ΧΩΡΙΣΜΟΣ (Ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Έκοψε το χρώμα του σοκαρισμένου ουρανού

στον χτικιασμένο χωρισμό τους

βάφτηκαν τα αφρενάριστα σύννεφα

με μαύρα τραγούδια

δάκρυσε ο χρυσοστέφανος του αλάδωτου ήλιου

στο καρούλι με τις χορδές

της σπαραγμένης τους καρδιάς

ποτίστηκαν τα κρυφά αισθήματά τους

μ’ απίστευτη πίκρα, ανείπωτη λύπη

χαρακωμένο θυμό και φουντωμένη οργή.

Ψυχράνθηκαν οι ματιές τους

συννέφιασαν με συμπόνια

μπρος τη νηφάλια υποκρισία

και την ψύχραιμη ψευτιά

των άθλια δυστυχισμένων

και ταλαίπωρων ψυχών τους.

Τους τύλιξε η θλίψη, το αδιέξοδο κι η στενοχώρια

μέσα στα σπάργανα της ασφαλούς μοναξιά τους

κι η νοσταλγία κέντησε μουντά

τις ακατάδεκτες αισθήσεις τους

με τίτλους κατηγορίας και υπότιτλους

υπολογισμού του παρελθόντος

που είχε την αξία της εκτενούς ψευδαίσθησης

την αμετάπειστη έκπτωση της αληθινής αγάπης

την υποτακτική των απέραντων επιθυμιών

και των σαστισμένων προσδοκιών τους.

Η κυριαρχική πλάνη κρύφτηκε πολυπήρηνη

στις χρυσές ακτίνες του ήλιου

φοβισμένη από την υπερτιμημένη

και καλλωπισμένη σκληρότητά της

ελεγμένη, ντροπιασμένη,

μετανιωμένη, σαμποταρισμένη

με υπαινιγμούς αχαλίνωτης δυσανασχέτησης

και αποταμιευμένης υπονόμευσης.

Η υπόληψη της ερωτικής τους σχέσης

καθόλα καταφρονημένη

χάθηκε μέσα στα μαύρα σύννεφα

του ουράνιου θόλου

για να εκτιμήσει την τιμή και τον σεβασμό

με βαθύ συλλογισμό.

Η φιλοσοφία της εμπειρίας αναστατωμένη

τηρεί ως πραγματεία

τα εκδικητικά της προσχήματα.

Τέλος!...