Το θράσος και η δειλία της Χρυσής Αυγής στα δικαστήρια (Γράφει ο Γιώργος Τσιάκαλος)

Βρέθηκα προχθές στα Δικαστήρια (Σχολή Ευελπίδων) στο κτίριο 9.

Ήταν εκεί πλήθος ανθρώπων που γνωρίζω

από τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και τις πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες. Και ήταν εκεί επίσης συνεργεία όλων των τηλεοπτικών σταθμών της χώρας.

Οι πρώτοι, είχαν έρθει για συμπαράσταση στην Κατερίνα Πατρικίου, που την κατηγορούσε χρυσαυγίτης της Πετρούπολης, ονόματι Κουράκος, ότι οργάνωσε και διηύθυνε βίαια επίθεση εναντίον του σε εκλογικό κέντρο την 25ης Ιανουαρίου 2015.

Για χρυσαυγίτες ήταν εκεί και τα κανάλια: για τον «Αρχηγό» Νικόλαο Μιχαλολιάκο και τον επίσημο τελάλη του («εκπρόσωπο Τύπου») Ηλία Κασιδιάρη. Αφορούσε μήνυση εναντίον τους για τα άθλια, συκοφαντικά δημοσιεύματα στην ιστοσελίδα τους "Χρυσή Αυγή" το 2014 εναντίον του Ηλία Σταύρου. Έγιναν αμέσως μετά την κατάθεση του τελευταίου, με την οποία στοιχειοθετήθηκε η ευθύνη του «Αρχηγού» και του τελάλη στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και στις άλλες εγκληματικές πράξεις των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου.

Ενδιαφέρθηκαν τα ΜΜΕ, καθώς η δίκη είχε αναβληθεί 4-5 φορές μετά από αίτηση των κατηγορουμένων. «Θα έρθουν άραγε τώρα που δεν εμποδίζονται πλέον από κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις», αναρωτιούνταν οι δημοσιογράφοι.

Ήρθε ο ένας (όχι ο «Αρχηγός») συνοδευόμενος από ομάδα συνηγόρων, αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ εάν θα ζητούσαν και πάλι αναβολή και για ποιους λόγους καθώς η δίκη αναβλήθηκε, αυτή το φορά εξαιτίας παρέλευσης του ωραρίου.

Η άλλη δίκη έγινε, και η Κατερίνα αθωώθηκε πανηγυρικά, δηλαδή και με πρόταση της εισαγγελέως, που χαρακτήρισε τους ομοϊδεάτες μάρτυρες του μηνυτή «εντελώς αναξιόπιστους». «Όχι», διαπίστωσε και το δικαστήριο ό,τι εμείς ήδη γνωρίζαμε, «η Κατερίνα Πατρικίου δεν είχε καμία σχέση με τη ομάδα των ανθρώπων που ξυλοκόπησαν τον χρυσαυγίτη».

Υπήρχε μια πολύ ενδιαφέρουσα «λεπτομέρεια» στην υπόθεση: τους δράστες της επίθεσης δεν έψαξε να τους βρει ποτέ ο, πράγματι, ξυλοκοπημένος χρυσαυγίτης, ούτε καν μήνυση «κατ’ αγνώστων» υπέβαλε, μόνον ο «ηθικός αυτουργός» τον ενδιέφερε, κι αυτόν τον «έψαξε» και τον «εντόπισε» σε πολιτικό χώρο που από πολιτική θέση δεν έχει καμία σχέση με τέτοιες συμπεριφορές.

Όμως, η σύμπτωση να προγραμματιστούν οι δύο δίκες στο ίδιο κτίριο σε ακριβώς απέναντι αίθουσες ανέδειξε και συμβολικά τον αντιφατικό –μόνο σε πρώτη ματιά- τρόπο με τον οποίον η Χρυσή Αυγή θέλει να αντιμετωπίζονται από τη Δικαιοσύνη βιαιότητες, όταν οι δικοί της άνθρωποι είναι δράστες (πάρα πολλές φορές) ή τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού περιπτώσεις που ήταν θύματα.

Εξηγώ:

Η περίπτωση της Κατερίνας εντάσσεται στο φαινόμενο που ονόμασα παλιότερα (και περιέγραψα στη δίκη) «Βιομηχανία μηνύσεων της Χρυσής Αυγής». Δηλαδή το γεγονός ότι κάθε φορά που μέλη της Χρυσής Αυγής εμπλέκονταν σε συγκρούσεις, κατέθεταν μηνύσεις για «ηθική αυτουργία» εναντίον γνωστών προσώπων του αντιφασιστικού κινήματος της περιοχής τους, παρόλο που ήταν ολοφάνερο ότι αυτά δεν είχαν καμία εμπλοκή. Και πάντα ενδιαφέρονταν μόνον να βρουν «ηθικούς αυτουργούς», ενώ για τους δράστες, ως απλά πιόνια, δεν υπήρχε ποτέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Όλες ανεξαιρέτως τις σχετικές δίκες τις έχασαν, συνεπώς, δεν αποτέλεσε έκπληξη η αθώωση της Κατερίνας.
Όμως η δίκη που ήταν να γίνει στην απέναντι αίθουσα και αναβλήθηκε για τις 27 Νοεμβρίου –φυσικά θα είμαστε εκεί!- αυθόρμητα επέβαλε τη διαπίστωση ότι θράσος και δειλία είναι το θεμελιώδες αδιαίρετο ζευγάρι του χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής στη σχέση της με τη Δικαιοσύνη.

Εκεί, στην απέναντι αίθουσα, ο «Αρχηγός» και ο τελάλης δηλώνουν στο απαντητικό τους υπόμνημα ότι δεν φέρουν καμιά ευθύνη για όσα συκοφαντικά γράφονται στην ιστοσελίδα «Χρυσή Αυγή» διότι οι ίδιοι δεν έχουν καμία αρμοδιότητα σε αυτήν (!) και ας γνωρίζουν οι πάντες ότι τίποτε δεν δημοσιεύεται εκεί χωρίς τη δική τους έγκριση, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ένα κείμενο είναι ανυπόγραφο.

Το θράσος με το οποίο ψάχνουν, «εντοπίζουν» και καταμηνύουν αντιφασίστες για «ηθική αυτουργία» σε κάθε πράξη που πιθανόν να ενέχει βία εναντίον τους, δίνει τη θέση του στην απόλυτη δειλία όταν τα τάγματά τους εφόδου (για τα οποία τόσες φορές διατράνωσαν τα αισθήματά τους υπερηφάνειας, θαυμασμού και εκτίμησης) προβαίνουν σε κακοποιήσεις πολιτών μπροστά στα μάτια όλων. Τότε, δεν υπάρχει ευθύνη του «Αρχηγού» και του τελάλη, τότε η έννοια «ηθικός αυτουργός» αποτελεί άγνωστη λέξη γι’ αυτούς.

Αλλά δεν αποτελεί άγνωστη λέξη για εμάς, ούτε για τη Δικαιοσύνη.

Χθες πορευτήκαμε στη μνήμη του Παύλου. Η Κατερίνα ήταν παρούσα, και μας υπενθύμιζε το θράσος και τη δειλία των χρυσαυγιτών στη σχέση τους με τη Δικαιοσύνη.

Η δική της μικρή νίκη προμηνύει τη νίκη στη μεγάλη δίκη ενάντια στην εγκληματική οργάνωση. Όπως το θράσος συντρίβεται στα δικαστήρια και στην κοινωνία, έτσι και η δειλή αποποίηση κάθε ευθύνης για τη δολοφονία του Παύλου από τον «Αρχηγό» και τον τελάλη δεν πρόκειται να τους σώσει ούτε στην κοινωνία ούτε στα δικαστήρια. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.

Αυτή είναι η υπόσχεσή μας στους γονείς του Παύλου, στη Μάγδα και στον Παναγιώτη Φύσσα.

Ξέρουμε: Αν οι χιλιάδες που πορευτήκαμε χθες, το είχαμε κάνει ήδη πριν εφτά χρόνια, τότε οι ναζί δεν θα τολμούσαν να εμφανίζονται ούτε στο Κερατσίνι ούτε πουθενά, και ο Παύλος θα ήταν μαζί μας και σήμερα σε όλους τους αγώνες.

Η σκέψη αυτή και ο αβάσταχτος πόνος των γονιών επιτάσσουν: δεν θα σταματήσουμε ούτε στιγμή τον αγώνα ενάντια στο Ναζισμό.

Αυτό σημαίνει "άσβεστη η μνήμη του Παύλου Φύσσα"

(Στις φωτογραφίες η Κατερίνα στην Ευελπίδων μετά τη δίκη και στην πορεία).