Στο όνειρό σου (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Στέκομαι και σε κοιτάω. Πόσο άδικος, πόσο σκληρός είναι για κάποιους ανθρώπους, λέω, ο χρόνος. Εγέρασες προτού ελέγασες, όπως τόσες και τόσες φορές σε άκουσα να μονολογείς
στις πιο μεγάλες λύπες σου. Τα γόνατά σου τρίζουν. Πονάει η μέση σου. Φαφούτεψες για τα καλά. Πόσο θα ’θελα να ’ρχόμουνα, ρε μάνα, στο όνειρό σου.
Να δω τι κάνεις, τι ονειρεύεσαι, σε ποιες πλαγιές του Βερμίου ανεβαίνεις. Αλλά δεν τολμώ να το κάνω ούτε καν λογοτεχνική αδεία. Πολύ φοβάμαι ότι καπνό θα σε βρω να σπάνεις στο εικοσιπεντάρι, που ’χαμε στη λέσκα. Τρεισήμισι η ώρα τα χαράματα μονάχη ή με μας παραδίπλα να κοιμόμαστε πάνω σε ένα τσούλι.
Ο πατέρας με τη θεριζοαλωνιστική στη Φλώρινα κι εσύ, εβδομήντα πέντε χρονών γριά γυναίκα, να σπάνεις, να σπάνεις, να σπάνεις καπνό μες στο όνειρό σου. Αλλά πες μου, ρε μάνα, εσύ πότε θα ξεκουραστείς;
ΠΗΓΗ: www.artinews.gr