Τι είμεθα; Αριστεροί ή αντικομμουνισταί;
Με αφορμή το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη και δύο κείμενα.
Περί «αυτονομίας», «ανεξαρτησίας», «παραταξιοποίησης», «ακομμάτιστου», «αδέσμευτου» -και άλλα συναφή πιασάρικα
του συρμού- συνδικαλισμού, συνδικάτων και γενικώς κινημάτων σε αντίθεση με τα «παραταξιακά» και «κομματικά ελεγχόμενα» συνδικάτα, τον «κομματικό συνδικαλισμό» και γενικά των κινημάτων: Κάλεσαν «η ΑΔΕΔΥ, σωματεία και ομοσπονδίες και συμμετείχαν κόμματα, νεολαίες και οργανώσεις»…ΑντιΚΚΕ;
Αντικομμουνισμός;
Απαπα…, με τέτοια κουλτούρα, πολιτισμό, αισθητική, επίπεδο και πίστη στην «ενότητα της αριστεράς»...
Νίκος Δινόπουλος
Πλάνα από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, 10/10/14
Σύνταγμα, Παρασκευή 10 Οκτώβρη 2014.
Μέσα, στη Βουλή, συζητιόταν η πρόταση «ψήφου εμπιστοσύνης» στην άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
Έξω, η συγκέντρωση που είχαν καλέσει η ΑΔΕΔΥ, σωματεία και ομοσπονδίες και συμμετείχαν κόμματα, νεολαίες και οργανώσεις. Δυναμική η παρουσία των σχολικών φυλάκων, των καθηγητών σε διαθεσιμότητα, των απολυμένων της ΕΡΤ και φυσικά των αγωνιζόμενων καθαριστριών.
Η συγκέντρωση που οργανώθηκε νωρίτερα στα Προπύλαια με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατευθύνθηκε με πορεία στο Σύνταγμα. […]
Καρτερός Θανάσης
[…]
Ενώ όμως ο Γιαννάκης ετοιμαζόταν για την πρώτη μπουκιά, ακούστηκε η αυστηρή φωνή μας κυρίας από την ανοιχτή πόρτα: Σταματήστε! Εκβαρβαρίζετε τον Γιαννάκη. Παριστάνετε τον ανθρωπιστή από ταξικά ουδέτερη θέση, αντί να αναλύετε στους πεινασμένους την αιτία της πείνας τους. Με την τάπα της ανθρωπιστικής κρίσης μπουκώνετε το δίλημμα "Αριστερά ή ανθρωπιστική κρίση". Κάτι τέτοια έλεγε, που με γέμισαν απορίες, και είδα τον Γιαννάκη να έχει πετρώσει ένοχα, τον μπαμπά μου να κοιτάζει αποσβολωμένος προς την πόρτα και τη μαμά μου να μουρμουρίζει έντρομη: Η Κανέλλη!
Η κυρία μπήκε τότε μέσα στο σπίτι και πήρε τον δίσκο από τα χέρια του Γιαννάκη. Πεινάω, είπε εκείνος βουρκώνοντας. Το ξέρω, του απάντησε, αφήνοντας στη θέση του φαγητού μια εφημερίδα, αλλά δεν πρέπει να φας πριν διαβάσεις και χωνέψεις ποια τάξη φταίει για την πείνα σου, γιατί η εκμετάλλευση της επιβιωτικής τάσης των μαζών αποτελεί αντικομμουνιστική νάρκη πιο ύπουλη κι από το τι Χίτλερ, τι Στάλιν. Και αποχώρησε πριν προλάβει κανείς να μιλήσει και μόνο ο Γιαννάκης ψέλλισε μια απορία: Αυτός ο κύριος Στάλιν τρώγεται;»
Ο Στάθης στον eniko
[…]
Δεν έπρεπε να το πάθει αυτό η Αλέκα, διότι η ταπεινότης μου, που απλώς το καταγράφει, πάλι τα εξ αμάξης θα ακούσει, «άξιος ο μισθός μου» κι άλλα χουλιγκανικά παρόμοια χρυσαυγίτικου ύφους. Με βγάζει στη σέντρα η Αλέκα. Αναγκάζει τη Δεξιά να τη χειροκροτεί ενθουσιώδης, ώστε να εκθέτει στα μάτια του λαού ως ταξικούς αποστάτες, όσους δεν πίστευαν στα μάτια τους με αυτά που έβλεπαν...»
