Κραυγή απόγνωσης! Ακούει κανένας;

4 χρόνια ανεργίας, πάνω από 2.000 απεσταλμένα βιογραφικά, 5 συνεντεύξεις, καμία πρόσληψη... Είμαι 45 χρονών και όπως "εμπιστευτικά" μου είπαν κάποιοι, "τι να σε κάνουμε σ' αυτή την ηλικία;"...

Οι επιδοτήσεις για 5μηνα και άλλα σταματάνε στα 29 έτη... Ακόμη και το ίδιο το κράτος αδιαφορεί...

Μαύρη εργασία για μερικές μέρες, συνολικά 40 ημέρες στα 4 χρόνια...

Πρέπει να πληρώσω και φόρο γιατί έχω ένα σπίτι που σύντομα θα το πάρει η τράπεζα (είχα πάρει δάνειο 120.000, έχω πληρώσει έως τώρα 100.000, συνεχίζω να χρωστάω 90.000 και καμία κουβέντα για ρύθμιση)... Αυτά τα ''υπέροχα'' Μαθηματικά της κρίσης...

Έχω κι ένα αυτοκίνητο που το έχω απλά για μια ώρα ανάγκης καθώς οι γονείς μου είναι μακρυά, μεγάλοι και με προβλήματα υγείας...

Μένω σ' ένα χωριό κοντά στην Θεσσαλονίκη, όμως η θερμοκρασία αυτές τις ημέρες των μέσων του Σεπτέμβρη είναι στους 14 βαθμούς Κελσίου, εγώ δεν έχω για ξύλα (ακόμη και ο Δήμος για να μου δώσει ξύλα μου ζήτησε λεφτά! Και φυσικά για πετρέλαιο ούτε λόγος...

Από τον απόλυτο εξευτελισμό, η ''έξοδος'' φαντάζει ως η βέλτιστη λύση...

Εάν, τώρα, βλέπει κανείς σας άλλη λύση απ' την αυτοκτονία, ας μου την δείξει κι εμένα...

Καλή δύναμη σε όλους, εγώ πλέον δεν έχω άλλη, δεν θέλω να έχω...