Μια βραδιά στο θέατρο
Σήμερα το βράδυ (Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου) αποφασίσαμε οικογενειακά να πάμε να παρακολουθήσουμε την θεατρική παράσταση «ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα».
Βέβαια σηκωθήκαμε και φύγαμε αλλά υπάρχουν ορισμένα πράγματα τα οποία δεν συμφωνούν με τις αρχές μου αλλά και με την εμπειρία μου με την αναπηρία, στην οποία εργάζομαι πάνω από 20 χρόνια. Κατ’ αρχήν εάν η παράσταση είναι τόσο επιστημονικού επιπέδου και δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή απόσπαση των ηθοποιών τότε γιατί δεν λες ότι δεν επιτρέπονται τα παιδιά; Γιατί να ξεσηκωθώ από το σπίτι μου να σηκώσω την οικογένειά μου και να έρθω να σε παρακολουθήσω; Το παιδί τι να το κάνω να μην το πάρω μαζί μου, και στο φινάλε εγώ κυρία μου θέλω το παιδί μου από νωρίς να μάθει το θέατρο, όπως από νωρίς έχει μάθει να χαίρεται με τους αναπήρους.
Το επόμενο και πιο βασικό στοιχείο είναι το ότι γνωρίζω πολύ καλά ότι για να μπορέσουμε να σταματήσουμε την προκατάληψη θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά από πολύ νωρίς να γνωρίσουνε την διαφορετικότητα. Ουσιαστικά θα έπρεπε ακόμη περισσότερα παιδιά να είναι εκεί και να παρακολουθούν τους αναπήρους να παρουσιάζουν τις ιστορίες τους. Όμως εδώ βλέπουμε ότι τα παιδιά δεν τα θέλουμε στο θέατρο. Ουσιαστικά δεν ξέρω ποιος είναι προκατειλημμένος, δεν νομίζω να είμαι εγώ ούτε το παιδί μου. Ουσιαστικά προκατειλημμένες είναι οι υπεύθυνες της θεατρικής ομάδας οι οποίες σε ένα θεατρικό έργο που ήρθαν να παρουσιάσουν δεν θέλουν παιδιά.
Τέλος θα ήθελα να επισημάνω μια παρατήρησή μου για την συγκεκριμένη θεατρική παράσταση. Δεν υπήρχαν ανάπηροι στην αίθουσα ή ήταν πολύ λίγοι. Μου φάνηκε πως ήταν μια θεατρική παράσταση από αναπήρους για το ευρύ κοινό αλλά όχι για τους αναπήρους. Συμβουλή μου θα ήταν ότι για να μπορέσουμε να έχουμε την κοινωνική ενσωμάτωση θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί, εμείς ζούμε μαζί με τους αναπήρους θέλουμε τα παιδιά μας να γνωρίσουν την διαφορετικότητα από νωρίς για να μπορέσουνε να την αποδεχθούν και να την υπερασπιστούν. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλουν τα παιδιά στο θέατρο δεν θέλουν να καταπολεμήσουν την διαφορετικότητα, δεν θέλουν εμάς. Απλά θα μπορούσαν όμως να μας το πουν δεν είχαμε και ιδιαίτερη εμμονή να πάμε να τους δούμε.
Μόσχος Δεμίρης
Ψυχολόγος / Διευθυντής του Ειδικού Εργαστηρίου Κοζάνης
