Αναβάλλεται η ευθύνη;
Ο φόνος του Κώστα Κατσούλη, οπαδού του Εθνικού, στο γήπεδο του Ηρόδοτου, λίγους θα πείσει
να ξανασκεφτούν αυτοκριτικά την εμπλοκή τους και πολύ πολύ λιγότερους θα πείσει ν’ αλλάξουν στάση· να τιθασεύσουν επιτέλους το θηρίο μέσα τους, που ζει και αναπνέει για τη σαββατοκυριακάτικη έξοδό του.
Οσο κρατάει η τιμητική σιγή του ενός λεπτού υποτίθεται πως οι σιωπώντες, προστατευμένοι από την ενόχληση του θορύβου, μπορούν να θυμηθούν βαθύτερα και να σκεφτούν τιμιότερα· ν’ ακούσουν καθαρά τα αισθήματά τους. Αυτό όμως σπάνια συμβαίνει. Η μονόλεπτη σιγή εις μνήμην και προς τιμήν, όπως πάμπολλα άλλα εθιμικά, έχει αφυδατωθεί και είναι πια μια ρουτίνα, ισοδύναμη με το κέλυφός της. Το πιστοποιούν αυτό, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, όσοι αυθορμήτως ή σχεδιασμένα καταλύουν την «ιερότητα της στιγμής» και αρχίζουν να σφυρίζουν και να γιουχαΐζουν πριν περάσουν τα πρώτα είκοσι δευτερόλεπτα. Οποιος έχει τύχει σε γήπεδο, ξέρει με πόσο σεβασμό τηρείται η σιγή.
Αν λοιπόν ο υφυπουργός Αθλητισμού οδηγήθηκε στην απόφαση αναβολής των αγώνων του Σαββατοκύριακου, σε όλα τα αθλήματα, με τη σκέψη ότι έτσι θα δοθεί ένα σαρανταοκτάωρο σιγής σε όλους τους εμπλεκομένους για να θυμηθούν και να σκεφτούν, μάλλον αστόχησε. Ο φόνος του Κώστα Κατσούλη, οπαδού του Εθνικού, στο γήπεδο του Ηρόδοτου, λίγους θα πείσει να ξανασκεφτούν αυτοκριτικά την εμπλοκή τους και πολύ πολύ λιγότερους θα πείσει ν’ αλλάξουν στάση· να τιθασεύσουν επιτέλους το θηρίο μέσα τους, που ζει και αναπνέει για τη σαββατοκυριακάτικη έξοδό του.
Οι «κολλημένοι με την μπάλα», οποιουδήποτε πόστου, αντί της σιωπής τους θα προσφέρουν τον θόρυβο των αναθεμάτων, των αλληλοκατηγοριών, της γκρίνιας, της ωμότητας. Ηδη άλλωστε οι πιο βιαστικοί, και οι περισσότερο αδιάφοροι για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής για μια μπάλα αδειανή, έχουν αρχίσει να εκτοξεύουν προς κάθε κατεύθυνση χολή, καταγγελίες και σενάρια. Η απόφαση του κ. Ανδριανού, αμήχανη και διστακτική, εθιμική και αυτή (τυπική της πολιτικάντικης πολιτείας μας), βρήκε έτοιμους τους συνωμοσιολόγους, που δεν καθυστέρησαν ούτε δύο ώρες πριν αρχίσουν να δημοσιοποιούν τις θεωρίες τους διά του Ιντερνετ. Πριν ξαναρχίσουν δηλαδή το μοναδικό παιχνίδι που ξέρουν ν’ αγαπούν: το παιχνίδι του μίσους κατά πάντων.
Τη βλακώδη καχυποψία την είδαμε μεγαλογράμματη και στα πρωτοσέλιδα οπαδικών εφημερίδων: «Ποιον συμφέρει η αναβολή; Και γιατί τώρα; Γιατί δεν αποφασίστηκε όταν τραυματίστηκε βαριά ο Κώστας Κατσούλης;». Χυδαία ιδιοτέλεια πάνω από έναν νεκρό ακόμα άταφο. «Με την αναβολή κερδίζει ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο που έχει πολλούς τραυματίες». «Ναι, αλλά χάνει στο μπάσκετ και ωφελείται ο Παναθηναϊκός, γιατί θα τα φέρουν έτσι ώστε να τελειώσει η τιμωρία του και να παίξει το ντέρμπι με τον “αιώνιο” στο Κύπελλο, στο ΟΑΚΑ, με γεμάτες κερκίδες». «Ευνοείται ο ΠΑΟΚ, που παίζει Πέμπτη στην Ευρώπη και δεν θα προλάβαινε να ξεκουραστεί ώς την Κυριακή που θα έπαιζε κανονικά στο Καραϊσκάκη»...
Πολεμόχαρη μικρόνοια. Διάχυτη. Στον Νότο και στον Βορρά. Στα ψηλά και στα χαμηλά. Στους ανώνυμους και στους επίσημους. Και η πολιτεία στο δεδομένο ύψος της: αναβάλλει την ευθύνη της. Για μία επιπλέον φορά.
