«Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει» (της Βιολέττας Μπούσιου)

«Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει.» Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εν πλω» τον Ιούνιο

του τρέχοντος έτους, με υπότιτλο Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ.

Πρόκειται για μια προφορική συνέντευξη, η οποία απομαγνητοφωνήθηκε και «υπέστη την ελάχιστη επεξεργασία που απαιτεί ο γραπτός λόγος» από τον επιμελητή της έκδοσης Βασίλη Αργυριάδη. Το αποτέλεσμα είναι, χωρίς υπερβολή, μία πηγή Θείας Xάριτος!

Έχω την τύχη να γνωρίζω τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο αρκετά χρόνια, και παρότι τον εκτιμώ, τον θαυμάζω και τον σέβομαι για την εν γένει πορεία και δράση του, είναι φορές που, ρητά, του έχω προβάλει ενστάσεις στα λογικά του επιχειρήματα. Βεβαίως, οι μικρές μας διαφωνίες - εκ του αποτελέσματος- απλώς διευρύνουν τις οπτικές γωνίες απ’ τις οποίες οι άνθρωποι ερμηνεύουν τα γεγονότα και ουδέποτε στάθηκαν ικανές να αλλοιώσουν την διαπροσωπική μας σχέση. Απεναντίας θα έλεγα, τουλάχιστον στον βαθμό που με αφορά, μεγάλωσαν την εκτίμηση.

Κοντολογίς. Παρότι προσπάθησα - και λόγω επαγγελματικής διαστροφής- να βρω λογικά αντεπιχειρήματα στο κείμενο του εν λόγω βιβλίου, απέτυχα πλήρως. Και αυτό συνέβη, γιατί η βιωτή του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη διέπεται μόνο από ταπείνωση και εν Χριστώ αγάπη.

Όσον αφορά δε τις υπερβάσεις, που δεν συνάδουν στο κοσμικό πνεύμα του ορθολογισμού, αν κάποιος έχει βιώσει- για κλάσματα δευτερολέπτου μόνο- γεγονότα που δεν ανταποκρίνονται στην τρέχουσα λογική μας, όπως για παράδειγμα η μεταφορά της σκέψης του άλλου σε μας χωρίς λόγια, η στιγμιαία παρουσία στη ζωή μας ενός αγαπημένου προσώπου που έφυγε, η ξαφνική λύση -στο μυαλό μας- ενός προβλήματος, που προϋποθέτει ειδικές γνώσεις και κόπο, σε χρόνο άσχετο με την αναζήτησή της, οι συμπτώσεις -στον κατάλληλο χώρο και χρόνο- όλες εκείνες τις φορές που έχουμε επιτακτική ανάγκη από βοήθεια, αποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι συνυφασμένη με πολύ περισσότερες δυνατότητες από αυτές που χωρά η ορθολογιστική μας σκέψη.

Εν κατακλείδι, τελειώνοντας κανείς την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και μόνο αν αποφασίσει να εντάξει στη ζωή του τις φράσεις: «Με συγχωρείτε», «Μη λυπείς τον Ιησού», «Πέντε δίνω εγώ, δέκα μου δίνει ο Θεός!» και «Δόξα τω Θεώ», τις οποίες συνήθιζε να χρησιμοποιεί εν ζωή ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, θα έχει οπωσδήποτε κατακτήσει ένα μικρό κομμάτι της ανθρώπινης ταπείνωσης και -φυσικά- την «τεχνική» της αγάπης!

Κλείνοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να πω δημόσια «Θερμά συγχαρητήρια» στον Μητροπολίτη μας και, είθε, «η Χάρις του Αγίου Ιάκωβου Τσαλίκη να τον συνδράμει πάντα στο έργο Του!»