νομοτεχνικές και τις ανύπαρκτες οικονομοτεχνικές του γνώσεις και μάλιστα επί δικαστηρίω, κατά την εκδίκαση εκούσιας δικαιοδοσίας, κατά την οποία, δηλαδή, θα έπρεπε να μην υπάρχει «διαφορά ή έριδα», γεγονός που αποτελεί συστατική της προϋπόθεση!
Τί εννοεί ο νομοθέτης, ακόμη και σήμερα, παρά τον βιασμό τού νόμου και της νομολογίας, από τις τραπεζικές παρεμβάσεις;
Ότι δικαιούται ο πολίτης, μία φορά, στη ζωή του να τα έχει «κάνει σαλάτα» και, για τον λόγο αυτό, επειδή, για την κοινωνία, το άτομο είναι σπουδαιότερο από το συμφέρον τού πιστωτή του, έχει το δικαίωμα να ζητήσει ρύθμιση και έως οριστική διαγραφή των χρεών του, αρκεί, ν’ αποδειχθεί η μόνιμη αδυναμία του να εξοφλήσει όλο ή μέρος του ποσού, που οφείλει.
Γιατί; Για να καταφέρει το άτομο να επανενταχθεί στον κοινωνικό ιστό, να έχει μία ευκαιρία επιβίωσης και προσωπικής βελτίωσης και όχι ν’ αυτοκτονήσει, να καταστρέψει την βιολογική και ψυχική του υγεία, να χωρίσει από τον σύντροφό του, να χάσει τα παιδιά του, να μην προχωρήσει στη δημιουργία οικογένειας, να ξενιτευτεί και άλλα τέτοια, που ντροπιάζουν μία ευνομούμενη κοινωνία, όταν συμβαίνουν στα μέλη της.
Κανονικά, πρέπει να παρέμβει, αυτεπάγγελτα, το Ανώτατο Δικαστήριο, γιατί συντελείται μία κοινωνική γενοκτονία, γιατί οι πολίτες δολοφονούνται, άκοντες, στα κρεματόρια της αντιδικίας, εκουσίως προσερχόμενοι. Έλεος! Ντροπή κι αισχύνη.
Ψηφίστε, άμεσα, με ένα νόμο και ένα άρθρο, προστασία όλων των κύριων κατοικιών, όλων των Ελλήνων, ναι όλων και των… στρατηγικών κακοπληρωτών και καταργήστε τη ρύθμιση του άρθρου 9, τώρα. Ας πληρώσουν κι οι τράπεζες ένα πενιχρό αντίτιμο, για την οικονομική και κοινωνική κρίση, που με δόλο δημιούργησαν, στην οποία μας οδήγησαν και όπου μας κρατάνε, ακόμη, ομήρους της, ευρισκόμενους σε μόνιμη αδυναμία, όχι μόνον πληρωμής των χρεών μας αλλά σε μόνιμη αδυναμία επιβίωσης, σε μόνιμη αδυναμία να ονειρευτούμε, σε μόνιμη αδυναμία να κερδίσουμε την ικανοποίηση, την ποιότητα διαβίωσης, την ευκαιρία μας να ζήσουμε, χωρίς αμφισβητούμενες αντιδικίες αλλά προστατευμένοι πολίτες, ευνομούμενης Πολιτείας.
Όσο για τον δόλο, την πτωχευτική ικανότητα και τη ρύθμιση του άρθρου 8, αφού έχουμε την τύχη να έχουν κατοχυρωθεί, νομοθετικά, οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης, ψηφίστε, με ένα νόμο και ένα άρθρο, εξωδικαστική εφαρμογή τού 3869/2010, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει με όλους τους ενδιάμεσους νόμους και τον ν. 4549/2018, μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας, ώστε να ξεφορτωθούμε, εν μία νυκτί, τους ημιμαθείς νομοτεχνικά και αδαείς οικονομοτεχνικά, που δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδάρων άχυρο, το μεγάλο κόστος μιας δικαστικής διαδικασίας, η οποία αντί για προστασία τού δικαιώματός μας, έχει καταντήσει απειλή κατά των συμφερόντων μας, της περιουσίας μας, της τιμής και της προσωπικότητάς μας.
Μόνο την ποσότητα τοξινών που θα γλυτώσουμε, επειδή δεν θα μας τηλεφωνούν από τις εισπρακτικές γαλέρες, επειδή δεν θα συναντιόμαστε με τους πιστωτές και τους πληρεξουσίους τους, σε σικέ αντιδικίες και μάλιστα, με έξοδά μας, επειδή δεν θα εξαρτάται η ζωή και η υπόληψή μας, από την απόφαση άπειρων δικαστών, το κοινωνικό κέρδος θα είναι μεγάλο.
Πόσο μάλλον, που η αναδιάρθρωση των οφειλών μας και η διαγραφή τους, θα εκσυγχρονισθεί, θα εκπολιτιστεί, θα διαβεί το κατώφλι τού μεσαίωνα και θα βρεθεί στον 21ο αιώνα, έτσι απλά, έντιμα και στα συνταγματικά πλαίσια.
Έχετε τα κότσια; Με ένα νόμο και ένα άρθρο. Τώρα, αμέσως, που «βγήκαμε» από τα μνημόνια και δεν «φοβόμαστε» το τραπεζικό κατεστημένο.
Τώρα. Εφαρμόστε την Αρχή τής ίσης μεταχείρισης και την Αρχή των ίσων ευκαιριών, εφαρμόστε το Σύνταγμα, χωρίς ολιγωρία.
υ.γ. για την παροχή, δωρεάν, συμβουλευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών Συμβούλου Στρατηγικής Διαχείρισης, δηλαδή, της μόνης επαγγελματικής ειδικότητας, επαΐουσας, για θέματα υπερχρέωσης, είμαστε και παραμένουμε στη διάθεση οποιουδήποτε, για το κοινωνικό συμφέρον, όπως ο Νόμος και το Σύνταγμα ορίζει.
