Με αφορμή την ταφική ανασκαφή στην Αμφίπολη
Η μνημονιακή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός μας...
Με αφορμή την ταφική ανασκαφή στην Αμφίπολη
Το όψιμο όμως ενδιαφέρον για τις αρχαιολογικές ανασκαφές και τον πολιτισμό γενικότερα πρέπει να αποδειχθεί ότι είναι ψευδεπίγραφο. Όταν η αρχαιολογική υπηρεσία στερείται υπαλλήλων (αρχαιολόγων, συντηρητών, φυλάκων) και προ διμήνου οι υπάλληλοί της απεργούσαν λόγω των επικειμένων απολύσεων, ποιο είναι το ουσιαστικό ενδιαφέρον για την αρχαιολογική έρευνα; Όταν μικρότερα κατά τη γνώμη τους ή λιγότερο εντυπωσιακά μνημεία του παρελθόντος, όπως ο υπόγειος αρχαίος δρόμος στην Εγνατία της Θεσσαλονίκης, οι ταφές στο Δέλτα Φαλήρου, ο τύμβος του Μαραθώνα αφήνονται στην τύχη τους.
Και γενικότερα ποιο είναι το ενδιαφέρον για τον Πολιτισμό, όταν κλείνεται η Δημόσια τηλεόραση, που παρείχε και κάποια πολιτιστική ανάσα με αξιόλογα ντοκιμαντέρ, με κάποιες ποιοτικές ταινίες, με τα μουσικά σύνολα; Αντίθετα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο αρμόδιος υπουργός και κανείς άλλος κυβερνητικός παράγοντας δεν έχει παρακολουθήσει ιδιωτικά κανάλια, για να δει τι «ψυχαγωγικά προγράμματα» προβάλλουν. Θα το όφειλαν πάντως κυρίως προς την ελληνική νεολαία. Και επειδή ο κύριος φορέας αγωγής κατάντησαν να είναι τα Μ.Μ.Ε. και μάλιστα σε περίοδο κρίσης που σχεδόν το σύνολο του χειμαζόμενου λαού έχει υποστεί σκληρή λιτότητα και έχει παραιτηθεί από την αναζήτηση κάποιας ποιοτικής αναψυχής, η εξυγίανση της ιδιωτικής τηλεόρασης και η αποκατάσταση της Δημόσιας, θα ήταν ένα μεγάλο βήμα. Και επειδή γίνεται αναφορά στον παιδευτικό ρόλο του Πολιτισμού θα έπρεπε να τονιστεί η αδιαφορία για τη διδασκαλία της Τέχνης στα σχολεία, για την τύχη των Μουσικών σχολείων και για την καλλιτεχνική παιδεία γενικότερα, όταν στο στόχαστρο του Υπουργείου Παιδείας για τις επόμενες απολύσεις είναι οι καθηγητές καλλιτεχνικών μαθημάτων.
Σε τόσα χρόνια διακυβέρνησης των μνημονιακών δυνάμεων, ακόμη και προ της οικονομικής κρίσης, αναρωτιέται κανείς για το τι προγραμμάτισαν και υλοποίησαν για θεσμούς που έπρεπε να προστατευθούν από το Υπουργείο Πολιτισμού, όπως το ΕΚΕΒΙ, το κέντρο κινηματογράφου, τα επιχορηγούμενα θέατρα, για τις σπουδαίες θεατρικές σκηνές, που έκλεισαν «Απλό», «Εμπρός», «θέατρο Νότου», «Ευαγγελάτου», για τα ανάλογα πανεπιστημιακά τμήματα, για τις Κρατικές Θεατρικές σκηνές, για τα Κρατικά Ωδεία, για το μουσείο θεάτρου, για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης;
Τι πραγματοποίησαν όσον αφορά σε θεσμούς που έπρεπε να συστήσουν, όπως η Ακαδημία θεάτρου, η Ακαδημία χορού; Ποιο ήταν το ενδιαφέρον τους για την ανάπλαση νεοκλασικών κτιρίων σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα και για την ανάδειξη του ιστορικού τους κέντρου, ακόμη και όταν υπήρχαν χρήματα κατά την περίοδο ανακήρυξής τους ως πολιτιστικών πρωτευουσών;
Άρα γιατί να πιστέψει ο πολίτης ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της ενδιαφέρεται πραγματικά για την αρχαιοελληνική κληρονομιά και τον Πολιτισμό γενικότερα και ότι η συνεχής και καθημερινή προβολή του και των στελεχών του αρμόδιου Υπουργείου δεν είναι ένα πυροτέχνημα στη βαθειά νύχτα που ζει την τελευταία πενταετία ο ελληνικός λαός; Γιατί είναι λογικό να περιμένουμε όλοι με αγωνία τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης, αλλά είναι παράλογο να θεωρηθούν οι θησαυροί, που τυχόν θα αποκαλυφθούν, γέρας της κυβέρνησης και να χρησιμοποιηθούν ως θριαμβικό βάθρο της προς το διαφαινόμενο δρόμο για τις εκλογές. Για αυτό είναι απαραίτητο να αποκαλύπτεται η αδιαφορία που επιδεικνύει για την πολιτιστική κληρονομιά και την πολιτιστική παιδεία, που είναι ταυτόσημη με αυτή που φανερώνεται με κάθε μνημονιακό μέτρο της εις βάρος του λαού.
Αθανασιάδου Μυρσίνη, εκπαιδευτικός.
