Απλό μα συνάμα τόσο δύσκολο...

Είναι κι εκείνος ο χορτάτος που αδυνατεί έστω και μια στιγμή να δει του πεινασμένου τ΄ αδειανό στομάχι.

Είναι που έρχεται 1η και 15 κάθε μήνα

και ξέρει πως τα ψίχουλα του θα βρεθούν στο τραπεζικό του τσουβάλι.

Όχι πως θα φτάσουν να χορτάσει όλες του τις ανάγκες. Μια εβδομάδα και αν, είναι που θα κυλήσει ανέφελη και κάπως ασφαλής.

Όμως ο άλλος/η δίπλα του, ούτε δεκαπενθήμερα, ούτε και προσμονές. Πείνα καταραμένη (κάθε είδους), ανασφάλεια, φόβος και κάνε λιγάκι υπομονή.

Που θα του χτυπήσεις στοργικά την πλάτη; Που θα του πεις "κάτι θα βρεθεί";, που θα του βάλεις απ΄τον τσεκουρωμένο σου μισθό μία σταγόνα χαρτζιλίκι, κρυφά στο χέρι;

Μήπως νομίζεις του γιατρεύεις την πληγή;

Μάλλον βαθύτερη την κάνει, βαθύτερη και ανυπόφορη.

Άλλα θέλει, ετούτη η ρημαγμένη ψυχή που κατοικοεδρεύει δίπλα σου, απέναντι, από κάτω κι από πάνω σου. Άλλα...

Ας πούμε κάτι σε χάδι, σου βρίσκεται; Κάτι σε, "έλα ρε, να ψάξουμε μαζί στο διαδίκτυο" ή "δεν ξαναφτιάχνουμε μαζί απ' την αρχή το βιογραφικό σου;" ή "τι λες, πάμε μαζί για ένα καφέ; Κερνάω, κι όταν με το καλό πιάσεις δουλειά, κερνάς εσύ"...

Απλά, άλλα, διαφορετικά πράγματα, τέτοια που δεν του θυμίζουν που βρίσκεται, ή του υπενθυμίζουν πως δεν είναι μόνος. Απλά, πολύ απλά πραγματάκια και φυσικά όχι περιστασιακά. Απλά και με διάρκεια, που θα έλεγαν κι οι διαφημιστές. Απλά και αληθινά θα έλεγα εγώ, που νιώθω "το εγώ" μου αυτό, να μην με πνίγει.

Είναι δύσκολο;