Η ιδιόμορφη συνειδητή περίπτωση του Ρένου Χαραλαμπίδη
Απλώς εύχομαι να μην μετανιώσει αργότερα γι αυτά που δηλώνει συνέχεια σήμερα. Σε συνέντευξη του, το 2013 νομίζω, στον Ηλία Αναστασιάδη (στο www.oneman.gr) ο Ρένος Χαραλαμπίδης είχε απαντήσει στην ερώτηση: «τον εαυτό σου παίζεις κάθε φορά ;» ως εξής: «Ο ηθοποιός πρέπει να εξασκείται στο να είναι σοκαριστικά ο εαυτός του».
Ενώ σε όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστικούς ρόλους των «ποδαράτων νεκροκομιστών» της ταινίας υπήρχαν πολλές, άλλοτε πιο φανερές και άλλοτε πιο κρυφές πτυχές ευγένειας, ευαισθησίας και ανθρώπινης ποιότητας στον ρόλο που ο ίδιος ο Ρένος είχε φυλάξει για τον εαυτό του δεν υπήρχε καμία ανάλογη πτυχή.Στην ταινία «Τα 4 μαύρα κουστούμια» (2010) μια ταινία που τον εκφράζει και τον αντιπροσωπεύει απόλυτα, αφού ο ίδιος είχε γράψει το σενάριο, είχε κάνει την σκηνοθεσία, είχε πρωταγωνιστήσει ως ηθοποιός, είχε ακόμη και την μουσική επιμέλεια ο Χαραλαμπίδης είχε διαλέξει για τον εαυτό του τον μόνο ρόλο του έργου (ονόματι «Μάκη»), που δεν είχε καμία θετική διάσταση.
Ο Ρένος κράτησε για τον εαυτό του στην ταινία τον ρόλο του αληθινού «κορακιού», του συμφεροντολόγου και αναίσθητου νεοέλληνα απατεώνα, που δεν έχει συνειδησιακές αναστολές και ηθικές αξίες.
Μάλιστα στην ταινία υπάρχει μια χαρακτηριστική καθαρά συμβολική σκηνή, όπου σε ένα λαικό επαρχιώτικο πανηγύρι ένα σωρό άτομα έχουν βάλει κάτω τον Χαραλαμπίδη και τον δέρνουν για αρκετή ώρα ανηλεώς, κτυπώντας τον με γροθιές κυρίως στο πρόσωπο, για κάποιες απατεωνιές που είχε αποπειραθεί να κάνει.
Παρόλα αυτά, στις αμέσως επόμενες μετά τον ξυλοδαρμό σκηνές, όταν ο Μάκης (δηλαδή ο Ρένος) έχει συνέλθει και ενώ βρίσκεται ακόμη στον χώρο του πανηγυριού, οι θεατές παρατηρούν πως δεν υπάρχει πάνω του κάποιο εμφανές σημάδι σωματικής βίας. Φυσικά ο σκηνοθέτης, που όπως είπαμε είναι ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης, δεν ήταν ούτε χαζός, ούτε απρόσεκτος. Με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει πως ένα τέτοιος άνθρωπος όπως ο Μάκης δεν παθαίνει τίποτε, δεν τραυματίζεται, ούτε αλλοιώνεται ποτέ.
Είναι σαφές πως και τώρα ο Χαραλαμπίδης έχει επιλέξει συνειδητά τον σημερινό εαυτό-ρόλο του, αδιαφορώντας για το αν σοκάρει ή όχι. Άλλωστε το σοκ που προκαλούν οι δηλώσεις-τοποθετήσεις του φαίνεται να ασκεί στον Ρένο μια αναμφισβήτητη γοητεία, όπως άλλωστε προκύπτει και από το προαναφερόμενο απόσπασμα της συνέντευξης του.
Προσοχή όμως: Αυτά που λέει δεν τα λέει μόνο για να σοκάρει. Τα πιστεύει κιόλας και τα εννοεί απόλυτα. Ξέρει ότι γίνεται κακός στους περισσότερους, αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Ίσα- ίσα το επιζητεί. Γι αυτόν το ζητούμενο δεν είναι καν το αν, τελικά, αποδειχθεί πως έχει άδικο ή όχι. Εκείνο που προέχει είναι να πει αυτό το οποίο πιστεύει, έχοντας πλήρη επίγνωση πως αυτό που επαινεί και εκθειάζει συμβαίνει να είναι αποκρουστικό, ψεύτικο και βάρβαρο για εκατομμύρια συνανθρώπους του, που δυστυχούν ακριβώς εξαιτίας αυτού που ο ίδιος αποθεώνει. Για κάποιους ο Ρένος εμφανίζεται να διακατέχεται από μια ρεαλιστικού τύπου συνειδησιακή αναισθησία και ηθική αδιαφορία, που μοιάζουν πολύ με αυτές που διέκριναν στην ταινία τον «Μάκη», δηλαδή ένα απόλυτα ιδιοτελές άτομο, που δεν δίνει πεντάρα για την κοινωνία, την οποία την θεωρεί πηγή δεινών.
Σταματώ εδώ. Κανείς δεν μπορεί να ασχοληθεί με τόσο σύνθετα πράγματα όπως τα παραγωγικά αίτια της βούλησης, που σχετίζονται με τις ανθρώπινες επιλογές. Άλλοι μπορεί να τα αναζητήσουν σε ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα, που εμπίπτουν σε ψυχολογικά πεδία (εμμονές, προκαταλήψεις, εκκεντρικότητες κλπ). Άλλοι, πιο «πεζοί», θα έψαχναν για συμφεροντολογικά στοιχεία. Πολύ δύσκολα όμως κάποιο γεγονός όπως η ανάληψη μιας εκπομπής στην ΝΕΡΙΤ θα αποτελούσε μια επαρκή πειστική εξήγηση όταν πρόκειται για πραγματικά προικισμένες καλλιτεχνικές φύσεις όπως ο Ρένος.
Δεν κατακρίνω τον Χαραλαμπίδη. Απλώς εύχομαι να μην μετανιώσει αργότερα γι αυτά που δηλώνει συνέχεια σήμερα.
Ας μην ξεχνά άλλωστε την απάντηση, που δίνει ο ίδιος στην ταινία του όταν ρωτούνται οι νεκροκομιστές για το ποιος είναι μέσα στο φέρετρο, που πάει για θάψιμο:
«Ο παλιός μας εαυτός».
Θεολ. Μιχαηλίδης
