Λαυρέντης... [Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης]
Την ίδια πάντα τακτική ακολουθούσε, όταν πέθαινε κάποιος σημαντικός συγγραφέας, κριτικός ή στιχουργός. Αντί να μπει στον κόπο να γράψει κάτι για τη ζωή, το έργο και την προσφορά του μακαρίτη, ή έστω να αρκεστεί σε μια έκφραση λύπης προς την οικογένειά του, ανέβαζε τις κοινές φωτογραφίες τους από παρουσιάσεις βιβλίων, ταξίδια και διακοπές. Λες και ο άλλος υπήρξε μόνο και μόνο για να απαθανατιστεί μαζί του ή ότι πέθανε για να του δώσει την ευκαιρία να πει ότι να, τον ήξερα κι αυτόν, κάποτε ήπια καφέ μαζί του, έγραψε μια κριτική για μένα ή συμμετείχαμε στο ίδιο πάνελ. Και απ’ όσο μπορώ να κρίνω απ’ όλες αυτές τις φωτογραφίες που κατά καιρούς ανέβασε στην ηλεκτρονική του σελίδα όλους τους ήξερε ή για να το πω ακριβέστερα όλοι τον ήξεραν. Όλοι είχαν κάποτε φωτογραφηθεί μαζί του, ήπιαν καφέ, έγραψαν μια κριτική ή συμμετείχανε στο ίδιο πάνελ. Και τόσο πολύ του ’μεινε το χούι, ώστε όταν ήρθε η σειρά του να πεθάνει διάλεξε με πολύ μεγάλη προσοχή την φωτογραφία που θα διέσωζε εσαεί τη μορφή του στον χρόνο και θα ενέπνεε κάποτε τον γλύπτη που θα φιλοτεχνούσε την προτομή ή ακόμη καλύτερα τον ανδριάντα του στο κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης ή του Ηρακλείου ή του Βόλου ή της Πάτρας ή της Λάρισας. Στητός και ψηλόκορμος να κοιτάει με το αγέρωχό του ύφος την κάμερα και από κάτω δεξιά στα πόδια δυστυχώς μια σημείωση, που κάποιος άθλιος χακεράς κατάφερε να προσθέσει στη φωτογραφία, προσβάλλοντας τη μνήμη του νεκρού, το αδαμάντινο ήθος και την αξία της προσφοράς του με τη φράση «Α, ρε Λαυρέντη, γαμώ την ατυχία σου…».
