Να το πούμε Θανάση
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος κάνουν πως δεν άκουσαν τίποτα. Το ζήτημα τώρα είναι πώς ακριβώς θα ονομαστεί το νέο Μνημόνιο. Γιατί κάπως πρέπει να το πούμε κι αυτό.
Γιατί ότι θα υπάρξει και νέο Μνημόνιο μετά τη λήξη του τρέχοντος, ουδεμία αμφιβολία. Μονάχα όποιος δεν θέλει δεν το βλέπει. Βλέπετε βιάστηκε ο Σαμαράς, να σκίσει το Μνημόνιο που ξέρουμε σελίδα-σελίδα, αν θυμάστε. Νάτα τώρα...
Ο Μάριο Ντράγκι, ο γνωστός και ως super Μάριο, δεν μάσησε τα λόγια του. Αν θέλει η Ελλάδα να ενταχθεί στη λίστα των χωρών των οποίων η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα «αγοράσει» τα ομόλογα, (και τα «τοξικά» της ομόλογα εννοείται), θα πρέπει να δεχτεί ένα νέο «πρόγραμμα». Πρόγραμμα δράσεων, πρόγραμμα μέτρων και πρόγραμμα ελέγχου φυσικά. Έτσι ορθά-κοφτά και ξεκάθαρα. Ώστε να μην χωράει παρερμηνεία την παραμικρή. Ε, το τι ακριβώς θα κάνει επ' αυτού η κυβέρνηση (η παρούσα κυβέρνηση, εφ' όσον είναι ακόμη στα πράματα βεβαίως - βεβαίως), ο καθένας το αντιλαμβάνεται. Στη βάση της λογικής των έως τώρα πεπραγμένων της.
Επίσημη κυβερνητική αντίδραση επί της «προκλήσεως» Ντράγκι, για την ώρα, δεν υπάρχει. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος κάνουν πως δεν άκουσαν τίποτα. Ψιθυρίζουν απλώς μέσω «κύκλων» και προσκείμενων αναλυτών ότι δεν θα πρόκειται για τίποτα περισσότερο από την πάγια, από τη θεσμική «επιτήρηση» που ισχύει πλέον για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.
Αστεία πράγματα. Εάν επρόκειτο περί αυτού, του αυτονόητου, ποιος ο λόγος της ειδικής αναφοράς εκ μέρους του Μάριο Ντράγκι; Ο Ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης, ήθελε κάτι πολύ - πολύ συγκεκριμένο να πει. Και το είπε όσο πιο καθαρά γινόταν...
Κοροϊδεύουν τον κόσμο
Με δεδομένα και μη αμφισβητούμενα όλ' αυτά, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Νομίζουν πως τον κοροϊδεύουν, για ν' ακριβολογούμε. Έχουν κάνει σημαία στο προπαγανδιστικό τους σύμπαν την έξοδο από το Μνημόνιο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα Μνημόνια γενικώς, τέρμα. Ότι από δω και πέρα θα κάνουμε εμείς μόνοι κουμάντο στα του οίκου μας. Και βεβαίως ότι όπου νάναι ξαναβγαίνουμε στις αγορές α λα παλαιά. Τώρα πώς ακριβώς θα μπορέσουμε να βγούμε (και να μείνουμε) στις αγορές όταν τα spreads έχουν ξανα-σκαρφαλώσει σε ύψη Καστελόριζου, είναι ένα ερώτημα. Η επί του οποίου απάντηση εκκρεμεί.
Ότι το Μνημόνιο, το παρόν, τελειώνει τις μέρες του όπου νάναι, είναι γεγονός. Ολοκληρώνεται, πώς το λένε, έχει ημερομηνία λήξεως η οποία πλησιάζει. Άλλο όμως αυτό κι άλλο ότι ξεμπερδεύουμε με τα Μνημόνια γενικώς. Γιατί, πέρα από τη σαφή, τη σαφέστατη προειδοποίηση Ντράγκι, είναι και το σύνολο των δανειστών που, καιρό τώρα, πιέζουν για «ανανέωση» του προγράμματος. Βλέπετε, δεν υπάρχει η παραμικρή εμπιστοσύνη ότι δεν θα ξαναρχίζαμε «τα δικά μας», εάν μέναμε με την αποκλειστικότητα της ευθύνης διαχείρισης των πραγμάτων. Ακόμη κι αν οι αγορές μάς υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες. Είναι άλλωστε πολύ πρόσφατες (και αποκαλυπτικές) οι ίδιες οι κυβερνητικές ανακοινώσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι συνομιλίες Σαμαρά - Γιούνκερ, αλλά και Σαμαρά - Μέρκελ, αφιερώθηκαν στην πορεία της Ελλάδας μετά το τέλος του Μνημονίου. Και βέβαια δεν θα υπήρχε ανάγκη συναποφάσεων με τους κορυφαίους της Ευρώπης για το «μετά», εάν πράγματι τελειώναμε με τα Μνημόνια. Με τα κάθε λογής Μνημόνια.
Αλλά είπαμε. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Ή μάλλον νομίζουν πως τον κοροϊδεύουν. Όπως άλλωστε κάνουν και όταν επιχειρούν να περιγράψουν την κατάσταση της χώρας. Παρουσιάζοντας τη μαγική εικόνα που όλοι παρακολουθούμε, ειδικά τις τελευταίες μέρες, με την ευκαιρία των κομματικών γενεθλίων ή της κοινοβουλευτικής συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης. Εκεί που ακούμε πως η οικονομία της χώρας ανακάμπτει, ο λαός ανακουφίζεται, η ανεργία μειώνεται και πάει λέγοντας. Οπότε δικαίως αναρωτιέται ο πολίτης, αν είναι κι αυτός εκεί σ' αυτή τη χώρα που, τόσο γλαφυρά, περιγράφουν οι κυβερνήτες του. Κι αν είναι κι αυτός εκεί, πώς δεν τα βλέπει όλ' αυτά τα μαγικά. Ήρθε , βλέπετε, καπάκι κι εκείνη η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής. Η έκθεση που αποκαλύπτει πως μετρώνται στα 6,3 εκατομμύρια οι Έλληνες πολίτες που βρίσκονται ή που εγγίζουν το όριο της φτώχειας. Συγκεκριμένα, 2,5 εκατομμύρια βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, και 3,8 το ξεπερνούν όπου νάναι. Που πάει να πει πως 6,3 εκατομμύρια Έλληνες ζουν και δεν ζουν. Ή, μ' άλλα λόγια, πως από κοινωνία των 2/3 που λέγαμε πως είμαστε παλιά, γινόμαστε οσονούπω κοινωνία του 1/3.
Ε, λοιπόν, αυτό τον λαό, αυτή την κοινωνία την καθημαγμένη, προσπαθούν να παραμυθιάσουν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος. Όπως και τώρα που μας καλούν να κουνήσουμε, οριστικά, το μαντήλι σε Μνημόνια, σε επιτηρήσεις και σε τρόικες. Αλλά είπαμε, το θέμα μας τώρα είναι πως θα ονομάσουμε το νέο Μνημόνιο, το επερχόμενο. Ε, ας το πούμε Θανάση, να τελειώνουμε...
