28 Σεπτεμβρίου 2013. Το ξημέρωμα μιας ελπιδοφόρας αυγής
Αν για ορισμένους η εξάρθρωση της ηγεσίας της συμμορίας από την "αστική δικαιοσύνη" δεν σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο, ας αναλογιστούν πόσα πολλά μπορεί να σημαίνει για τους μετανάστες και τους κάθε είδους στοχοποιημένους από τη Χ.Α.,
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό της 28ης Σεπτέμβρη, όταν έκπληκτοι παρακολουθούσαμε από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες μια εικόνα που επί πολλά χρόνια φάνταζε εξωπραγματική: την ηγεσία της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής να μπουζουριάζεται μετά από τρεις δεκαετίες ασύδοτης ναζιστικής βίας και τρομοκρατίας. Και να μπουζουριάζεται επί της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά, η οποία μέχρι τότε όχι μόνο παρεμπόδιζε τη δικαιοσύνη να καταστείλει τη δράση της, αλλά εφάρμοζε στο έπακρο τη χρυσαυγίτικη ατζέντα για να κερδίσει πίσω τους απωλεσθέντες ψηφοφόρους της.
Ήταν τόσες και τέτοιες οι εγκληματικές πράξεις της μαφίας Μιχαλολιάκου (με κορύφωση τη δολοφονία Φύσσα), που ούτε μια κυβέρνηση τέρμα φασιστική δεν ήταν δυνατό να κάνει πια τα στραβά μάτια. Και ήταν δυστυχώς εκείνη η θανάσιμη μαχαιριά στο στήθος ενός Έλληνα από το Κερατσίνι που κινητοποίησε την κυβέρνηση, παραμερίζοντας τους μπαλτάκους που με τόση προθυμία έραβαν κοστούμια συγκυβέρνησης για τους νοσταλγούς του Χίτλερ.
Όσους ενδοιασμούς και αν έχει το αντιφασιστικό κίνημα για τις όψιμες ποινικές διώξεις των νεοναζί, όσες επιφυλάξεις και αμφιβολίες κι αν τρέφουμε όλοι μας για την αποτελεσματικότητα των διώξεων αυτών ως προς την αντιμετώπιση του ναζιστικού φαινομένου εν γένει, θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε αυτό που έγινε στις 28/9/2013. Ο εξαναγκασμός του κράτους και της δικαιοσύνης να προχωρήσει στη σύλληψη των στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης ήταν αποτέλεσμα και της πίεσης που ασκήθηκε από τους χιλιάδες αντιφασίστες και αντιφασίστριες, όχι μόνο όσων διαδήλωσαν στους δρόμους μετά τη δολοφονία Φύσσα, αλλά και της αμείωτης δράσης τους όλους τους προηγούμενους μήνες σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Στις 28 Σεπτέμβρη 2013 ξημέρωσε μια καινούργια ημέρα. Τίποτα δεν τελείωσε τότε, αφού ο ναζισμός πάντα θα είναι εδώ για να παίζει το ρόλο του βραχίονα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, όποτε αυτή τον χρειάζεται. Όμως το πρωινό της 28ης Σεπτέμβρη ήταν ελπιδοφόρο.
Η εικόνα των μέχρι χτες αυτοπροβαλλόμενων ως σωτήρων και κυρίαρχων των δρόμων να μεταφέρονται με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ, τα νευράκια του Κασιδιάρη, οι ζοχάδες του Παναγιώταρου, τα παραληρήματα του Λαγού και εκείνoι οι ξεκαρδιστικοί μορφασμοί του φυρερίσκου Μιχαλολιάκου όταν τον οδηγούσαν στην αστυνομική διεύθυνση, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας.
Αυτή η μικρή δικαίωση των πολυάριθμων θυμάτων της Χ.Α. δεν πρέπει να μας κάνουν να τρέφουμε αυταπάτες. Ακόμα κι αν η εγκληματική συμμορία που έμενε ασύλληπτη επί 30 χρόνια καταδικαστεί και εκτίσει πολυετείς ποινές όπως προβλέπεται για τα πεπραγμένα της, ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό, τη ναζιστική βία και τα αίτια που τη δημιουργούν, δεν θα σταματήσει.
Όμως η καταδίκη της Χ.Α. είναι κάτι για το οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε, χωρίς να υποτιμούμε ούτε στο ελάχιστο τη σημαντικότητα της δίκης που πρόκειται να ξεκινήσει στα τέλη του έτους.
Και αν για ορισμένους η εξάρθρωση της ηγεσίας της συμμορίας από την "αστική δικαιοσύνη" δεν σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο, ας αναλογιστούν πόσα πολλά μπορεί να σημαίνει για τους μετανάστες και τους κάθε είδους στοχοποιημένους από τη Χ.Α., όταν από εκείνη τη μέρα άρχισαν να αναπνέουν λίγο πιο ελεύθεροι, με τον αριθμό των ρατσιστικών επιθέσεων από τα τάγματα εφόδου να μειώνεται κατακόρυφα.
