Κάποια εκατοστά υπόθεση (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Όλα γινόντουσαν γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Πιο γρήγορα ακόμη και από το απορημένο ανοιγόκλειμα των βλεφάρων του
τη στιγμή που ένιωθε τις σφαίρες του πολυβόλου πάνω απ' το κεφάλι του με εκείνο το ανατριχιαστικό σφύριγμα του θανάτου.
Ενός σίγουρου θανάτου, που εφορμούσε κατά μέτωπο, αλλά την τελευταία στιγμή, ίσως από κακό σημάδι ή από ηθελημένη αβλεψία, σαν να άλλαζε γνώμη, για να περάσει κάποια εκατοστά ξώφαλτσα πάνω απ' τα μαλλιά της κεφαλής του. Ας σημειωθεί μόνο ότι η συγκεκριμένη κεφαλή ήταν αρκετά χαμηλώτερη απ' όλες τις άλλες που παρατάχτηκαν στην ίδια σειρά, αφού ο δεκαπεντάχρονος Γιαννάκης είχε λάβει δικαίως το παρανόμι ''Στούπας ''.
Κι αυτός ο Γιαννάκης ο Στούπας, που πάσχιζε μέσα από την κομματική δουλειά του να κερδίσει σε υπόληψη το μπόι που του έλειπε, δεν έπαυε να παραπονιέται στη μάνα του ότι, έτσι όπως ήταν στούπας, δεν θα μπορούσε να βρει ούτε ένα κορίτσι να τον αγαπήσει. Και να που τούτη η φυσική έλλειψη, που τόσο πολύ πλήγωνε την αγορίστική του αυτοπεποίθηση, θα μπορούσε να αποδειχτεί σωτήρια την κρίσιμη μέρα που τον έστησαν οι Γερμανοί στον τοίχο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πέσει ανάμεσα στους άλλους, να πασαλειφτεί με τα αίματα τους και να κάνει τον σκοτωμένο.
Αλλά, έτσι όπως τους έβλεπε να σωριάζονται ο ένας μετά τον άλλο χωρίς να έρχεται η σειρά του και με τις σφαίρες να σφυρίζουν ακόμη πάνω απ' το κεφάλι του, ένιωσε μια αφόρητη αδικία και μια τρομακτική μοναξιά. Και γρήγορα, πολύ γρήγορα, άφησε τις απορίες κατά μέρος. Ούτε που σκέφτηκε δεύτερη φορά τα πασαλείμματα. Λιγάκι μόνο σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του. Ένιωσε για μια στιγμή να ψηλώνει. Και ο Γιαννάκης ο Στούπας, το αξιότερο απ' όλα τα αετόπουλα του νησιού του, έπαψε μια και καλή να είναι στούπας.
'' Ιδιωτική μου Αντωνυμία ''
******************
Αυτή την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019 στο Μεσόβουνο το ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα από τους ναζί της περιόδου 1941-44.
