Θεία… Φώτιση

Ανέκαθεν οι προβαλλόμενες επαφές της πολιτικής εξουσίας με την εκκλησία αν δεν με φόβιζαν, μ’ έκαναν τουλάχιστον πιο σκεπτικό. Όχι γιατί διέβλεπα κάτι κακό στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά με τρόμαζε ο λόγος που επεδίωκαν αναιτιολόγητα(;) τη συνάντηση.  

Γιατί όπως και να το κάνουμε όσο φυσικό κι’ αν φαίνεται ο απλός άνθρωπος να προσφεύγει προσευχόμενος στους εκκλησιαστικούς Πατέρες για χίλιους δικούς τους λόγους, τόσο με προβληματίζουν οι λόγοι που προσέρχεται ένας πολιτικός ενδεδυμένος με τον «μανδύα» της εξουσίας.                                                                                                                                                      

Και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις επίκλησης στα Θεία, ούτε στην άφεση αμαρτιών από τον Κύριο-σ’ αυτό… πριν από το Θεό θα κριθεί άλλωστε από το εκλογικό σώμα ο πολιτικός και αναλόγως θα καταταχθεί… στους επίγειους προορισμούς του. Εκτός κι’ αν υπάρχει θέμα Θείας Φώτισης που στις μέρες μας την έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε. Τότε τι να πω, ας μας φωτίσει ο Θεός έστω και με σπαρματσέτα για να διακρίνουμε τις μύχιες σκέψεις τους. Όμως όπως και να έχει, εκείνο που με ανησυχεί, είναι η σημασία της επαφής σε επίπεδο προσώπων και όχι θρησκευτικών ή κοινωνικών αντιλήψεων. Προσώπων που η ηγετική τους δύναμη επιδρά στους πιστούς ως σύμφωνο εξουσιοδότησης «…εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών». Πολύ δε περισσότερο όταν αυτό συμβαίνει με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που η δηλωθείσα «αριστερή του άποψη» ενώ  τον αποτρέπει από τους θρησκευτικούς συμβολισμούς, όπως για παράδειγμα τον Θρησκευτικό Όρκο, από την άλλη του επιτρέπει να συναντάται με τους Ιεράρχες της εκκλησίας σε βατές και άβατες διαδρομές περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο το προφίλ του και τον «οδικό του χάρτη».                                                                                                                                                                        

Όταν μάλιστα δεν περιορίζεται στο Ελληνορθόδοξο σχήμα της εκκλησίας μας και γίνεται περισσότερο Οικουμενικός, τότε τα «ευλαβικά» του βήματα προς τα «Θεία» κάμπτουν και τις  τελευταίες αμφιβολίες μου για την αναζήτηση του δρόμου… του μέσα από την «Θεία Φώτιση».                                                                                                                                                         

Προφανώς με σκοπό τη «Θεία Φώτιση» έγινε και η επίσκεψη στον Πάπα, συγκεντρώνοντας τους προβολείς όλου του κόσμου σε μια εκτυφλωτική συνάντηση. Γιατί εκτός από κάποιες χλιαρές δηλώσεις συμπάθειας του Ποντίφικα προς τους δεινοπαθούντες Έλληνες δεν είδαμε κάποιο «ΦΩΣ», ούτε καν λίγο «λευκό καπνό» να βγαίνει από την Καπέλα Σιστίνα σε ότι μας αφορά, ούτε και ένα ευρώ από την αιματοβαμμένη Τράπεζα του Βατικανού, ή μια δανειακή «ελεημοσύνη» που θα έδινε εγκόσμιο χαρακτήρα στη Αγία Έδρα.                                                          

Θα μου πείτε γιατί δεν αναφέρομαι και στον αρχηγό της άλλης «μεγάλης» πολιτικής δύναμης που συγκυβερνά σήμερα τον Τόπο. Μα εκεί υπάρχουν άρρηκτοι δεσμοί της παράταξης με την εκκλησία που παραδοσιακά την έχει κατατάξει στα Δεξιά… Της. Αυτό και μόνο δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα στον αρχηγό του άλλου μεγάλου κόμματος που διεκδικεί εκ νέου την εξουσία, όσο κι’ αν το παλεύει ο κ. Τσίπρας στο συναίσθημα των ακραιφνών πιστών.                                                                                                                  

Δυστυχώς στα παιχνίδια εξουσίας η εκκλησία κατέθετε πάντα το δικό της στίγμα που έθετε σε διακύβευση τον Αποστολικό της ρόλο, όσο κι’ αν ακολουθούσε ως δόγμα το «μη γνωρίζει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου» και αντιστρόφως. Η εμμονή κάποιων ιεραρχών να μπερδεύουν το θρησκευτικό συναίσθημα με πολιτικές προσεγγίσεις,  περιπλέκει τις δραστηριότητες της εκκλησίας αφήνοντας τους πιστούς της στο διχαστικό έλεος των πολιτικών σκοπιμοτήτων.                                                                                                                     

Έτσι αντί να βλέπουμε τους διακριτούς ρόλους εκκλησίας και πολιτικής και να ομονοούμε στην διαφορετικότητα της αποστολής τους, διαπιστώνουμε έναν πολιτικό ενδοτισμό που επιχειρεί να συσχετίζεται με το έργο της εκκλησίας κατά περίπτωση βάζοντας σε δοκιμασία την αδολίευτη πίστη του κόσμου(βλέπε πρόσφατα το «χρυσό ιωβηλαίο» των γάμων του εκ Γλύξπουρκ καταγόμενου με την δηλωθείσα ονομασία Ντε Γκρέτσια).                                        Αυτά λίγο πολύ συνέβαιναν και συμβαίνουν. Το να βλέπεις όμως έναν νέο άνθρωπο που διατείνεται πως θα φέρει κοινωνικές τομές να ακολουθεί την πεπατημένη που οδηγεί στην επανάληψη του μοιραίου πολιτικού προηγούμενου, τότε δεν αναρωτιέσαι αν υπάρχει διέξοδος, αλλά αν η Θεία Φώτιση κάνει κλικ στα σκοτάδια μας.                                                                      

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                             

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.