Το ημερολόγιο ενός ανέργου. 155 και μία ιστορίες φωτίζουν το πρόσωπο της ανέργιας
Ξεκίνησε ως blog με τίτλο “Το ημερολόγιο ενός ανέργου” όπου οι άνεργοι κατέγραφαν τις ιστορίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, ως ένας χώρος έκφρασης των ανθρώπων αυτών που δεν έχουν
κανέναν χώρο για να εκφραστούν. Έγινε βιβλίο με 155 και μία ιστορίες σε επιμέλεια του Χριστόφορου Κάσδαγλη, ένα βιβλίο για τους ανέργους και όχι γενικά για την ανεργία.
Χθες στο Δημαρχείο της Θεσσαλονίκης ο επιμελητής του βιβλίου “Ημερολόγιο ενός ανέργου. 155 και 1 αληθινές ιστορίες” (εκδόσεις Καστανιώτη) μαζί με δύο από τους ανέργους των οποίων οι ιστορίες φιλοξενούνται στο βιβλίο, τον Χρήστο Λάσκο, οικονομολόγο, τον Κώστα Εφήμερο, διαχειριστή του pressproject.gr και την Μαρίνα Μεϊντάνη, απολυμένη δημοσιογράφο μίλησαν για την “περιπέτεια” του βιβλίου αυτού το οποίο, όπως ειπώθηκε," δεν διαβάζεται με μια ανάσα". Και αυτό γιατί κάθε ιστορία του βιβλίου κρύβει την απόγνωση, την ελπίδα, το χιούμορ την απομόνωση, τους καθημερινούς φόβους αλλά και την πάλη για να αλλάξει η κατάσταση αυτή με αποτέλεσμα να είναι ταυτόχρονα ένα ημερολόγιο αλλά και ένα βιβλίο που προσπαθεί να μεταφερθεί από την ατομική στην συλλλογική εμπειρία.
Η Νατάσα Καρρά, που με το ψευδώνυμο Νατάσσα Κ. είναι μία από τις άνεργες γυναίκες που αρχικά κατέγραψαν το βίωμά τους στο blog και στην συνέχεια στο ομώνυμο βιβλίο μίλησε στην εκδήλωση. “Είμαι άνεργη χωρίς πτυχίο στα 47 μου, στον ΟΑΕΔ κάθε φορά μου έλεγαν διαφορετικά πράγματα για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι δεν δικαιούμαι να μπω σε κάποιο από τα προγράμματα, δεν έχετε πτυυχίο, δεν έχετε το άλλο, άκουσα μέχρι και το “δεν είστε πολύτεκνη!”. Οι ιδιώτες μας έλεγαν ότι έχετε έρθει πάρα πολλοί και δεν σας χρειαζόμαστε. Είμαι μια άχρηστη 47 χρονών” είπε στην αρχή της ομιλίας της. Η Νατάσα έσπασε την απομόνωσή της και μοιράστηκε με πολλούς άλλους την ιστορία της. Ήταν μία από τους αγανακτισμένους της Θεσσαλονίκης που συγκεντρώνονταν στον Λευκό Πύργο στην αρχή ήταν 5.000 μετά 10.000 στη συνέχεια 20.000 και μετά έμειναν είκοσι όταν το κίνημα των αγανακτισμένων έσβησε.
“ Ένα απελπισμένο πρωινό μετά από το 180ο βιογραφικό και τον τέταρτο καφέ έπεσα πάνω στο blog. Ανήκω στην κατηγορία των γενικά μορφωμένων, με πτυχία, γλώσσες, και εκπληρωμένες τις στρατιωτικές μου θητείες, από αυτούς που μεγαλώνουν τις ουρές στον ΟΑΕΔ” είπε ο Τζούλης Μώγος, άνεργος, αφηγούμενος την αρχική του εμπειρία με το blog και στη συνέχεια αυτή της συγγραφής της ιστορίας του με τον τίτλο “Ανεργόχειρο”. Δεν είμαστε αριθμοί, δεν είμαστε απλά ένας δείκτης ανεργίας, θέλουμε ένα μέρος να μας ακούσουν, είναι κρίμα να σερνόμαστε από ΟΑΕΔ σε ΟΑΕΔ και από voucher σε voucher.
Η Μαρίνα Μεϊντάνη, μίλησε για την συλλογική εμπειρία της ανεργίας η οποία αποτυπώνεται στο βιβλίο αυτό σε μια προσπάθεια να φωτιστεί το πρόσωπο της. Γιατί η ανεργία έχει πρόσωπο, τον γείτονα, τον φίλο, τον συγγενή το πρώην συνάδελφο, τα παιδιά κ.και στο βιβλίο αυτό, όπως είπε “ζωντανεύουν όλες οι μορφές αυτές σε ένα συλλογικό εγχείρημα γραμμένο απ`όλους μας για όλους”. “Τα 38 εκ. ανέργων σε όλη την Ευρώπη έχουν δικαίωμα να μην περάσουν στη λήθη του νεοφιλελεύθερου πολέμου". "Απέναντι στο μαύρο της ανεργίας αναδεικνύεται, σύμφωνα με την ίδια, και η πάλη για το άνοιγμα νέων δρόμων, τα συνεργατικά εγχειρήματα, οι κολλεκτίβες χαράζουν νέα μονοπάτια για συλλογική αντιμετώπιση της ανεργίας” πρόσθεσε.
Για τον Χρήστο Λάσκο το ημερολόγιο ενός ανέργου είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερο, γραμμένο από τους ίδιους τους ανέργους, “όπου γίνεται αναφορά στο φύλο, στην ηλικία, στην ψυχή των ανέργων στο συναίσθημα ενώ παράλληλα περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία των διαστάσεων της εμπειρίας αυτής, την μετανάστευση, τις ιστορίες της απόλυσης, αλλά και την ευτυχία του να είσαι άνεργος ως "το δικαίωμα στην τεμπελιά”. Φυσικά δεν λείπει και το χιούμορ. Όπως ανέφερε, χαρακτηριστική είναι η ατάκα “δεν βρίσκω δουλειά ούτε στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή”. Από την άλλη οι ιστορίες αναζητούν και μια απάντηση, μια λύση στο πρόβλημα αυτό, ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει στην ρίζα του.
Για τον επιμελητή του βιβλίου και εμπνευστή του blog το “Ημερολόγιο ενός ανέργου 155+1 ιστορίες” Χριστόφορο Κάσδαγλη το βιβλίο αυτό “συνιστά μια λογοτεχνία της ανάγκης” καθώς οι ιστορίες δεν γράφονται από λογοτέχνες αλλά γίνονται λογοτέχνες, πηγαίνει από το μερικό στο γενικό και προσπαθεί να ξεφύγει από τα όρια της ατομικής εμπειρίας.
Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τον ίδιο, το blog συνεχίζει να αποκτά μια ακόμη μεγαλύτερη σημασία όχι μόνο ως ένας χώρος έκφρασης αλλά και αυτοοργάνωσης των ανέργων, που πλησιάζουν ο ένας τον άλλον επί ισοις όροις. “Είναι μια αποτύπωση του λόγου των ανθρώπων που ενώ δεν είναι apriori επαναστάτες επαναστατούν”
Στην εκδήλωση τοποθετήθηκαν άνεργοι των οποίων οι ιστορίες μπορεί να μην βρίσκονται στο βιβλίο αλλά που βρήκαν την έμπνευση και το κουράγιο να την μοιραστούν μαζί μας. Οι απολυμένοι της ΕΡΤ, μία άνεργη συγγραφέας, άνθρωποι που στο βιβλίο αυτό αλλά και σε άλλες συλλογικές κινήσεις και αγώνες κατάφεραν να βρουν “υπόσταση” σε μία χώρα όπου ο άνεργος καταδικάζεται να μην έχει καμία.
Σταυρούλα Πουλημένη
