Βαριέμαι
Του Νίκου Ράπτη
«Βαριέμαι». Αν ειπωθεί συλλαβιστά, συνοδευόμενο επιπλέον με θεαματικές χειρονομίες που δηλώνουν ασφυξία, αιχμαλωσία και τα ρέστα-
αποτελεί την ιαχή του σύγχρονου χωρισμού. Σε μια κοινωνία που το να πηδάς στο κενό από σαράντα χιλιόμετρα ύψος θεωρείται ψυχαγωγία, η πλήξη ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη κάθε σχέσης. Ακόμα και τις πλατείες, τα θεάματα και τα μαγαζιά μας τα φτιάχνουμε σαν ξόρκια ενάντια στη βαρεμάρα. Αναζητούμε διαρκώς εμπειρίες, το δικό μας ιερό γκράαλ. Το να είσαι απρόβλεπτος θεωρείται σέξι. Οι γυναίκες κολακεύονται να αποκαλούν η μία την άλλη «τρελή». Αλλά στην πραγματικότητα η πλήξη μόνο ευανάγνωστη δεν είναι.
Ισχύει και για τις σχέσεις. Νομίζω ο Μάνος Χατζιδάκις είχε δώσει έναν σπουδαίο ορισμό για την αγάπη: αγαπάς πραγματικά κάποιον, όταν λαχταράς να είσαι μαζί του ακόμα κι όταν βαριέσαι.
Πράγμα που δεν καταργεί τη σιωπή του νεκροταφείου. Λίγα πράγματα είναι πιο θλιβερά από εκείνα τα ζευγάρια-αιχμάλωτους που παρατάσσονται βυθισμένα στο τέλμα της πάλλουσας σιωπής και του πηχτού εκνευρισμού. Η αδράνεια δεν προαναγγέλλει πάντοτε τη δημιουργία. Η αλήθεια είναι πως και ο θάνατος είναι σιωπηλός και ακίνητος -και κρύος.
Αλλά και η αέναη κίνηση δεν είναι κατ’ ανάγκην ένδειξη ζωής. Η διαρκής δραστηριότητα, τα ταξίδια, τα πάρτι και τα χάχανα, οι συναναστροφές και τα meeting, η αδιάλειπτη φλυαρία στα τηλέφωνα και τα δίκτυα, μυρίζουν επίσης πτωμαΐνη. Το τίμημα του ξέφρενου αγώνα μας ενάντια στη βαρεμάρα είναι να μένουμε πάντοτε στην επιφάνεια. Και η επιφανειακότητα γεννάει την πλήξη σαν τα βαλτόνερα τη μούχλα. Η αγωνία μας να είμαστε συναρπαστικοί μας παγιδεύει σε ένα βρόγχο ολοένα και πιο σφιχτής βαρεμάρας.
Την επόμενη φορά που θα βαρεθούμε, ας μην απαυδήσουμε. Η πλήξη μπορεί να είναι καταπληκτική και η βαρεμάρα βαρύτιμη. Να δώσουμε μια ευκαιρία στην πλήξη. Ας αφήσουμε τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Κι ας ελπίσουμε πως θα έχουμε τη διάκριση να καταλάβουμε αν αυτή η απάθεια κυοφορεί κάτι άλλο -ή απλά σημαίνει το τέλος.
*Από το Facebook του αρθρογράφου
